خبر‌نگار با شهامت است اما مظلوم‌

امسال روز خبرنگار با عاشورای حسینی مصادف بود؛ به احترام این روز و ارادت به سرور و سالار شهیدان امام حسین (ع) تبریک‌ و یادداشتم را گذاشتم برای بعد از این روز عزیز، هرسال روز خبرنگار  وقتی فضای مجازی را رصد می‌کنی شاهد این هستی که از تبریک‌های بلند و کوتاه برای خبرنگاران پر شده است و این خیلی خوب است که یک روزی به نام خبرنگاران داریم. تا یادآور آن باشد؛ که شغلی در گوشه و کنار شهرمان به عنوان خبرنگاری وجود دارد. شغلی که حساس‌ترین نقش را در جامعه و دنیا ایفا می‌کند، اما از کمترین مزایای موجود برخوردار است. 

شغلی که آگاهی بخش اتفاقات زمان حال‌ و گذشته است. شغلی که اگر نباشد شاید هیچ وقت نخواهیم فهمید چه چیزی در گوشه و کنار شهرمان و یا حتی در دنیا  می‌گذرد.

 هیچ وقت فکر کرده‌اید که اگر خبری مخابره نشود و یا خبرنگاری نباشد؛ دنیا و تمام انعکاس عملکردها و اتفاقهایش چگونه رقم خواهد خورد؟ تصور کنید صبح از خواب بیدار می‌شوید، تلویزیون را روشن می‌کنید، هیچ اتفاقی مخابره نشده است. انگار هیچ چیزی نیست که شما بفهمید الان در شهرها، کشورها و... چه اتفاقی رخ داده است و یا چه چیزی در دل جامعه می‌گذرد. سراغ سایت‌ها و روزنامه‌های خبری می‌روید آن‌ها هم چیزی ندارند که اطلاع رسانی کنند و تو می‌مانی با هجمه‌ای از بی‌خبری و بی اطلاعی از همه جا و همه کس ....

اطلاع نداشتن آدم‌ها از شرایط و تحولات موجود حس اندیشیدن، تحلیل کردن، نقد و بررسی را در آدم می‌کشد و ما را با یک ذهن خالی از همه چیز روبرو می‌کند. فقط کافیست یک روز به این فکر کنید که اگر خبرنگاران نبودند چه اتفاقی می‌افتاد و یا اگر اتفاقی هم رخ می‌داد چگونه متوجه آن می‌شدیم؟ 

رسالت خبرنگاری رسالت سختی است و سخت‌تر از آن زمانی می‌شود که در موقع مصاحبه تلفن را به رویمان قطع می‌کنند. میکروفن هایمان را پرت می‌کنند و بدتر از آن برای نداشتن ایمنی مناسب در پوشش خبری همکارانمان را از دست می‌دهیم که حتی آنها را شهید هم نمی‌خوانند. 

استرس سختی کار و جابه جا نشدن کلمات از یک طرف و از سوی دیگر خبرنگار باید مراقب تمام بی مهری‌ها باشد که لطمه نخورد، آسیب نبیند و ناامید نشود تا قوی‌تر از همیشه ادامه دهد.

در آخر خبرنگار با تمام بیمهری‌های مسئولان، دیده نشدن‌ها،پرت شدن میکروفنش، قطع کردن تلفنش و.... با امید ایستاده است.