با این همه مشکل، چطور استقلال مدعی قهرمانی است!

استقلال در این برهه از زمان نه بلکه ماه‌هاست وارد بحران شده است. پیش از تطعیلات نوروز بازیکنان این تیم با توجه به فاصله کمی که تا پایان بازی‌ها باقی مانده بود، خواهان دریافت بخشی از دستمزد‌های قرارداد خود شده اند و با این شیوه پرداختی مشخص بود که باشگاه قادر به پرداخت دستمزدها نیست! در نهایت هم شب عید دست خالی به خانه‌های خود رفتند. مشخص از آنجایی که باشگاه وقتی نمی‌تواند پاداش پیروزی‌ها را پرداخت کند، چطور ممکن است درصد قراردادها را پرداخت کند؟ علاوه بر این برای پرداخت دستمزد استراماچونی هم نتوانست گامی از پیش رو بردارد و به احتمال قوی مدارک باشگاه استقلال برای دومین سال متوالی برای حضور در لیگ قهرمانان آسیا تایید نخواهد شد و آبی‌ها شانس حضور در این مسابقات را از دست خواهند داد. آن هم در حالی که سال گذشته بعد از 9 سال و در یک فصل بدون شکست قهرمان شدند.

اعتصاب 24 ساعت آبی‌ها پیش از عید را باشگاه با جریمه 20 درصدی عارف غلامی با این نیت که وی تحریک کننده آبی‌ها بوده به زعم خود مدیریت کرد! در حالی که ساعاتی بعد همه بازیکنان استقلال با انتشار تصویر عارف غلامی اذعان کردند که اعتراض به مشکلات مالی تیم و تمرین نکردن کار همه آنها بوده است نه تنها عارف غلامی. این نکته ای بود که ریکاردو ساپینتو هم بدان اشاره کرده بود. سرمربی تیم استقلال گفته بود در تیم من تصمیمات جمعی است. اگر قرار باشد، تمرین کنیم همه با هم تمرین می‌کنیم و اگر قرار باشد تمرین نکنیم، همه با هم تصمیم می‌گیریم که تمرین نکنیم. با اتخاذ این تصمیم از سوی باشگاه استقلال پیش بینی می‌شد، باشگاه درصد قرارداد و پاداش‌های معوقه بازیکنان و کادر فنی و هم چنین بدهی استراماچونی را پرداخت کند اما موفق به انجام هیچ یک از این کارها نشد و اگر این وضعیت ادامه داشته باشد، ممکن است آبی‌ها علاوه بر از دست دادن شانس حضور در لیگ قهرمانان آسیا در فورجه بعدی فیفا با کسر امتیاز یا سقوط به دسته پایین تر مواجه شوند!

با وجود این بحران‌ها استقلال اما فرو نپاشید! استقلال در مصاف با ذوب آهن هم فوتبالی شایسته بازی کرد. فوتبالی که با موقعیت گل‌های خوبی برای این تیم همراه بود و در نهایت دو موقعیت از سوی مهدی قایدی و کوین یامگا تبدیل به گل شد تا استقلال هفتمین برد در دور برگشت را تجربه کند و با 20 گل زده در 9 بازی هم چنان تهاجمی ترین تیم دور برگشت لیگ برتر باشد.

سوال اینجاست چرا استقلال با این همه بحران فرو نپاشید؟ دلیل آن را باید در مصاحبه ریکاردو ساپینتو پیش از بازی با ذوب آهن جستجو کرد. جایی که گفت: «من کاملا متمرکز هستم برای بردن. من حرفه‌ای هستم و شغل من این است که تمرکز خود را بگذارم. هرروز بهترین عملکرد خود را برای بازیکنان و هواداران خود می‌گذارم. با وجود اینکه می‌دانید مشکلاتی از جمله مسائل مالی برخورداریم، با وجود اینکه ۴ ماه است حقوق خود را دریافت نکرده‌ام، هرروز بهترین خود را ارائه می‌دهم. سخت کار می‌کنم. اگر بخواهم می توانم الان قرارداد خود را لغو کنم و باشگاه نیز باید تمام مطالبات من را پرداخت کند اما من این کار را نکردم چون تا آخر با بازیکنان و برای هواداران فوق العاده خود پیش می‌رویم و سخت می‌جنگیم تا هر دو جام را به دست آوریم.»

رفتن حق ریکاردو ساپینتو است. همان طور که استراماچونی رفت. همان طور که مارک ویلموتس رفت. بازیکن و مربی ایرانی متاسفانه قانون حمایتی ندارند و تنها می‌توانند اعتصاب کنند. تازه اگر بازیکن و مربی ایرانی در تمرین و بازی به بهانه مشکلات مالی حاضر نشوند، با شکایت باشگاه به خاطر عدم حضور در تمرین و بازی می‌توانند، جریمه هم شوند! بگذریم. ریکاردو ساپینتو راه دوم را انتخاب کرد. اجرای تعهدی که به دوش اوست. آنوقت است که بعد از پایان بازی‌ها ریکاردو ساپینتو می‌تواند به خاطر عدم اجرای تعهد از سوی باشگاه به فیفا شکایت کند و مطالبه خود را تمام و کمال دریافت کند. به واقع و به زعم ریکاردو ساپینتو اکنون تلاش برای قهرمانی مهمتر از شکایت کردن است و به باور او وقت برای شکایت زیاد است. همراهی بازیکنان و تماشاگران راهی است که ریکاردو ساپینتو انتخاب کرده است و خوب می‌دانیم اگر این مربی پرتغالی تهران را ترک می‌کرد، تیم از هم می‌پاشید و با شکایتی که به فیفا می‌کرد، همه پول خود را دریافت می‌کرد. این رفتار که به طور حتم در استقلال تبدیل به میراث خواهد شد، کمتر از جام قهرمانی لیگ برتر نبود و استقلال باید بابت این انتخاب خرسند باشد.