نمایش " رقص و تاج" بلای جان کشتی!

در شرایطی که بسیاری از طرفداران کشتی ۲ مدال طلای رحمان عموزاد و امیرحسین زارع در المپیک ۲۰۲۴ پاریس را حتمی می دانستند، رحمان عموزاد به بدترین شکل ممکن برابر حریف گمنام ژاپنی تن به شکست داد و امیرحسین زارع نیز مقابل کشتی گیر پا به سن گذاشته گرجستانی تسلیم شد.

برای رحمان عموزاد همه چیز خوب و عالی پیش می رفت؛ او همه حریفان را یکی پس از دیگری با قدرت از پیش رو بر می داشت و هر لحظه به مدال طلای المپیک نزدیک تر می شد.

رحمان تا فینال به معنای واقعی کلمه «بی رحم» بود؛ او ابتدا زین ردرفورد دارنده مدال های طلا و نقره جهان از آمریکا را ۸ بر صفر برد، سپس اسلام دودایف کشتی گیر روسی الاصل از آلبانی را با امتیاز عالی ۱۱ بر صفر از پیش رو برداشت و در نیمه نهایی نیز با نتیجه باور نکردنی ۱۰ بر صفر در همان ۳ دقیقه نخست کار اسماعیل موسوکایف قهرمان روسی الاصل جهان از مجارستان را تمام کرد و ۳ مبارزه حساس المپیک را بدون دادن حتی یک‌ امتیاز تا رسیدن به فینال پشت سر گذاشت.

رحمان ۳ رقیب اصلی خود را به بدترین شکل ممکن سلاخی کرده بود و سرمست از این پیروزی های غرور انگیز، رقص زودهنگام قهرمانی بر روی تشک پاریس را پس از راهیابی به فینال به نمایش گذاشت. او سپس در حضور کادر فنی تیم ملی در حالیکه به سمت سالن گرم می رفت رو به دوربین اتحادیه جهانی کشتی گفت" پادشاه منم" و سپس به نشانه فتح پاریس قهقهه مستانه ای سر داد و نمایش گذاشتن تاح بر سر را اجرا کرد.

رحمان، اصلا حریف ژاپنی را نمی دید و او را در حدی نمی دانست که حتی بخواهد جشن قهرمانی و کری خوانی های خود را به بعد از فینال و رسیدن به طلای المپیک موکول کند.

اما قصه رحمان در فینال جور دیگری رقم‌ خورد و حریف گمنام ژاپنی همان بلایی را که چهره بی رحم کاروان ایران بر سر حریفان آورده بود را بر سر خودش آورد و با پیروزی ۱۰ بر ۳ صاحب طلای المپیک شد تا ناباورانه ترین نتیجه المپیک برای کشتی ایران رقم بخورد.

رحمان با رقص و کری خوانی بد موقع خود، هم از نظر روانی و انگیزه و میل به پیروزی پیش از رسیدن به فینال خالی شد و هم انگیزه کشتی گیر ژاپنی که هیچ عنوانی در کارنامه اش نداشت را صد چندان کرد تا در آماده ترین ورژن خود در مهمترین مبارزه زندگی اش مقابل یک ژاپنی بی ادعا اما کاربلد به بدترین شکل ممکن تسلیم شود.

پاسخ کشتی گیر ژاپنی به تاج گذاری زودهنگام رحمان عموزاد

روز فینال، روز متفاوتی بود و رحمان نشانی از کشتی گیر جنگنده روز قبل نداشت. مشخص نیست روانشناس که اتفاقا همراه تیم در پاریس هم به سر می برد چطور باید این مسائل را کنترل می کرد تا عموزاد این گونه قبل از فینال تخلیه روانی نشود و جشن زودهنگام نگیرد.

قصه امیرحسین زارع نیز در پاریس به غم انگیز ترین شکل ممکن رقم خورد. اگر با آغاز المپیک و پس از دیدن نمایش بی نقص رحمان عموزاد، به این باور رسیدیم که او طلایی می شود،‌ اما همه یک مدال طلا را مدت ها پیش از المپیک برای زارع کنار گذاشته بودند.

زارع هر چند در المپیک قبلی نیز مغلوب این گرجستانی مکار و کشتی بلد شده بود اما پیروزی های قاطع او مقابل گنو پتریاشویلی گرج و طاها آکگل ترک به عنوان دو غول عنوان دار کشتی جهان و المپیک؛ او را به شانس اصلی کسب مدال طلای کاروان کشتی ایران تبدیل کرده بود.

تاج گذاری های زارع پس از شکست این دو چهره مطرح کشتی جهان و کری خوانی های آن ها طی دو، سه سال اخیر باعث شد پتریاشویلی که در دو المپیک قبلی به مدال های برنز و نقره رسیده بود، اینبار با انگیزه غیر معمولی در ۳۰ سالگی از سد امیرحسین زارع بگذرد و بر سکوی نخست المپیک بایستد.

او آغاز گر بازی" تاج گذاری " بود اما پتریاشویلی پا به سن گذاشته در فینال سرنوشت ساز "شامپ دمارس آرنای پاریس" تاج را به بدترین شکل ممکن که نشان دهنده اوج کینه او از سنگین وزن ایرانی بود پس گرفت و بر سر گذاشت!

زارع در یک سال اخیر روند رو به افتی داشت و حتی در مسابقات قهرمانی آسیا بدنش مثل قبل نبود. او همچنین پیش از این سابقه از دست دادن ۹ امتیاز مقابل یک حریف نه چندان مطرح را داشت اما در این مدت نه ضعف فنی زارع در دفاع بارانداز برطرف شد و نه شرایط بدنی ایده آل پیدا کرد که کادر فنی هم باید در این زمینه پاسخگو باشد چرا یک طلای المپیک این گونه از دست رفت.

المپیک میدان رقابت بدون ادعاست؛ میدانی که قهرمانانش گمنامان بی ادعایی مثل کیوکو یا سعید اسماعیلی بودند و یا تاج الدین اف بحرینی که در اوج جوانی اما بدون هیجانات کاذب و کری خوانی مدال طلای المپیک را بر سینه زد.