محمودی‌فر: با لباس‌ اجاره‌ای صعود کردم

قله ۸ هزار متری ماناسلو در نپال برای سومین بار زیر گام‌های زنان ایرانی قرار گرفت. کتایون محمودی‌فر با عزمی راسخ و گام‌هایی استوار اما لباس‌هایی اجاره‌ای، هشتمین قله مرتفع دنیا را فتح کرد تا ثابت کند هیچ سدی نمی‌تواند مانع رسیدن او به موفقیت شود.
او درباره لحظات شیرین و البته دلهره آور صعودش به ماناسلو صحبت کرد: «لحظات سخت و دشواری سپری کردم تا به ماناسلو برسم ولی اینقدرخوشحال بودم که با خود گفتم صعود به قله ماناسلو همین بود؟ لحظات آخرصعود بسیار سخت ودلهره آور بود وفقط باید پاجای پا می‌گذاشتم و کوچکترین لغزش و اشتباهی باعث سقوطم می‌شد. روی قله خیلی با خودم صحبت کردم.خیلی‌ها به من باور نداشتند و صعود به این قله را برای من سخت می‌دانستند ولی من تمام عزمم را جزم کردم تا بالاخره توانستم روی ماناسلو بایستم. من ساعت ۶ صبح و هم زمان با طلوع خورشید به قله رسیدم و اینقدر حس و حال خوبی داشتم که سرما و وزش تند باد روی صورتم را احساس نمی‌کردم.»
کوهنورد ایرانی در ادامه از صعود با لباس‌هایی اجاره‌ای خبر داد: «کوهنوردی ورزشی گران است و تجهیزاتی که برای رسیدن به ارتفاع نیازداریم هزینه براست. من قبل از صعودم به ماناسلو تا جایی که توانستم لباس‌هایم را عوض کردم ولی مجبور شدم بخشی از لباس‌ها و تجهیزاتم را با پرداخت مبلغی اجاره کنم. بعد از حل شدن مسأله تجهیزات، با چالش پیدا کردن حامی مالی روبه‌رو بودم. برنامه‌های صعودبه ارتفاع ۸۰۰۰ به‌خاطر ارتفاع و زمان طولانی، بسیار گران است و صعود من به قله ماناسلو بدون رفت و آمد و بیمه و... ۱۱هزار دلار آب خورد. خداراشکر با یاری هموطنان و دوستانم بالاخره توانستم حامی مالی پیدا کنم تا بتوانم این صعود را انجام داده و به آرزویم برسم.» او معتقد است کوهنوردان جانشان را کف دستشان می‌گیرند: «کوهنوردان با این حقیقت کنار آمده‌اند که رفتن به قله‌ها ممکن است برگشتی نداشته باشد. البته کوهنوردی صحیح این است که ریسک را به حداقل برسانی. ما سعی و خطاهای زیادی را قبل از صعود، در ایران تجربه می‌کنیم و با تجربه‌ای که به دست می‌آوریم جانمان را کف دستمان می‌گذاریم و به دل قله‌ها می‌زنیم.» محمودی‌فر تأکید کرد مسئولان برای صعود به این قله از او حمایت نداشتند: «قبل از اجرای برنامه هیچ کسی از من حمایت نکرد.البته در شهر خودم مشهد، زحمتکش رئیس هیأت کوهنوردی استان خراسان، من را بدرقه کرده و حین صعود هم حواسش به من بود. من از طرف فدراسیون حمایتی ندیدم. بعد از صعود که آب از آسیاب افتاد، تازه یادشان آمد که من وجود دارم. ورزش ما ریسک است و زنده ماندنمان ۵۰-۵۰ و مسئولان به‌خاطر اینکه مسئولیتی گردنشان نیفتد حمایتی نمی‌کنند. صعود من به ماناسلو معادل طلای جهان است اما هنوز معلوم نیست که پاداش طلای من را می‌دهند یا خیر.»