از بدل مسی تا سجاد غریبی؛ چرا برخی فیک‌ها را دوست دارند؟

چند سالی بود که فضای اخبار زرد ورزشی ایران درگیر «بدل مسی» بود. بعد‌ها بدل رونالدو و بدل عادل فردوسی‌پور هم به میدان آمدند. دامنه فعالیت آن‌ها چنان زیاد بود که از روزنامه‌ها و رسانه‌های ورزشی ایران هم بیرون رفتند و به رسانه‌های جهانی هم رسیدند.

این عجیب نیست که در سراسر دنیا چنین چهره‌هایی وجود داشته باشد. چرا که صنعت سرگرمی اساسا به چنین فیگور‌هایی نیاز دارد. ولی موضوع این است که این چهره‌ها بخش کوچکی از چرخ بزرگ صنعت سرگرمی هستند. به این معنی که شما در سیستمی که فوتبالیست‌های درجه یکی دارید که بخش بزرگی از صنعت سرگرمی را می‌سازد، چهره‌های فیگوریتیوی، چون بدل‌ها و شومن‌ها و امثال آن را هم دارید. اما آیا این تصویر در فضای ایران درست شکل می‌گیرد؟ در کشوری که یکی از هدف‌هایش در چند دهه صعود از دور گروهی جام جهانی یا رسیدن به المپیک است خنده‌دار نیست که بدل مسی داشته باشد؟ انگار که ما نه تنها به یک تصویر درجه فوتبال دسترسی نداریم که تلاش می‌کنیم به داشتن یک کمدی از آن افتخار کنیم.

از این مرحله اگر عبور کنیم موضوع دیگری که داستان این چهره‌های فیک را عجیب می‌کند تنبلی عجیب آن‌ها در بهبود وضعیت‌شان است. سجاد غریبی از زمانی که برای مارتین فورد، کری می‌خواند می‌دانست که نمی‌تواند حتی یک مشت به او بزند، اما به جای اینکه تلاش کند مهارت‌هایش را بهبود بخشد، فقط به یک تصویر دروغین دل بسته بود.

مقصود این نیست که ما از سجاد غریبی بخواهیم که در حد یک بوکسور حرفه‌ای ظاهر شود. اما بخشی از همین صنعت سرگرمی که امثال سجاد غریبی را چهره می‌کند، به چند حرکت نمایشی هم برای چرخیدن چرخش نیاز دارد. چیزی که مارتین فورد به خوبی می‌دانست و در آن استاد بود. او چهره مهمی در ورزش انگلستان نیست، اما در سطح یک ستاره اینستاگرامی کارش را خوب انجام می‌دهد. بر خلاف سجاد غریبی که حتی تمرین نکرده بود در حد یک دعوای دبیرستانی به حریفش مشتی بزند.

برگردیم به سوال شروع این گزارش؛ چرا چهره‌های فیکی، چون سجاد غریبی یا بدل مسی در ایران در مرکز توجه قرار می‌گیرند؟ بخشی از آن به این دلیل است که صنعت سرگرمی در ایران به درستی توسعه نیافته است. بهتر است بگوییم شاید، چون ما صنعت سرگرمی درستی نداریم.