خداحافظی با علی دایی، اولین 100 گُله تاریخ!

امروز درحالی تیم‌های ملی ایران و آنگولا در چهارمین دیدار تاریخ خود به مصاف یکدیگر می‌روند که اولین بازی این دو تیم یادآور آخرین نمایش شهریار فوتبال ایران در مستطیل سبز است.

علی دایی، اسطوره فوتبال ایران، موفق شد اولین بازیکن تاریخ فوتبال لقب بگیرد که به رکورد ۱۰۰ گل در بازی‌های ملی می‌رسد، رکوردی که حتی پله، مارادونا و سایر خدایان فوتبال نیز در دستیابی به آن ناکام بودند.

شهریار فوتبال ایران در روز ۳۱ خرداد سال ۱۳۸۵ در بازی سوم تیم ملی ایران در جام جهانی ۲۰۰۶ آلمان مقابل آنگولا میدان رفت تا این آخرین باری باشد که شهریار فوتبال ایران برای عاشقان فوتبال قصیده‌سرایی می‌کند.

علی دایی که نماد موفقیت و تلاش مداوم نه تنها در فوتبال و بلکه در تمام عرصه‌های زندگی است، درحالی در بازی با آنگولا و سن ۳۷ سالگی برای آخرین بار برای تیم ملی کشورمان به میدان رفت که تا سال‌ها بعد فقر مهاجم گلزن در تیم ملی به‌وضوح مشاهده می‌شد و هیچ‌کدام از جانشینانش حتی سایه‌ای از او را هم به نمایش نگذاشتند و شاید بتوان از لفظ "خداحافظی زودهنگام" حتی در سن ۳۷ سالگی برای او استفاده کرد.

علی دایی درحالی در اوج فشار و انتقادات مربوط به جام جهانی از فوتبال ملی کناره‌گیری کرد که تنها و تنها یک سال کافی بود تا به همه ثابت کند که هنوز هم پاشنه فوتبال ایران بروی علی دایی می‌چرخد و با قهرمان کردن سایپا به عنوان بازیکن-مربی پاسخ سالها انتقاد مخالفین خود را داد.

شماره ۱۰ تیم ملی که برای بسیاری از فوتبال دوستان دهه‌های شصت و هفتاد نماد کاپیتان سوباسای کارتون فوتبالیست‌ها با شماره ۱۰ بود، در سال ۱۹۹۳ میلادی برای اولین بار در جام اکو در مقابل پاکستان به عنوان یار تعویضی برای تیم ملی به میدان رفت و تا سال ۲۰۰۶ حضور تهدیدناپذیری را در پیکان خط حمله ایران داشت و سرانجام با ثبت رکورد افسانه‌ای ۱۰۹ گل در ۱۴۹ بازی ملی برای همیشه از تیم ملی خداحافظی کرد. 

رکوردی که سال‌هاست دستیابی به آن آرزوی سوپرمن های فوتبال دنیا مثل مسی و رونالدو و... بود و از بین تمام بازیکنان تاریخ، توجه کنید در بین تمام بازیکنان تاریخ، فقط کریستیانو رونالدو فوق ستاره پرتغالی توانست آن هم با بازی‌های ملی بیشتر (۱۸۰ بازی ملی) و گلزنی در مقابل تیم‌های بسیار سطح پایین‌تر نسبت به پرتغال، رکورد ۱۶ ساله علی دایی را بشکند.

شاید بتوان گفت یکی از "ای کاش"های عمیق فوتبال ما، عدم حضور علی دایی در سال‌های بعد از جام جهانی ۲۰۰۶ در تیم ملی بود تا هم بتواند به هدف همیشگی خود یعنی ثبت ۱۲۰ گل ملی برسد و هم اینکه رکورد خود را دست‌نیافتنی‌تر کند. هرچند که در نهایت فشار بی‌سابقه منتقدین در فضای بعد از جام جهانی ۲۰۰۶ و جمله بی‌موقع "خداحافظ علی دایی" باعث شد تا شرایط طوری پیش نرود که رکورد علی دایی حتی برای کریس رونالدو هم دست‌نیافتنی باقی بماند.