ملاقات در خیابان برای پس گرفتن شب

در دسامبر ۲۰۱۲، یک دانشجوی ۲۳ ساله فیزیوتراپی، کمی بعد از ساعت ۹ شب در دهلی‌نو سوار اتوبوس شد و انتظار داشت که او را به خانه برساند. در عوض، چندمرد به او تجاوز کردند و با میله آهنی چنان به او حمله کردند که روده‌هایش آسیب دید. او چندروز بعد درحالی‌که هند از خشم فوران کرده بود، درگذشت. هندی‌ها به او لقب «نیربهایا» به‌معنی بی‌باک دادند و روزها در خیابان ماندند.

حالا ۱۲ سال از آن ماجرا گذشته و «مِحک»، با هر صدایی که در خانه‌اش می‌شنود، بلافاصله مضطرب می‌شود و شروع به بررسی هر گوشه از خانه‌اش در دهلی برای پیدا کردن متجاوزان می‌کند. پس از سال‌ها زندگی در شهر، او اکنون احساس پارانوئید دارد؛ به‌ویژه که اینترنت مملو از اخبار موارد تجاوز جنسی در هند است: «فکر می‌کنم با پرونده کلکته شروع شد. با فاش‌شدن جزئیات بیشتر و وحشتناک‌تر از تجاوز و قتل او، به این فکر می‌کردم که چگونه یک فرد سالم می‌تواند برای لذت بردن، استخوان‌های یک زن را بشکند. من دردی را تصور کردم که او باید احساس کرده باشد. می‌ترسم و احساس ناامنی می‌کنم.»

اما هندی‌ها بار دیگر خیابان‌ها را محلی برای نشان‌دادن عصبانیت‌شان کرده‌اند؛ خیابان، محلی برای ملاقات معترضان به خشونت علیه زنان در این کشور شده و سال‌هاست که این اعتراضات ادامه دارد. این‌بار به‌دلیل تجاوز وحشتناک و قتل یک پزشک کارآموز ۳۱ ساله در یک بیمارستان کلکته، درحالی‌که او پس از یک شیفت آخر شب در یک اتاق سمینار استراحت می‌کرد. از روزی که او کشته شد یعنی ۹ اوت، هزاران پزشک برای یک محیط کار امن‌تر اعتصاب کرده‌اند و هزاران نفر دیگر برای عدالت‌خواهی به خیابان‌ها ریخته‌اند.

برای کشوری که ناامید از آن است که به‌عنوان یک رهبر جهانی دیده شود، موارد پرتکرار تجاوز جنسی یک حقیقت ناخوشایند را برجسته می‌کند؛ هند با معیارهای بسیاری، یکی از ناامن‌ترین مکان‌های جهان برای زنان باقی مانده است. تجاوز جنسی و خشونت خانگی، نسبتاً رایج است و میزان محکومیت در این باره پایین. اگرچه هفته گذشته دادگاه عالی هند پرونده کلکته را بررسی کرد، تعدادی از مظنون‌ها را دستگیر و قول پیگیری سریع داده اما خشونت مبتنی بر جنسیت در هند آمار بسیار بالایی دارد. با وجود اینکه میلیون‌ها زن هندی در دهه گذشته به نیروی کار پیوسته‌اند، استقلال مالی خود را تضمین کرده و به رشد سریع کشور کمک کرده‌اند، هنوز هم اغلب بار ایمنی خود را به دوش می‌کشند.

هند برای زنان امن نیست

در ۹ اوت، به یک دانشجوی دختر ۳۱ ساله سال دوم کارشناسی‌ارشد در کالج پزشکی کار در سالن سمینار دانشکده تجاوز شد و او به قتل رسید. جزئیات این پرونده ملت را شوکه کرد و منجر به اعتراضات گسترده و راهپیمایی‌های «باز پس گرفتن شب» برای او شد. با این حال درحالی‌که مردم این کشور خواستار عدالتند، بسیاری از زنان در سراسر هند همچنان با تجاوز جنسی روبه‌رو هستند و این گزارش‌ها موجب شده که زنان احساس اضطراب و ناامنی کنند.

پس از پرونده این پزشک، ده‌ها زن در هند با سرنوشت مشابهی روبه‌رو شدند. آنطور که رسانه «مکتوب» در هند گزارش داده، در ۹ آگوست نه‌تنها پزشک کارآموز در کلکته، بلکه دو زن دیگر در «آمتی اوتاراکند» و «اوتار پرادش» مورد تجاوز وحشیانه قرار گرفتند. در اوتاراکند به یک پرستار درحالی‌که بدنش مثله شده بود، تجاوز شد و به قتل رسید.

در جایی دیگر، یک دختر ۱۳ ساله توسط پدرش مورد تجاوز قرار گرفت. دو روز بعد، به دختری در پنجاب تجاوز گروهی شد که گفته می‌شود متجاوزان اعضای خانواده دوست‌دختر برادرش بودند. چهار مورد مشابه، روز بعد گزارش شد؛ در «ماهاراشترا»، یک خدمتکار مرد به دو کودک خردسال در دستشویی مدرسه حمله و یک کارمند دولتی به یک دختر خردسال دالیت تجاوز کرد. یک دختر ۱۶ ساله توسط راننده اتوبوس، راهبر و دیگران مورد تجاوز گروهی قرار گرفت و در اوتاراکند، یک دختر ۱۴ ساله پس از تجاوز گروهی کشته شد و... زنان در هند دائماً در حالت آماده‌باش‌اند؛ اظهارنظرهای ناپسند غریبه‌ها در خیابان، آزار و اذیت در اتوبوس، آزار و اذیت در محل کار و خشونت شریک جنسی، باعث شده است که بیشتر زنان از مردان انتظار احترام نداشته باشند؛ حتی آنهایی که دوستان یا اعضای خانواده‌اند.

این کشور تا امروز شاهد موارد تجاوز جنسی متعددی بوده است، اما به هیچ‌کدام توجه خاصی نشده و نکته رایج در همه این موارد این است که برای هیچ‌یک از قربانیان، عدالت رعایت نشد. اعداد و ارقام، داستانی دلخراش را برای زنان هندی بیان می‌کنند. در سال ۲۰۲۳، مؤسسه جورج تاون برای زنان، صلح و امنیت، هند را در رتبه ۱۲۸ از بین ۱۷۷ کشور در شاخص سالانه خود درباره گنجاندن عدالت و امنیت برای زنان قرار داد.

براساس گزارش بانک جهانی، ۳۵ درصد از زنان هندی بین ۱۵ تا ۴۹ سال، خشونت فیزیکی یا جنسی توسط شریک زندگی خود را تجربه کرده‌اند که بالاتر از میانگین جهانی (۲۷ درصد) است.  براساس آمار اخیر اداره ملی سوابق جرم و جنایت هند (NCRB)، حدود ۴۵ هزار مورد تجاوز در سال ۲۰۲۲ مورد بررسی قرار گرفته و به‌طور متوسط ​​روزانه نزدیک به ۹۰ تجاوز در همان سال گزارش شده است.

درحالی‌که بعضی از این تجاوزها گزارش می‌شوند، بسیاری دیگر به‌دلیل موقعیت اجتماعی، انگ و دلایل دیگر گزارش نمی‌شوند. برای پرونده‌هایی که در حال محاکمه‌اند، تعداد محکومیت‌ها کم است که این موضوع موجب تضعیف ایمان زنان به اجرای عدالت می‌شود. آداب و رسوم دیرینه‌ای که هم زنان را سرکوب می‌کند و هم در بسیاری از موارد آنها را در خانه محصور می‌کند، امنیت آنها را در مکان‌های عمومی به یک فکر ثانوی تبدیل کرده است.

آنطور که نیویورک‌تایمز گزارش داده، استفاده از وسایل حمل‌ونقل عمومی به‌ویژه در شب برای یک زن می‌تواند خطرناک باشد و آزار و اذیت جنسی اغلب در خیابان‌ها و ادارات اتفاق می‌افتد.  در سال ۱۹۹۷، دادگاه عالی هند دستورالعمل‌هایی را برای جلوگیری از آزار جنسی در محل کار صادر کرد. این قوانین ناشی از تجاوز به یک مددکار اجتماعی به‌نام «بهانواری دیوی» در سال ۱۹۹۲ بود که تلاش کرد ازدواج یک کودک ۹ماهه را متوقف کند. لایحه‌ای برای تبدیل این دستورالعمل‌ها به قانون، در سال ۲۰۰۷ پیشنهاد شد.

شش‌سال بعد در سال ۲۰۱۳، یک‌سال پس از تجاوز گروهی به دانشجوی جوان فیزیوتراپی در دهلی نو، تصویب شد. «وریندا گروور»، وکیل و فعال حقوق زنان می‌گوید که حمایت‌های قانونی تا حدی به این دلیل بی‌اثر بوده است که دولت در اجرای قانون و سرمایه‌گذاری در مکانیسم‌هایی برای رسیدگی مناسب به پرونده‌های تجاوز جنسی، سهل‌انگاری کرده است: «تحقیقاتی که پلیس انجام داده است اغلب غیرحرفه‌ای بوده و توسط افرادی با آموزش کمی انجام شده است. رویکرد ایالات با تعصب علیه زنان رنگ‌آمیزی شده است.» 

شریجا رائو، یک فعال حقوق برابر به «مکتوب» می‌گوید: «مورد نیربهایا تنها مورد خشونت شدید نبود. این خشونت بارها درواقع تقریباً هر روز در هند اتفاق افتاده است و سیستم قضایی این کشور از توجه یکسان به آنها خودداری می‌کند. ظلم افزایش یافته و اگر دولت تنها پس از سازماندهی اعتراضات مردمی بگوید که وارد عمل شده، نشان‌دهنده این است که این سیستم ناکارآمد شده و ما شاهد پایان خشونت مبتنی بر جنسیت نخواهیم بود.»

پیوند خشونت در محل کار و فرهنگ مردسالار

با وجود اعتراضات و قوانین موجود، خشونت مبتنی بر جنسیت در هند همچنان فراگیر است و فرهنگ مردسالار زن‌ستیز هند، زنان را عقب نگه می‌دارد. با وقوع هر ۱۶ دقیقه تجاوز جنسی، خشونت یکی از بزرگترین عوامل بازدارنده برای زنان شاغل در هند است. این برآورد روزنامه گاردین از وضعیت زنان هندی است؛ اعتراضات جاری درباره پرونده اخیر تجاوز و قتل در کلکته، در حالی به خشم گسترده تبدیل شده است که این اعتراضات فقط در واکنش به وضعیت اسفبار خشونت مبتنی بر جنسیت در حرفه پزشکی نیست، بلکه اعتراضی است درباره ایجاد امنیت در محل کار برای زنان. میلیون‌ها زن هندی که در سال‌های اخیر وارد محیط کار شده‌اند، هنجارهای مردسالارانه را به چالش کشیده‌اند تا همان فرصت‌هایی را که مردان در یکی از اقتصادهای با رشد سریع در جهان دارند، دنبال کنند. زنان نیز به‌همراه مردان به‌طور فزاینده‌ای از روستاها به شهرها مهاجرت می‌کنند و به دنبال درآمد بهترند.

اما هنوز هم نرخ مشارکت نیروی کار در میان زنان هندی در مقایسه با سایر کشورها پایین است، رقمی که تا سال گذشته در حال کاهش بوده است. زنان کمتر از یک‌سوم نیروی کار شهری هند را تشکیل می‌دهند و تعداد مردان در مشاغل دولتی و بخش خصوصی بسیار بیشتر از زنان است. «گیتا گوپینات»، معاون اول مدیرعامل صندوق بین‌المللی پول می‌گوید که ایمنی در محل کار ضروری است تا زنان بیشتری وارد فضای کار شوند. خانم گوپینات که اصالتاً هندی است، در مصاحبه‌ای که این آخر هفته در یوتیوب منتشر شد، به روزنامه‌نگار «برخا دات» گفت: «اگر زنان در هند احساس امنیت کامل نکنند، شاهد مشارکت بیشتر زنان در کار هم نخواهیم بود. به‌عنوان یک زن، نداشتن نگرانی در مورد امنیت خود کاملاً یک حق اساسی است.»

یکی از خبرنگاران مجله «تایم» در هند، گزارشی بدون قید اسمش منتشر کرده و در آن از خشونت‌هایی که در محل کارش متحمل شده و آنچه در پوشش خبری اعتراضات به خشونت علیه زنان در این کشور دیده، روایت کرده است. او نوشته: «من به‌عنوان گزارشگر همچنین به‌عنوان زنی که تحت ترس همیشگی خشونت ـ به‌ویژه در مکان‌های عمومی ـ کار می‌کند، به‌طور گسترده برای مجله تایم، اعتراضات در دهلی را پوشش دادم.

احساسات جمعی در این راهپیمایی‌ها ترکیبی از ترس، اضطراب و ناامیدی بود. در این سال‌ها، بسیاری از حوادث دیگر، صبر ما را آزمایش کردند. اعتراضات و تعامل بیشتر با دولت در مورد امنیت زنان وجود داشته است ولی با این حال ما دوباره اینجاییم. زنان همچنان عصبانی، ترسیده، مضطرب و ناامیدند. ما همچنان خواستار عدالتیم و هنوز به این فرهنگ خشونت که زندگی ما را محدود می‌کند اعتراض می‌کنیم.»  او با طرح این پرسش که آیا این ترس است که زنان هندی را از کار رسمی دور می‌کند؟، نوشته است: «من در طول زندگی حرفه‌ای خود بارها احساس ترس کرده‌ام. از خیابان‌ها تا مزارع تا مغازه‌ها و ادارات. در شوخی‌های مستهجنی که همکاران مرد احساس می‌کردند حق دارند در اتاق خبر در مورد من و مدیرم بگویند. فقط چون مدیرم به‌خاطر کارم، مرا مورد توجه قرار داده بود. البته من شکایت کردم و البته که اقدامی انجام نشد و این من بودم که باید استعفا می‌دادم.

آیا این بر توانایی من برای کار کردن با پتانسیل کاملم تأثیر گذاشته است؟ البته. نه‌تنها هیچ اقدامی در مورد شکایت من انجام نشد، بلکه هیچ رسانه‌ای دیگر کسی را استخدام نمی‌کند که افشاگر ماهیت زن‌ستیزانه اتاق‌های خبری هند باشد. اما من به‌تازگی از حضور در سرویس جهانی بی‌بی‌سی در بریتانیا برگشته بودم و چیزهای متفاوتی آنجا دیده بودم.»  این روزنامه‌نگار گفته، به‌عنوان یک روزنامه‌نگار و به‌عنوان یک زن به زندگی خود در هند امیدوار و آماده بوده که به تنهایی بایستد و مبارزه کند: «من می‌توانستم در هر زمانی بعد از تجربه آزار جنسی، محل کارم را ترک کنم اما این کار را نکردم. اذیت شدم؟ بله، هربار که در اتاق خبر به سر کارم برمی‌گشتم.

اما من نه به‌دلیل اقدامات پایه‌ای برای فراهم‌کردن محیطی امن، بلکه به‌دلیل عزم شخصی و بدون شک امتیاز اجتماعی و خوش‌شانسی زنده مانده‌ام. اما هر سفری که انجام داده‌ام، هر آخر شب در محل کار، احساسی عمیق از ناراحتی و آسیب‌پذیری همراهم بوده است. این غریزه دائمی جنگ یا گریز، خسته‌کننده است و زنان اغلب ترجیح می‌دهند در خانه بمانند تا اینکه درگیر پیدا کردن شغلی امن باشند.» او می‌گوید، امروزه هند روزبه‌روز دختران بیشتری را به مدرسه می‌آورد و بالاترین تعداد زنان فارغ‌التحصیل در رشته‌های بنیادی را در جهان دارد، با این حال انتقال از تحصیل به اشتغال همچنان ناگوار است: «تا سال ۲۰۲۳، زنان تنها ۱۹ درصد از دانشمندان و ۲۷ درصد از نیروی کار بنیادی را تشکیل می‌دهند که این تفاوت بزرگ در زمینه‌ای حیاتی برای نوآوری و پیشرفت است.

زنان تمایل دارند مشاغل غیررسمی و در عین حال کارهای منعطف خانگی را انتخاب کنند که در آنها بر محیط خود کنترل دارند. با آمار کمتر از ۳۳ درصدی مشارکت زنان در نیروی کار در سال ۲۰۲۳، هند به‌طور قابل‌توجهی از میانگین جهانی ۴۷ درصد عقب است. اگر هند برای دستیابی به هدف بلندپروازانه خود یعنی رشد تولید ناخالص داخلی ۸ درصدی جدی باشد، باید مشارکت زنان در نیروی کار را تا سال ۲۰۳۰ به ۴۳/۴ درصد برساند.»

آمده‌ایم شب را بازپس بگیریم

یک فیلم ترسناک بالیوودی که در سینماهای پرجمعیت در سراسر هند در حال حاضر نمایش داده می‌شود، هیولایی را نشان می‌دهد که «زنان مدرن» را شکار کرده و می‌کشد. آنطور که «استریت تایم» گزارش داده، این هیولا که تجسم واقعی مردسالاری است، زنانی را هدف قرار می‌دهد که کار یا تحصیل می‌کنند، لباس‌های غربی می‌پوشند یا به‌سادگی از گوشی‌های هوشمند استفاده می‌کنند.

موفقیت این فیلم تا حدی به این دلیل است که زنان هندی که در محل کار و در ملأعام احساس طعمه‌شدن می‌کنند، با این فیلم همذات‌پنداری می‌کنند. اما انتشار این فیلم مصادف شد با یک تراژدی هولناک تجاوز و قتل یک پزشک زن در کلکته. بعد از این اتفاق بود که زنان هندی در اتاق‌های نشیمن خانوادگی، بیمارستان‌ها، کلاس‌های درس، دفاتر و گروه‌های واتس‌اپ مدام در حال پرسیدن این سوال‌اند که «چرا این اتفاق ادامه دارد؟ چه زمانی متوقف خواهد شد؟»  

با تمام آمار روبه افزایش خشونت مبتنی بر جنسیت در هندوستان، مقاومت زنان هندی مقابل خشونت هم روبه‌افزایش است؛ خانم «گروور»، فعال حقوق زنان می‌گوید که اگرچه حوادث وحشتناک تجاوز همچنان رخ می‌دهد و آزار جنسی برای بسیاری از زنان یک واقعیت باقی مانده است، اما قضیه «نیربهایا» و جنبش «می‌تو» نحوه درک این موضوعات را تغییر داده است: «تغییر قابل‌توجهی در نحوه نگرش زنان در گروه‌های سنی، طبقاتی و ساختارهای کاست به وجود آمده است. بسیاری از زنان دیگر هیچ شکی ندارند که این جنایتی است که آنها به هیچ وجه مسئول آن نیستند.»

پزشکان زن این‌روزها در خیابان‌ها برای تظاهرات در پایتخت کشور حضور دارند و خواستار اقدام فوری برای اطمینان از امنیت پزشکان و سایر کارکنان پزشکی شده‌اند. «پینکی ورما»، یکی از پزشکان می‌گوید که اگر بیشتر حوادث مربوط به خشونت علیه زنان گزارش نشده به این دلیل است که خشونت علیه زنان مدام اتفاق می‌افتد و مردم هم می‌توانند با این واقعیت زندگی کنند.» اعتراضات گسترده زنان در هند بعد از تجاوز و قتل «نیربهایا» در سال ۲۰۱۲، منجر به قانون جزایی (اصلاح) در سال ۲۰۱۳ شد که مجازات تجاوز جنسی را از هفت سال به ۱۰ سال افزایش داد.

اگر بازمانده به‌دلیل ارتکاب جرم فوت کند یا کمتر از ۱۲ سال سن داشته باشد، حداقل مجازات حبس ۲۰ سال است که می‌تواند به حبس ابد یا اعدام افزایش یابد. همچنین تعریف تجاوز جنسی نیز از دخول آلت جنسی به دخول با ابزارهای دیگر گسترش یافت. همچنین بازماندگان اکنون می‌توانند در هر ایستگاه پلیس شکایت کنند، نه فقط در حوزه قضایی محل وقوع جرم. همچنین آزمایش موسوم به «دوانگشتی واژینال» - برای بررسی اینکه آیا تجاوزی رخ داده است یا نه، هایمن (معادل صحیح بکارت) زنان را معاینه می‌کنند- که در هند، نپال و سریلانکا رایج است، بعد از اعتراضات گسترده زنان فمینیست هندی و کاربران شبکه‌های اجتماعی، از سال ۲۰۲۲ ممنوع شده است. 

هرچند گزارش تجاوز از سوی زنان همچنان در هند آمار پایینی دارد اما زنان حالا بیشتر از هر زمان دیگری تجاوز را گزارش می‌کنند. در حوالی حمله به «نیربهایا» در سال ۲۰۱۲، سوابق پلیس حدود ۲۵۰۰۰ مورد تجاوز در سال را ثبت کرده است اما این آمار در سال ۲۰۱۶ به ۳۹۰۰۰ رسید. در سال ۲۰۲۲ که هر ۱۶ دقیقه، یک تجاوز گزارش شده است، بیش از ۳۱۰۰۰ مورد گزارش تجاوز ثبت شده است. هرچند مطالعات تخمین می‌زند که ۹۹/۱ درصد از زنانی که در هند با خشونت جنسی مواجه می‌شوند، آن را گزارش نمی‌کنند، زیرا از انگ اجتماعی و حمایت نکردن خانواده می‌ترسند.

اما چرا قوانین سخت‌تر، جلوی جرائم را نمی‌گیرد؟ آنطور که فعالان و وکلا به «استریت تایمز» می‌گویند، مجازات سخت به‌تنهایی باعث امنیت بیشتر زنان نشده است. در سال ۲۰۲۰، چهار مرد به‌دلیل تجاوز و قتل «نیربهایا» به دار آویخته شدند اما آیا اعدام‌ها متجاوزان را ترساند؟ «ربکا جان»، وکیل مستقر در دهلی که در پرونده‌های تجاوز جنسی کار می‌کند، می‌گوید که پس از این اعدام‌ها هم تجاوزهای زیادی رخ داده است.  بسیاری از زنان هندی در مواجهه با این واقعیت تلخ که حتی مجازات اعدام به‌عنوان یک عامل بازدارنده شکست خورده است، امروزه خواستار راه‌های دیگری برای کاهش آمار تجاوزند.

«آیشواریا تاندون»، دانشجوی اقتصاد در دهلی می‌گوید، درحالی‌که خشونت علیه زنان از ذهنیت‌های مردسالارانه سرچشمه می‌گیرد، اما حمایت‌هایی مانند مقررات منع آمد و شد در ساعاتی از شب که از سوی پلیس اجرا شده، به‌طرز ظالمانه‌ای پدرسالارانه است. او به یاد می‌آورد که در سال ۲۰۲۳، دوستانش در حوالی ساعت ۱۱ شب با بستنی در دروازه هند در دهلی، پیروزی تیم کریکت هند را جشن می‌گرفتند اما پلیس گشت، آنها را سرزنش کرد و از آنها خواست که به خانه برگردند: «پلیس به ما گفت اگر اتفاق بدی افتاد، پیش ما گریه نکنید! پلیس، مقامات کالج و نهادهای دولتی باید دسترسی زنان به مکان‌های عمومی را تسهیل کنند، نه محدود.»  «شیلپا فادکه»، نویسنده هم می‌گوید که سیاستمداران فراهم کردن زیرساخت‌های عمومی فراگیر و ایمن برای زنان را در اولویت قرار نمی‌دهند و آنها را در معرض خشونت قرار می‌دهند. 

دولت هند ۷۲/۱۲ میلیارد روپیه (۱/۱ میلیارد دلار) به صندوق Nirbhaya که در سال ۲۰۱۳ برای ایمنی زنان تأسیس شد، اختصاص داده است و ایالت‌ها، بخش زیادی از آن را صرف نصب دوربین‌های مدار بسته و ایجاد اپلیکیشن کرده‌اند. هرچند بهبود زیرساخت‌های عمومی مانند خیابان‌ها با نور بهتر، توالت‌های ایمن، حمل‌ونقل عمومی امن و اتاق‌های انتظار در ایستگاه‌های اتوبوس می‌تواند راه‌های خوبی باشد، اما اقدامات بیشتری مورد نیاز است. این بحث همچنین تا حد زیادی از در نظر گرفتن شخصیت عمیقاً مردسالارانه نهادهای اجتماعی ما و ماشین‌های مجری قانون که زنان را در برابر خشونت در خانواده، در جامعه بزرگتر، در محل کار و مکان‌های عمومی آسیب‌پذیر می‌کند، ناکام کرده است.

«ویبهاتی پتل»، استاد دانشگاه بمبئی در مقاله‌ای نوشته، اصلاحات قانونی تا حد زیادی از در نظر گرفتن شخصیت عمیقاً مردسالارانه نهادهای اجتماعی ما و ماشین‌های مجری قانون که زنان را در برابر خشونت در خانواده، در جامعه، در محل کار و مکان‌های عمومی آسیب‌پذیر می‌کند، ناکام مانده است. به گفته او، در حال حاضر بین بسیاری از فعالان حقوق بشر و زنان با افراد دیگری که خواهان اعدام یا اخته‌سازی متجاوزان‌اند، اختلاف‌نظر وجود دارد. این استاد دانشگاه در پایان مقاله‌اش که در نشریه دانشگاه SNDT Women’s University منتشر شده، نوشته است: «قوانین موجود درباره تجاوز جنسی، روابط نابرابر قدرت بین بازمانده تجاوز و متجاوز را به‌رسمیت نمی‌شناسد.

به بازمانده حق انتخابی داده نمی‌شود تا صدایش را به گوش وکیل خودش برساند. او در هر مرحله با تعصبات جنسی و خصومت روبه‌رو می‌شود؛ در داخل خانواده، در جامعه، در ایستگاه پلیس، در زمان معاینه پزشکی در بیمارستان دولتی و در اتاق‌های دادگاه. سیستم عدالت کیفری از بازمانده انتظار دارد که نه‌تنها از آسیب عبور کند و آرام و خونسرد باشد، بلکه شرح واضحی از واقعه در دادگاه ارائه دهد. پس از تجاوز جنسی، اگر بازمانده خود را بشوید (اما به‌طور طبیعی)، شواهد مهمی از دست خواهند رفت. در این شرایط، جنبش زنان و مقامات ذی‌ربط باید نیروی خود را برای اصلاح رویه‌ها معطوف کنند تا به این پرونده‌ها سریع رسیدگی شود و قربانی با تحقیر دولتی مواجه نشود.» او در پایان نوشته: «نگرش قضات در مورد تجاوز جنسی، یکی دیگر از نکات اسفناک است.

برخی از حقوقدانان فمینیست خواستار دادگاه‌های ویژه برای محاکمه‌های تجاوز جنسی برای اطمینان از اجرای سریع عدالت شده‌اند. اکثریت قضات در پرونده‌های تجاوز جنسی به «گذشته» نقب می‌زنند و سابقه جنسی بازمانده و تصورات آنها از «باکرگی»، «پاکدامنی» و «عفت» را در اولویت قرار می‌دهند. در مورد بازتعریف تجاوز، بین بسیاری از فعالان حقوق زنان اتفاق نظر وجود دارد. آنها معتقدند که عناوینی مانند «تجاوز»، «تلاش به تجاوز» و «تجاوز به عفت زنان» در حال حاضر باید تحت عنوان «جرم جنسی» با هم ترکیب شوند. همچنین پیشنهاد می‌شود که بازتعریف تجاوز جنسی باید از حالت پدرسالارانه‌اش خارج شود. حالتی که فقط دخول آلت جنسی را تجاوز می‌داند.»

اگر تظاهرات «نیربهایا» ۱۲ سال پیش خواستار حمایت قانونی و عدالت بود، زنان هندی امروز خواستار ایجاد محل کار و خیابان‌های آزاد و ایمن در روز و شب‌اند. هزاران زن در شهرهایی ازجمله کلکته، دهلی و بنگلور در روز ۱۵ اوت ـ روز استقلال هند ـ راهپیمایی کردند تا «شب را باز پس بگیرند». «ریمجیم سینها»، دانشجویی که اولین فراخوان این اعتراضات را داده بود، در یک پست فیس‌بوکی نوشت: «یک مبارزه جدید برای آزادی امشب آغاز می‌شود.»