اختلال دلبستگی واکنشی چیست و راه های درمان آن کدام است

اختلال دلبستگی واکنشی چیست؟

اختلال دلبستگی واکنشی  (RAD) وضعیتی است که در آن کودک پیوندهای عاطفی سالمی با مراقبان خود (شخصیت های والدین) ایجاد نمی کند، اغلب به دلیل بی توجهی عاطفی یا سوء استفاده در سنین پایین است. کودکان مبتلا به RAD در مدیریت احساسات خود مشکل دارند. آنها برای ایجاد ارتباط معنادار با افراد دیگر تلاش می کنند. کودکان مبتلا به RAD به ندرت به دنبال آرامش هستند یا علائمی از خود نشان می دهند و ممکن است در اطراف مراقبان خود، ترس داشته یا مضطرب به نظر برسند، حتی در شرایطی که مراقبان آنها کاملاً به آن ها محبت می کنند و یا از آن ها مراقبت می کنند.

اختلال دلبستگی واکنشی چه کسانی را تحت تاثیر قرار می دهد؟

اختلال دلبستگی واکنشی در میان کودکانی که بی توجهی یا آزار جسمی یا عاطفی را تجربه می کنند، شایع است. در کودکان بزرگتر RAD کمتر است. کودکان ممکن است بیشتر به RAD مبتلا شوند اگر:

– چهره های مختلف والدین داشته باشید، مانند موقعیت های متعدد مراقبت از خانواده.

– پس از برقراری ارتباط عاطفی با آنها، از مراقبان اصلی خود دور شدند.

– در اوایل زندگی چندین تلفات آسیب زا را تجربه کرده باشد.

– چهره های والدینی داشته باشید که سعی نکرده اند از نظر عاطفی به آنها نزدیک شوند.

– اگر زمانی را در مؤسسه ای گذراندند، مانند پرورشگاه، که در آن والدین مهربانی نداشتند.

در برخی موارد، والدینی که بدون اطلاع از تاریخچه کودک، فرزندانی را به فرزندی قبول می کنند، ممکن است در ایجاد پیوند با اعضای جدید خانواده خود دچار مشکل شوند، به خصوص اگر کودک دارای بی ثباتی عاطفی باشد. اگر شما یک والدین جدید هستید و فرزندتان علائم RAD را نشان می دهد یا در برقراری ارتباط با آنها مشکل دارید، برای ارزیابی با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی فرزندتان صحبت کنید.

اختلال دلبستگی واکنشی چقدر شایع است؟

میزان دقیق وقوع، ناشناخته است زیرا بسیاری از موارد گزارش نشده است، اما اختلال دلبستگی واکنشی می تواند در 1٪ تا 2٪ از کودکان رخ دهد. کودکانی که از خانه های خود حذف می شوند و در مکان های دیگری مانند مراقبت های پرورشی قرار می گیرند، بسیار بیشتر احتمال دارد که RAD را تجربه کنند. تقریبا نیمی از این کودکان در طول زمان در ایجاد روابط مشکل دارند.

علائم و علل

علائم اختلال دلبستگی واکنشی چیست؟

علائم اختلال دلبستگی واکنشی برای هر کودک منحصر به فرد است. علائم شایع در میان نوزادان و کودکان خردسال مبتلا به RAD عبارتند از:

– عدم نشان دادن احساسات مثبت، مانند راحتی، عشق یا شادی هنگام تعامل با دیگران.

– اجتناب از تماس چشمی و لمس فیزیکی.

– ابراز ترس یا خشم با پرتاب عصبانیت یا نشان دادن مکرر ناراحتی یا غم.

– تلاش برای یافتن چیزهایی در محیط خود، که می توانند کنترل کنند، که باعث می شود آنها قوانین را زیر پا بگذارند.

علائم اختلال دلبستگی واکنشی

تفاوت بین اختلال دلبستگی واکنشی مهار شده و اختلال درگیری اجتماعی مهار نشده چیست؟

اختلال دلبستگی واکنشی مهار شده (RAD) به اختلال درگیری اجتماعی مهار نشده (DSED) مربوط می شود، اما بین هر نوع تفاوت هایی وجود دارد.

RAD

کودکان مبتلا به اختلال دلبستگی واکنشی از اتفاقاتی که در اطرافشان می افتد آگاه هستند، اما از نظر احساسی به آنچه در حال وقوع است واکنش نشان نمی دهند. آنها ممکن است به مراقبین یا دیگران محبت نشان ندهند یا به دنبال محبت نباشند و ترجیح می دهند تنها باشند. علائم اختلال دلبستگی واکنشی مهار شده عبارتند از:

– از مراقبان دوری می کند.

– از موقعیت های اجتماعی کناره گیری می کند.

– در برابر علائم راحتی (در آغوش گرفتن) مقاوم هستند.

DSED

کودکان مبتلا به اختلال درگیری اجتماعی مهار نشده ممکن است نسبت به غریبه ها بیش از حد دوستانه باشند و حتی بدون مشورت با والدین خود به سراغ آنها بروند. در بیشتر موارد، کودکان کمتر از سن خود عمل می کنند و ممکن است به روشی ناامن به دیگران محبت کنند. علائم DSED عبارتند از:

– روابط انتخابی.

– جلب توجه از هر کسی.

– نشان دادن رفتاری که مناسب سن آنها نیست.

– عدم درک مرزهای اجتماعی.

چه چیزی باعث اختلال دلبستگی واکنشی می شود؟

هیچ دلیل دقیقی برای تشخیص اختلال دلبستگی واکنشی در کودکان وجود ندارد. مطالعات نشان می دهد که ممکن است عوامل متعددی وجود داشته باشد که باعث می شود کودکی با مراقبان خود ارتباط برقرار نکند، از جمله:

سوء استفاده یا بی توجهی:  کودک احساس می کند که رها شده یا تنها است.

ناامنی غذایی:  نیازهای اولیه کودک برآورده نمی شود.

ایمنی:  کودک می ترسد که در خطر باشد.

عدم رعایت بهداشت:  کودک ساعت ها در پوشک کثیف بدون تعویض پوشک می نشیند.

چند مراقب:  کودک نمی داند به چه کسی اعتماد کند.

مراقبت ناسازگار:  نیازهای کودک فقط در برخی مواقع برآورده می شود، به خصوص اگر ندانند چه زمانی باید از مراقبان خود انتظار داشته باشند که به آنها پاداش یا دلداری بدهند.

کودکان خردسال زمانی روابط سالمی را ایجاد می کنند که نیازهای اساسی آنها به طور مداوم مورد توجه قرار گیرد. این باعث ایجاد حس اعتماد، بین کودک و مراقبان او می شود. اگر نیازهای جسمی و عاطفی کودک برآورده نشود، در معرض خطر ابتلا به RAD قرار دارد.

تشخیص و آزمایشات اختلال دلبستگی

اختلال دلبستگی واکنشی چگونه تشخیص داده می شود؟

برای تشخیص اختلال دلبستگی واکنشی، ارائه دهنده ی مراقبت های بهداشتی فرزندتان، از شما درباره سابقه پزشکی فرزندتان و علائمی که تجربه می کند می پرسد. ارائه دهندگان شما ممکن است سوالات زیر را برای درک بهتر علائم فرزندتان بپرسند:

آیا فرزند شما مورد سوء استفاده یا بی توجهی قرار گرفته است؟

اولین بار چه زمانی متوجه علائم شدید؟

اول متوجه چه چیزی شدید؟

تعامل شما و فرزندتان چگونه است؟

وضعیت زندگی شما چگونه است؟

آیا مراقبان دیگری هستند که فرزندتان با آنها در ارتباط است؟

اگر ارائه دهنده شما به RAD مشکوک باشد، احتمالاً به شما و فرزندتان توصیه می کند که به متخصص اطفال، روانشناس و روانپزشک مراجعه کنید تا به تشخیص صحیح کودکتان کمک کند و درمان هایی را توصیه می کند که می تواند به آن کمک کند.

نحوه ی تشخیص اختلال دلبستگی واکنشی

آیا می توان اختلال دلبستگی واکنشی را به اشتباه به عنوان اختلال طیف اوتیسم تشخیص داد؟

قبل از تشخیص کودک مبتلا به اختلال دلبستگی واکنشی، ارائه دهنده، آزمایش هایی را برای رد علل دیگر، از جمله اختلال طیف اوتیسم، ارائه می دهد. اختلال طیف اوتیسم یک وضعیت رشدی است که بر رفتار و ارتباطات فرد تأثیر می گذارد و می تواند در ظاهر، علائمی مشابه RAD داشته باشد. به عنوان مثال، سوء استفاده یا بی توجهی باعث اختلال طیف اوتیسم نمی شود، اما می تواند به تشخیص RAD کمک کند.

مدیریت و درمان

اختلال دلبستگی واکنشی چگونه درمان می شود؟

درمان اختلال دلبستگی واکنشی بر ایجاد پیوندهای عاطفی سالم و/یا ترمیم روابط ترسناک یا ناراحت کننده بین کودکان و مراقبان آنها متمرکز است. از نظر عاطفی کودکان را تقویت می کند به گونه ای که بعداً می تواند به کودک در ایجاد سایر روابط سالم کمک کند. هم کودکان و هم مراقبان از برنامه های درمانی سود می برند. درمان ممکن است شامل موارد زیر باشد:

روان درمانی/مشاوره:  یک ارائه دهنده سلامت روان با کودک و والدین برای ایجاد مهارت های عاطفی سالم و کاهش الگوهای رفتاری مشکل ساز که از ایجاد پیوند جلوگیری می کند، کار می کند.

خانواده درمانی:  این روش درمان شامل همکاری با مراقبان اولیه و کودک، برای ایجاد راه های سالم برای تعامل است.

مداخله مهارت های اجتماعی:  این درمان به کودک می آموزد که چگونه در محیط های اجتماعی معمولی با سایر کودکان هم سن و سال به طور مناسب تعامل داشته باشد. معمولاً والدین برای کمک به کودک در استفاده از مهارت هایی که خارج از درمان می آموزند، مشارکت می کنند.

آموزش ویژه:  اگر کودکی به آن نیاز داشته باشد، برنامه های مبتنی بر مدرسه می توانند به کودکان کمک کنند مهارت هایی را بیاموزند تا هم از نظر تحصیلی و هم از نظر اجتماعی موفق شوند.

کلاس های مهارت های فرزندپروری:  در این جلسات، والدین ممکن است روش های مؤثرتری برای مدیریت رفتارهای دشوار فرزندشان بیاموزند.

آیا عوارضی در ارتباط با اختلال دلبستگی واکنشی وجود دارد ؟

بی توجهی و آزار جسمی، عاطفی و اجتماعی، کودکان مبتلا به RAD را در معرض خطر بالاتری برای عوارض در دوران کودکی و نوجوانی قرار می دهد. این عوارض ممکن است شامل موارد زیر باشد:

– تاخیر در نقاط عطف رشد و رشد فیزیکی.

– مشکلات عاطفی، مانند افسردگی، اضطراب، اختلال استرس پس از سانحه و مسائل مربوط به مدیریت خشم.

– اختلالات خوردن.

– سوء مصرف مواد مخدر و الکل.

– مشکل در مدرسه (مشکلات یادگیری و/یا رفتاری).

– مشکلات در روابط (با همسالان یا بزرگسالان و بعداً با شرکا).

– ریسک پذیری، مانند فعالیت جنسی زودهنگام یا مکرر.

چقدر بعد از درمان، فرزندم روابط سالمی خواهد داشت ؟

اگر کودکان مبتلا به RAD درمان نشوند، می توانند علائمی را در بزرگسالی تجربه کنند که بر عملکرد آنها در جامعه تأثیر می گذارد. درمان برای ارائه ی حمایت عاطفی به فرزندتان طولانی مدت خواهد بود حتی ممکن است مادام العمر باشد. هیچ جدول زمانی برای اینکه فرزند شما چه زمانی روابط سالم ایجاد کند وجود ندارد، اما درمان با حمایت مراقبین او به بهترین نتیجه منجر می شود.

راه های درمان اختلال دلبستگی واکنشی

جلوگیری از دلبستگی واکنشی:

چگونه می توانم از اختلال دلبستگی واکنشی جلوگیری کنم؟

بهترین راه برای جلوگیری از اختلال دلبستگی واکنشی، اطمینان از ایجاد پیوندهای سالم با والدین و/یا سایر مراقبان اولیه است. پیوندهای سالم زمانی شکل می گیرد که مراقبین :

– پیوند خانواده را از طریق روابط ایمن و پایدار ارتقا دهند.

– به کودکان کمک کنند تا احساس کنند که دوستشان دارند.

– از کودکان در مراحل رشد آنها حمایت کنند.

– همیشه نیازهای اولیه کودک را برآورده کنند.

چه کاری می توانید انجام دهید تا به فرزندتان در ایجاد روابط سالم کمک کنید ؟

به عنوان مراقب او، می توانید به فرزندتان کمک کنید تا پیوندهای سالمی را با موارد زیر ایجاد کند:

تعیین محدودیت:  همه کودکان از محیطی سود می برند که در آن یک الگوی ثابت وجود دارد، بنابراین تعیین محدودیت بسیار مهم است. با تعیین محدودیت های معقول و انضباط غیر فیزیکی مناسب، کودکان می دانند که از آنها چه انتظاری می رود و وقتی قوانین را زیر پا بگذارند چه اتفاقی می افتد. این ترس کودکان را کاهش می دهد و به آنها کمک می کند تا رفتار مناسبی داشته باشند.

خونسردی خود را حفظ کنید، حتی زمانی که کودکتان رفتار نامناسب انجام می دهد:  در مواقعی که کودک شما رفتار نامناسبی دارد، آرام باشید. اگر عصبانی هستید پاسخ ندهید کودک را طبق قوانینی که تعیین کرده اید و قوانینی که فرزندتان می داند، تنبیه کنید. به محض اینکه فرزندتان آرام گرفت و برای تماس مثبت آماده شد، محبت و مراقبت خود را نشان دهید. این به کودک کمک می کند تا بداند که شما همچنان در کنار او خواهید بود حتی در شرایط سخت.

نشان دادن عشق و توجه مداوم:  وقت خود را با فرزند خود صرف کنید. با آنها صحبت کنید یا آواز بخوانید. با آنها بازی کنید. آنها را تکان دهید یا در آغوش بگیرید یا نشانه های دیگری از عشق و محبت مراقب را نشان دهید و اذعان کنید که برخی از کودکان نسبت به دیگران نسبت به این نوع محبت بازتر هستند. خودداری از عشق و محبت هرگز یک نوع مجازات قابل قبول نیست.

اگر فرزندی با اختلال دلبستگی واکنشی داشته باشید چه انتظاری می توانید داشته باشید؟

بسیاری از کودکانی که برای اختلال دلبستگی واکنشی تحت درمان قرار می گیرند، پیوندهای پایدار و سالمی با مراقبان اصلی خود و سایرین در زندگی خود برقرار می کنند.

کودکانی که تحت درمان قرار نمی گیرند، ممکن است با خطرات عاطفی مداوم روبرو شوند. خوشبختانه، برای درمان شرایط رشد و سلامت روان، از جمله RAD، هرگز دیر نیست. مهم است که به یاد داشته باشید:

بسیاری از کودکانی که به عنوان فرزندخوانده پذیرفته می شوند به کودکان بسیار سالم و سازگار تبدیل می شوند. همه کودکان به فرزندخواندگی RAD را تجربه نمی کنند.

کودکانی که در گذشته آسیب قابل توجهی داشته اند ممکن است عوامل خطر دیگری برای سلامت روان و چالش های رفتاری داشته باشند، مانند قرار گرفتن در معرض مواد مخدر یا الکل در دوران رشد دوران بارداری یا سابقه خانوادگی اختلالات عاطفی، که هر دو ممکن است به RAD کمک کنند.

اختلال دلبستگی واکنشی چقدر طول می کشد ؟

اختلال دلبستگی واکنشی یک وضعیت مادام العمر است. درمان و حمایت از کودک به آنها کمک می کند تا در طول زندگی خود روابط سالمی ایجاد کنند و می تواند سلامت عاطفی و اجتماعی آنها را بهبود بخشد.

چه زمانی باید به ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود مراجعه کنم ؟

اگر متوجه شدید که فرزندتان در ایجاد روابط عادی مشکل دارد یا علائم اختلال دلبستگی واکنشی را در کودک خود مشاهده می کنید، برای ارزیابی یا ارجاع با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی فرزندتان تماس بگیرید. تشخیص و درمان زودهنگام منجر به نتایج موفقیت آمیزتری برای کودکان مبتلا به این بیماری می شود.

چه سوالاتی باید از پزشک بپرسید؟

آیا باید فرزندم را در مشاوره ثبت نام کنم؟

چه چیزی باعث می شود کودک من علائم اختلال دلبستگی واکنشی را نشان دهد؟

آیا می توانید مرا به یک متخصص یا گروه حمایتی معرفی کنید که با کودکان و خانواده هایی که دارای تشخیص مشابه هستند کار کند؟

آیا علائم کودک من با نوجوانی تغییر می کند؟ آیا چیزی هست که باید مراقبش باشم؟