یک نگاه سینمایی به کارلوس کیروش و آنچه در اوج نگهش داشته
شمایلی ورزشی از یک آنتاگونیست یاغی کاریزماتیک
وحید ضرابی نسب/ روزنامه نگار
این‌روزها که دیگر دغدغه‌ی خیلی از ما نه دیگر قیمت بنزین است و نه نان کارتی و نتیجه‌ی مذاکرات و سرانجام سریال یاغی، همه‌ی نگاه‌ها به قوطی آقای تاج است که بالاخره اسم مرد پرحاشیه‌ی یاغی از آن بیرون می‌آید یا نه؟ حالا دیگر خیلی کاری نداریم و ندارند که خود تاج چگونه تایید صلاحیت شد و با اینکه مسلما و تحقیقا و مستندا بالغ بر 200 میلیارد تومان به بیت‌المال ضربه زد، چه‌طوری و از چه راهی دستانش را تمیز کرد و دوباره شد رییس. خبرها را بالا و پایین می‌کنیم تا اینکه بفهمیم بالاخره کیروش یا اسکوچیچ؟ و تهِ دل کدام‌مان مرد کروات است؟ حتی اگر کیروش را به خاطر ضعف چهارساله‌اش در مصر و کلمبیا شماتت کنیم و از سیستم فوتبالش لذت نبریم و دستاوردش در تیم ملی خودمان را نادیده بگیریم، بازهم سایه‌ی مرد پرتغالی را بر اسکوچیچ ترجیح می‌دهیم. اما چرا؟
بگذارید سینمایی‌اش کنیم. ما، تماشاچیان صحنه‌ی زندگی، عاشق طغیانیم. جان می‌دهیم برای یاغی‌گری و سرکشی. در اوج مسالمت‌طلبی و ادای صلح‌جویی، گردن‌کشی و نافرمانی را بر انقیاد و تسلیم ترجیح می‌دهیم و در دل، عصیان و تخطی را دوست‌تر داریم. بر پرده‌ی سینما و قاب تلویزیون، به جای اینکه طرفِ قهرمان نیکوکار صلح‌جو فرمان‌پذیر را بگیریم، برای موفقیت ضدقهرمانی که یوغ حرف‌شنوی و اطاعت را می‌شکند دعا می‌کنیم و برای شورشی قانون‌گریز هورا می‌کشیم.
برای همین هم هست طرف مایکل کورلئونه را می‌گیریم و با تراویس بیکل، زلف گره می‌زنیم و عاشق هری کالاهان و تونی مونتانا و هارلی کویین می‌شویم. چه کسی می‌تواند جوکر و لوکی و ونوم و حتی گالوم و تانوس را دوست نداشته باشد؟ سانی ویتویچ و تایلر داردن و والتر وایت را چه‌طور؟ شاید در سینمای نصفه و نیمه‌ی خودمان هم هنوز یکی از جاودانه‌ترین کاراکترها، حاج کاظم‌ی باشد که قالب یک مرد آرام معمولی را دور ریخت تا آنچه را خود درست می‌داند عمل کند حتی اگر خلاف قانون و مصلحت باشد، حتی اگر خشونت باشد.
کیروش همان یاغی دوست داشتنی است که به شمایل او نیاز داریم. همان تصویری که سال‌هاست تنها در فیلم‌ها و سریال‌ها دیده‌ایم و حالا بالای سر فوتبال ما ایستاده (احتمالا) همان بدمن کاریزماتیک محبوب... شاید اینکه تیم ملی چه نتایجی می‌گیرد آنچنان در درجه‌ی اولویت نباشد (که هست) آنقدر که پیرمرد پرتغالی به جان حریف می‌افتد و کس و کار رقیب را جلوی چشمش درمی‌آورد و رگ گردن می‌گذارد و نمایش قدرت می‌دهد. اینکه او قوانین خود را دارد و سر به اطاعت نمی‌دهد و زیر میز می‌زند و با روش خودش جلو می‌رود (حتی به اشتباه) ته دل‌مان را غنج می‌زند. اینکه ابایی از رودرو شدن و رقابت در هر سطحی ندارد و حتی به غلط، فریاد پیروزی می‌دهد و حریف را ضعیف‌تر می‌پندارد و نبرد بیرون از زمین را می‌برد. ما نیاز به برتر بودن داریم حتی در حرف و عکس و شعار... ما مشت‌های گره کرده و اعتراض و نگاه‌های تند و خشن او را دوست داریم... سرپیچی و شهامت و قانون‌های شخصی‌اش را...
نمی‌خواهم فوتبالی‌اش کنم اما چه کسی مخالف این است که مردی که روزگاری در دل فوتبال انگلستان و در سطح اول آن بوده، که همه‌ی چم و خم فوتبال جزیره و تیم ملی انگلستان و ولز را می‌داند، که فوتبال آمریکا را خوب می‌شناسد، که تجربه‌ی جام جهانی دارد، که خودش ستاره‌های این‌روزهای فوتبال ما را یافته و ساخته، که برایش نتیجه مهم‌تر از بازی زیباست (چه کسی یادش می‌آورد چه تیمی در جام جهانی 1982 یا 2002 زیبا بازی می‌کرده اما همه جا مکتوب شده ایتالیا و برزیل آن سال قهرمان شدند) بیاید و سکان تیم ملی را دوباره در دست گیرد؟ صعود به مرحله‌ی بعد؟ با یاغی اروپای لاتین ممکن است...
شما نخواستید فوتبالیش کنید..ولی من سیاسی اش کنم؟ وقتی مردم کشوری احساس خفقان یا انسداد سیاسی می کنند و احساس می کنند اکثریتی هستند که نمایندگان آن ها رنگ تایید صلاحیت را هم نمی بینند..به فوتبال هم که می رسند عاشق ( به قول شما) یاغی و ( به قول شما) قانون شکن هستند..
بازهم شما یاغی هاتائیدکنند
با آسمان و ریسمان بافتنت کاری ندارم، فقط اینو بگم که کی روش یه کلاش به تمام معناست که مسئولین ورزشی کلمبیا و مصر بلافاصله فهمیدند و برکنارش کردند ولی خیانت کارهای مملکت ما هم فهمیدند و چون منافع شخصیشون به منافع ملی می‌چربید دوباره کی روش رو آوردند!
اینکه میگی رقیب رو با رجز خونی ضعیفش میکنه به نظرم برو مصاحبه قبل از بازی با گوام را بخون، جوری از این تیم تعریف کرده که انگار با برزیل میخواستیم بازی کنیم چرا؟ چون بعد از بُرد گوام که کاملاً مشخص بود و حتی تو نقشه هم به زور میشه پیداش کرد بره سراغ تاج تا ۵۰۰۰دلار جایزه اش رو بگیره!!!
اخلاق حرفه ای حکم میکنه اون مربی که تیم رو برده جام جهانی تو جام جهانی هم حضور داشته باشه، همانطور که گفتی الان کسی یادش نیست سال ۱۹۸۲ یا ۲۰۰۲ کدوم تیم زیبا بازی کرده، چند سال دیگه هم کسی یادش نیست سال ۲۰۲۲ کدوم مربی تیم ایران را برد جام جهانی!
پس اعتبار این جام هم به اسم کی روش خواهد خورد! شک نکن کی روش نه تنها پولی نگرفته بلکه یه پول قلمبه به تاج و دور و وریاش داده تا برای چهارمین بار تو جام جهانی حضور داشته باشه!
به قول ایرانی ها نه چَک زدیم نه چونه، عروس اومد به خونه!
جناب ناشناس که میفرمایید کیروش، کلاش است..چه کلاش خوبی بود که تقریبا 8 سال ، ما رو در رنکینگ فیفا در رتبه (1) آسیا قرار داد..اصلا بگویید رنکینگ مهم نیست..خب روز هایی رو یادتون بیاد که قبل از کیروش، در مقابل امارات و عمان هم با ترس و لرز بازی می کردیم..ولی کیروش که آمد بعد از مدتی انتقاد ها این بود( خسته شدیم بس که همه بازی ها رو یک بر صفر بردیم:) واقعیت این است که جدایی کیروش از تیم ملی ایران هم به ضرر ما شد و هم به ضرر کیروش..صعود به جام جهانی از امریکای جنوبی و افریقا با تیم هایی مثل کلمبیا و مصر ، اونقدر ها هم راحت نیست..البته الان کیروش برای آماده سازی، فرصت کافی رو هم شاید تا جام جهانی نداره..البته انصافا برخورد با اسکوچیچ هم بی انصافی و ناراحت کننده بود..