زخم‌های کاری بر تن وزنه‌برداری/ ردپای یک فرد سیاسی در برکناری آقای رییس؟

سرانجام هفته گذشته حکم بازنشستگی علی مرادی، رئیس فدراسیون وزنه برداری به او ابلاغ شد تا رییس با سابقه فدراسیون پس از ۳۳ سال فعالیت، با صندلی اش خداحافظی کند. مرادی در سال ۹۸ برای دومین بار به عنوان رئیس فدراسیون انتخاب شد که البته همان زمان در انتخابش بحث بود اما او توانست به صندلی ریاست تکیه بزند. حالا وزارت ورزش به او ابلاغ کرده که بر اساس قانون منع بکار گیری بازنشستگان، مرادی باید صندلی اش را ترک کند و کلید اتاقش را تحویل دهد. اتفاقی که با توجه به ناکامی های این رشته در سال های اخیر، می تواند فرصتی باشد برای نفس کشیدن این رشته و روزهای خوب را به آن برگرداند. مرادی بعد از بازنشستگی و کنار رفتن از ریاست فدراسیون، متنی منتشر کرد و در آن به خدمات سال های اخیر و افتخاراتی اشاره کرد که در دوران مدیریت او به دست آمده. موضوعاتی همه آن ها محل بحث است و در ادامه به بررسی آن می پردازیم.

برکناری علی مرادی و رد پای یک سیاسی؛ وزیر ورزش هیچ کاره بود؟

برکناری و بازنشستگی رئیس سابق فدراسیون وزنه برداری، مردی که علی رغم همه انتقاد ها به صندلی اش علاقه زیادی داشت، شاید برای خیلی ها دور از ذهن بود. مرادی در سال های اخیر با لابی های خود توانسته بود علی رغم بازنشستگی در فدراسیون بماند و این بار هم بعید به نظر می رسید تا پایان دوره ریاستش فدراسیون را ترک کند اما این بار قضیه جدی بود. شنیده ها حاکی از آن است مرادی که در این مدت هم با نمایندگان مجلس و... لابی زیادی کرده که بتواند تا پایان سال مالی(تیرماه) و بازی های آسیایی رییس فدراسیون باشد اما با تصمیم یک فرد سیاسی از فدراسیون وزنه برداری کنار رفته! تا جایی که رد پای این شخص در صدور حکم بازنشستگی آقای رئیس بسیار پر رنگ بوده و حمید سجادی، وزیر ورزش و جوانان نقش چندانی در آن نداشته. اینکه چرا و چگونه این اتفاق افتاده یک بخش است اما بخش دیگر ماجرا این است که این رشته اصیل و مدال آور که همیشه یکی از پرچمداران موفقیت ورزش ایران در میادین مختلف بوده، زخم های زیادی بر تن دارد و این موضوع می توان به فال نیک گرفته شود تا به روزهای خوبش برگردد.البته ردپای فرد سیاسی مذکور بیشتر شبیه به یک  فرضیه است!

وزنه برداری زنان ستودنی بود اما آن را در بوق و کرنا نکنید!

علی مرادی همیشه از راه اندازی وزنه برداری زنان، در دوره مدیریت خود سخن می گفت. اتفاقی که به دور از انصاف است اگر آن را انکار کرد چرا که این اتفاق خوب در دوره ریاست مرادی بود اما بیشتر زحمات آن بر دوش نایب رئیس وقت فدراسیون، یعنی ریحانه طریقت بود. اگر چه این اتفاق افتاد و بانوان توانستند تابویی قدیمی را کنار بزنند و به دنیای پولاد سرد قدم بگذارند اما در کنار آن حواشی زیادی هم وجود داشت که مشخص نشد به عمد رخ داد یا نه! گلایه های مربیان و داوران بخش بانوان، فراهم نشدن امکانات به صورت کامل و اکتفا به نام وزنه برداری زنان و اعزام های دست و پا شکسته، مواردی بود که باعث شد این حوزه با وجود استعدادهای مناسب، آن طور که باید پیشرفت نداشته باشد و قطار آن به کندی حرکت کند.

مرادی در نامه خداحافظی اش به افتخاراتی اشاره کرده بود که در دوران ریاست او به دست آمده اما به این موضوع اشاره نکرد که چگونه دوپینگ های متعدد، کمر وزنه برداری را شکست و به آن لطمه زیادی زد. این رشته که یکی از پرافتخارترین ورزش های ایران در المپیک است و پای ثابت سبد مدال آوری ایران، در المپیک توکیو با نتیجه ای عجیب مواجه شد که کم سابقه بود. ماجرای دوپینگ های پیاپی در سال های اخیر، و محرومیت های پیاپی وزنه برداران از سوی فدراسیون جهانی باعث شد تا سهمیه ایران در المپیک توکیو در بخش مردان دو نفر باشد و در بخش زنان یک نفر که آن هم با سهل انگاری از دست رفت تا وزنه برداری ایران فقط با یک مدال نقره از توکیو برگردد و نتایج درخشان لندن و ریو، به این نتیجه ضعیف برسد. موضوعی که البته علی مرادی همیشه حاصل کار فدراسیون های قبل می دانست!

رستم و سهرابی که زمین خوردند

بی شک یکی از بزرگ ترین مشکلات فدراسیون وزنه برداری در سال های اخیر، به خصوص از المپیک ریو تا توکیو، مشکلاتی بود که برای کیانوش رستمی و سهراب مرادی افتاد. دو ستاره درخشان ورزش ایران که در آسمان ریو به اوج درخشش خود رسیدند و توانستند یک قاب تاریخی را برای ایران ثبت کنند اما عدم مدیریت صحیح فدراسیون، و شخص علی مرادی در راس آن، باعث شد تا این دو ستاره با افتی شدید مواجه شوند که در ژاپن هیچ ردی از آن ها نبود. این در حالی بود که درست یک روز بعد از قهرمانی فارس الباخ قطری در المپیک ژاپن، سهراب مرادی در تمرین رکورد وزنه ای بالاتر از او زد و نشان داد که اعزام نشدن او به المپیک- چه حسرتی را بر دل کاروان ایران گذاشت.داستانی که یک بخش آن به مصدومیت بر می گشت که اگر آن هم مدیریت می شد شاید اتفاق های دیگری را برای وزنه برداری ایران رقم می زد.

مصدومیت های بی پایان

 مطمئنا در ورزش های سنگینی مانند وزنه برداری یا کشتی، مصدومیت و ضرب خوردگی موضوعی است غیر قابل کتمان؛ اما وقتی این مصدومیت ها از حد معمول خارج شود، می تواند به یک معضل تبدیل شود که باید ریشه آن را پیدا کرد. در یک یا دو سال اخیر، نفرات مختلفی مانند حافظ قشقایی، علی هاشمی، علی داوودی، کیا قدمی و خیلی های دیگر در اردوهای تیم ملی مصدوم شدند و کارشناسان و پیشکسوتان این حوزه علم و تمرین های مربی را عامل آن می دانستند. اتفاقی که بارها در تمرینات یا مسابقات افتاد و همه این نکته را به ذهن می رساند که تمرینات غیر اصولی باعث شده مصدومیت ها تا این اندازه زیاد شوند و وزنه برداران یکی پس از دیگری به دره مصدومیت سقوط کنند. مصدومیت هایی که گاه باعث شد مدال های مهمی مانند مدال علی هاشمی در المپیک از دست برود در حالی که اگر او مصدوم نبود و با شرایط آرمانی به توکیو اعزام می شد، می توانست یک مدال خوش رنگ را به گردن بیندازد.

برای درد وزنه برداری درمان بیاورید

شاید خیلی ها معتقد باشند کنار رفتن علی مرادی و جاری شدن هوای تازه در فدراسیون وزنه برداری، راه موفقیت باشد اما این تازه شروع ماجراست؛ پس از بازنشستگی رئییس سابق، موضوعی که می تواند باعث دل مشغولی خانواده این رشته شود، تعیین سرپرست و نهایت رییس بعدی فدراسیون است. این در حالی است که وزارت ورزش با گذشت یک هفته هنوز سرپرست این فدراسیون را منصوب نکرده و مشخص نیست چه کسی هدایت این رشته پر افتخار را به عهده خواهد گرفت. شنیده ها هم حاکی از آن است علی مرادی با لابی گری های خود قصد دارد تا پایان بازی های آسیایی در سال آینده، در مسند خود بماند و پس از آن هم دوره ریاستش به پایان می رسد و عملا هیچ قدمی برای تغییر او برداشته نشده. اما مسئولان وزرارت ورزش این را در نظر داشته باشند که وزنه برداری در سال های اخیر از بی تدبیری ها زخم های زیادی خورده و هرچه زودتر باید درمان شود، درمانی که اگر اتفاق نیفتد می تواند هزینه سنگینی روی دست ورزش ایران بگذارد و زخمی کاری بر پیکر این ورزش پر افتخار بزند.