پپ گواردیولا باید پیروز می‌شد

در شبی که پپ گواردیولا به مشکلات تاکتیکی برخورده بود و شاگردانش نتوانستند مثل همیشه بازی کنند و بر حریف مسلط باشند، منچسترسیتی با چاشنی شانس قهرمان لیگ قهرمانان اروپا شد.

بامداد امروز، وقتی که سوت پایان بازی فینال چمپیونزلیگ به صدا درآمد، گواردیولا همان حس و حال مصاف نفس‌گیر با چلسی در نیمه‌نهایی سال 2009 را داشت. آن‌جا هم تیمش در مصاف با شاگردان گاس هیدینک هلندی خوب بازی نکرده بود، ولی پیروز از میدان مسابقه خارج شد.

منچسترسیتی با پیروزی 1 بر صفر مقابل اینترمیلان بالاخره به رویای فتح لیگ قهرمانان اروپا دست یافت. اینترمیلان تا به حال سه بار، در سال‌های 1964، 1965 و 2010، فاتح این مسابقات شده و امسال هم در آغاز چمپیونزلیگ مدعی قهرمانی نبود. بنابراین اگر تلخی شکست در فینال را نادیده بگیریم، اینترمیلان باید بابت فینالیست شدن هم راضی باشد.

این سومین شکست اینترمیلان در فینال مهم‌ترین تورنمنت اروپا بود. آن‌ها قبلا دو بار در سال‌های 1967 و 1972 مقابل سلتیک اسکاتلند و آژاکس آمستردام، ناکام از مصاف فینال خارج شده بودند.

منچسترسیتی هم دو بار به فینال لیگ قهرمانان اروپا رسیده. دو سال قبل مغلوب چلسی شد و دیشب اینترمیلان را شکست داد. با این حال پپ گواردیولا دیشب هم مثل دو سال قبل نتوانست برندۀ جنگ تاکتیکی باشد. در سال 2021 بسیاری از کارشناسان حدس می‌زدند که پپ در فینال دچار مشکل شود، ولی دیشب کمتر کسی چنین انتظاری داشت.

آسیب‌دیدگی کوین دبروین در نیمۀ اول، کم‌فروغ بودن ارلینگ هالند در کل بازی و استرس مسابقۀ فینال و اولین قهرمانی اروپا، ظاهرا علل اصلی مشکلات پپ در بازی دیشب بودند. هالند در دو بازی من‌سیتی مقابل رئال مادرید نیز فاقد آن درخشش همیشگی بود و همان طور که به نظر می‌رسید، اینزاگی پس از دو بازی منچسترسیتی و رئال مادرید، راه مهار هالند را از آنجلوتی آموخت.

زنندۀ گل منچسترسیتی در بازی دیشب، رودری (رودریکو هرناندز)، پس از اتمام بازی گفت که افتضاح بازی کرده و استرس فینال علت ناتوانی‌اش در ارائۀ یک بازی خوب بوده.

دیشب فرصت‌های گلزنی اینترمیلان بیشتر از منچسترسیتی بود. بهترین فرصت را روملو لوکاکو در آستانۀ دروازۀ سیتی هدر داد. ضربۀ سر ناهوشمندانۀ او، در حالی که نیمی از دروازه در سمت چپ ادرسون گلر سیتی خالی بود، درست وسط دروازه کوبیده شد و با برخورد به پای ادرسون راهی به دروازه نیافت.

لوکاکو که برای زدن گل تساوی وارد زمین شده بود، پیش از این ضربۀ سر عاری از هوشمندی، ناخواسته مانع گلزنی هم‌تیمی‌اش دیمارکو شد. ضربۀ سر دیمارکو، در حالی که گلر سیتی و مدافعان این تیم در موقعیت مناسبی نبودند، شانس زیادی برال گل شدن داشت، ولی لوکاکو در مسیر توپ ایستاده بود و مانع ورود توپ به دروازۀ سیتی شد.

 لوکاکو قبلا نیز در طول این فصل، دو بار دیگر با جاگیری بدش مقابل دروازۀ حریف، چنین اشتباهی را مرتکب شده بود ولی تکرار مجدد آن اشتباه در فینال، واقعا برای اینزاگی و طرفداران اینترمیلان دردناک بود.

دو خطای خشن گوندوگان روی لائوترو مارتینز هم می‌توانست منجر به دواخطاره شدن و اخراج کاپیتان منچسترسیتی شود ولی سیمون مارسینیاک، داور لهستانی، حتی به گوندوگان اخطار هم نداد. هر طور که حساب کنیم، دیشب شانس یار دوازدهم تیم گواردیولا بود. بویژه اینکه پیش از گل من‌سیتی، مارتینز هم یک فرصت عالی گلزنی را از دست داد. او نه به لوکاکو پاس داد نه توپ را از بین پاهای ادرسون راهی دروازۀ سیتی کرد؛ بلکه با ضربه‌ای از سر بلاتکلیفی، خاطرۀ بازی نه چندان خوبش در فینال جام جهانی را زنده کرد. مهاجمی که گلزن بالفطره باشد، چنین فرصتی را در فینال چمپیونزلیگ از دست نمی‌دهد.

گواردیولا پس از بازی گفت مهم این است که قهرمان شدیم، حالا هر چه دلتان می‌خواهد بگویید! و راست گفت. بعدها کسی یادش نمی‌آید کار پپ در فینال 2023 گره خورده بود. فقط گل زیبای رودری اهمیت خواهد داشت. و سومین قهرمانی پپ در چمپیونزلیگ. و دومین فتح سه‌گانه از سوی او. و فتح سی‌وپنجمین جام در دوران مربیگری‌اش در شبی که منچسترسیتی برای اولین بار قهرمان اروپا شد.

پپ گواردیولا با این تیم طراز اولی که ساخته، اگر دیشب برای سومین بار هم من‌سیتی را قهرمان اروپا کرده بود، هیچ جای تعجب نداشت. ولی انگار فقدان سوابق عالی در تاریخ منچسترسیتی، یکی از موانع قهرمانی این تیم در اروپا بود. آن‌ها در پنج سال گذشته، سه بار در یک‌چهارم نهایی اروپا در عین شایستگی حذف شدند و یکبار هم در فینال باختند تا اینکه سرانجام دستشان به جام رسید.

 شاید هم باید مسی از فوتبال اروپا می‌رفت تا گواردیولا بتواند دوباره فاتح چمپیونزلیگ شود! فوتبال نه که مثل زندگی عجیب و پیچیده است، کم و بیش ورزشی خرافه‌پرور است و افکار عجیبی را در ذهن فوتبالدوستان می‌پروراند!

هر چه بود، پپ گواردیولا به حق خودش رسید. البته حق او ربطی به کیفیت بازی دیشب تیمش نداشت. حق پپ ناشی از کیفیت تیمش درشش سال گذشته است. قهرمانی اینترمیلان در فینال دیشب، فاجعه‌ای کمرشکن برای من‌سیتی و گواردیولا می‌شد.

در دهۀ 1980 که تیم ملی برزیل دو بار در یک‌چهارم نهایی جام جهانی حذف شد، لطمه‌ای بزرگ به فوتبال وارد شد. برزیل تله‌سانتانا در جام‌های 1982 و 1986 قطعا زیباتر از هر تیم دیگری بازی می‌کرد. زیبا و هجومی. اما یکبار سایر ایتالیا شد و بار دیگر اسیر فرانسه.

 زیکو و سوکراتس و آن همۀ ستارۀ هجومی و گلزن، هر دو بار ناکام به خانه برگشتند و تیم ملی برزیل در جام‌های 1990 و 1994 دیگر آن قدر هجومی و زیبا بازی نمی‌کرد و بالاخره در 1994 قهرمان جهان شد.

تله‌سانتانا در همان دوران گفت که ناکامی برزیل سال‌های 1982 و 1986، فوتبال را به سمت دفاعی‌شدن سوق داد. وقتی با آن همه ستاره مدام حمله کنی و ببازی، معلوم است که سایر تیم‌ها کلاهشان را دودستی می‌چسبند تا فقط نتیجۀ لازم را کسب کنند.

این طور شد که "زیبایی" در فوتبال فدای "نتیجه" شد و جام جهانی 1990 یکی از کم‌گل‌ترین دوره‌های جام جهانی از آب درآمد و کلا فوتبال درهۀ 1990 دفاعی‌تر از دهه‌های قبلی و بعدی‌اش بود.

حالا حکایت تیم پپ است. منچسترسیتی چندین سال است که در هر بازی با سرعت بالا، تهاجماتی مکرر روی دروازۀ حریفانش دارد اما تا قبل از فینال دیشب، همیشه در معتبرترین تورنمت فوتبال اروپا ناکام می‌ماند. طبیعتا تداوم این ناکامی به سود ورزش فوتبال نبود.

تیمی که زیباتر و بهتر و هجومی‌تر بازی می‌کند، شاید باختش تراژیک از آب درآید و جذابیت‌های خودش را داشته باشد، ولی بالاخره باید طعم پیروزی را در بزنگاه حساس بچشد. و دیشب در حساس‌ترین بزنگاه، خدای فوتبال حامی گواردیولا و شاگردانش بود. منچسترسیتی قهرمان اروپا شد تا تاریخ چمپیونزلیگ منصفانه‌تر رقم بخورد.