حساسیت به آب، بیماری نادر و عجیب
نوشیدن مقادیر کافی آب به طور روزانه برای عملکرد بدن انسان حیاتی است؛ بنابراین زنده ماندن با داشتن حساسیت به آب تقریباً غیرممکن به نظر می‌رسد. با این حال، در موارد نادری، تماس پوست با آب می‌تواند باعث واکنش آلرژیک شود.
این بیماری نادر به عنوان کهیر آکواژنیک شناخته می‌شود. این نوع کهیر که نوعی بثورات خارش دار است پس از تماس پوست با آب، از جمله عرق یا اشک ایجاد می‌شود. این عارضه فقط در اثر تماس آب با پوست ایجاد می‌شود و از طریق آشامیدن آب مشکلی برای فرد ایجاد نمی‌کند؛ بنابراین افراد مبتلا به کهیر آکواژنیک ذاتاً در معرض خطر کم‌آبی بدن نیستند.
کهیر آکواژنیک بسیار نادر است و پزشکان درک کاملی از علت بروز آن ندارند. اگرچه هیچ درمانی برای این نوع بیماری کشف نشده است، اما استراتژی‌هایی برای مدیریت علائم وجود دارد.
آیا ممکن است به آب حساسیت داشته باشید؟
افراد مبتلا به کهیر آکواژنیک به محض تماس پوست با آب، دچار کهیر خارش دار می‌شوند. کهیر‌ها از برجستگی‌های برجسته و ملتهبی روی پوست تشکیل می‌شوند. اما پس از خشک شدن پوست، معمولاً در عرض ۳۰ تا ۶۰ دقیقه، کهیر و التهاب پوستی محو می‌شود.
مارکوس ماورر، پزشک و اساد پوست و آلرژی دانشگاه Charité در برلین می‌گوید: «دوش گرفتن یا عرق کردن، می‌تواند در عرض چند دقیقه سبب ایجاد کهیر یا التهابات پوستی در سرتاسر پوست بدن شود؛ با این حال، کهیر و التهابات پوستی ناشی از اشک تنها محدود به مناطقی است که قطرات اشک با پوست در تماس هستند».
در موارد شدیدتر، این بیماری می‌تواند باعث آنژیوادم یا تورم بافت‌های زیر پوست نیز شود. این تورم عمیق‌تر از کهیر است و می‌تواند دردناک‌تر نیز باشد. کهیر و آنژیوادم هر دو در تماس با آب با هر دمایی می‌توانند ایجاد شوند.
هرچند کهیر آکواژنیک شبیه آلرژی است، از نظر علمی این بیماری در دسته بندی بیماری‌های آلرژیک قرار نمی‌گیرد. دکتر مورر می‌گوید: «مکانیسم‌هایی که باعث ایجاد این بیماری می‌شوند، مکانیسم‌هایی دقیقا مشابه با مکانیسم‌های آلرژیک نیستند.» به همین دلیل، درمان‌هایی که برای آلرژی به کار گرفته می‌شوند، در رابطه با کهیر آکوآزنیک نمی‌توانند به طور کامل موثر باشد. هرچند آنتی هیستامین‌ها می‌توانند تا حدودی علائم کهیر را کاهش دهند، اما بهترین کار آن است تا بیماران از تماس با آب خودداری کنند.
مدیریت کهیر آکواژنیک بسیار استرس زاست
به گفته ماورر، با اینکه شدت و میزان کهیر متفاوت است، بیشتر بیماران چندین بار در روز دچار واکنش‌های آکواژنیک می‌شوند. بیماران از آنجایی که نمی‌توانند به طور قطع از تماس پوست بدن خود با آب جلوگیری کنند، دچار اضطراب، افسردگی و استرس می‌شوند. مطالعات نیز حاکی از آن هستند که افراد مبتلا به انواع کهیر‌ها از جمله کهیر آکواژنیک سطوح بالاتری از افسردگی و اضطراب را نشان می‌دهند.
علاوه بر این، کودکان مبتلا به این عارضه به طور معقولی از حمام کردن می‌ترسند و والدین این فرزندان باید از نحوه برخورد و کمک به به فرزندان از جمله در آغوش گرفتن و آرام کردن فرزندان پس از استحمام آگاه باشند. حتی خوردن و آشامیدن نیز می‌تواند استرس زا باشد، زیرا اگر آب روی پوست بریزد یا غذای تند باعث تعریق بیمار شود، دچار واکنش آلرژیک می‌شود.
دلایل ایجاد کهیر آکواژنیک
بر اساس مقاله‌ای که در سال ۲۰۱۶ در مجله آسم و آلرژی منتشر شد، تنها حدود ۵۰ مورد کهیر آکواژنیک تاکنون گزارش شده است. از این تعداد تنها چهار بیمار در بیمارستان دانشگاه Charité در برلین که به عنوان یکی از بزرگترین مراکز درمان کهیر اروپا شناخته می‌شود، وجود دارد.
تحقیقات علمی اطلاعات کمی در مورد نحوه عملکرد این بیماری ارائه داده اند. محققان بر این باورند که در صورت تماس آب با پوست، سلول‌های آلرژیک فعال می‌شوند. این سلول‌های آلرژیک عامل ایجاد کهیر و ورم هستند. با این حال، چیزی که محققان نمی‌دانند این است که چگونه آب سلول‌های آلرژیک را فعال می‌کند. این مکانیسم برای آلرژن‌های محیطی، مانند تب یونجه، قابل درک است، اما برای کهیر ناشی از آب نه.
به گفته Mauer، یک فرضیه آن است که تماس آب با پوست بدن سبب می‌شود تا پروتئین‌های پوست تبدیل به آلرژن‌های خودکار شوند که با اتصال به گیرنده‌های سلول‌های دخیل در آلرژی مکانیسم‌هایی را فعال سازند. با این حال، تحقیقات به دلیل تعداد بسیار کم بیماران مبتلا به کهیر آکواژنیک محدود است و هنوز شواهد کمی برای حمایت از هر فرضیه‌ای وجود دارد. اگرچه سیر کهیر آکواژنیک غیرقابل پیش‌بینی است، اما پزشکان متوجه شده‌اند که این بیماری در اواخر زندگی از بین می‌رود. مورر می‌گوید: «بیشتر بیماران پس از سال‌ها یا دهه ها، بهبودی خود به خودی را تجربه می‌کنند.» با این حال منابع بیشتری برای تأمین بودجه تحقیقات و آزمایشات بالینی بیشتر برای درمان کهیر آبی مورد نیاز است.
