پایان عصر حملات پهپادی با لئونیداس؛ سیستم جدید ضد پهپادی آمریکا؟

فناوری حامل‌های بدون سرنشین، در قالب هواپیما‌های بدون سرنشین کنترل از راه دور یا مستقل، جنگ را در سطح تاکتیکی تغییر و ارتقاء داده است. یک پهپاد کوادکوپتر، مجهز به یک دوربین، می‌تواند یک پلتفرم شناسایی چابک برای نیرو‌های زمینی فراهم کند. همین پهپاد که مجهز به نارنجک یا یک خرج ضد تانک شود، می‌تواند پیاده نظام پنهان شده در سنگر‌ها را بمباران کند یا حتی یک تانک اصلی ۶۵ تنی را از کار بیندازد.

علاوه بر این، همین پهپاد زمانی که بخشی از یک دسته پهپادی مبتنی بر هوش مصنوعی باشد، تقریباً توقف ناپذیر می‌شود و حتی سازمان یافته‌ترین و مجهزترین سیستم‌های دفاعی را به دردسر می‌اندازد. اگر نیروی دشمن حمله‌ای ۲۰ پهپادی را آغاز کند و مدافعان موفق به ساقط کردن ۱۹ فروند شوند، به نظر می‌رسد دفاع موفقی صورت گرفته است. به هر حال، هر اقدام دفاعی نمی‌تواند ۹۵ درصد از نیروی مهاجم را نابود کند. اما اگر هر کدام از این هواپیما‌های بدون سرنشین ۲،۰۰۰ دلار قیمت داشته و تنها پهپادی که جان سالم به در برده، بتواند یک تانک ۴ میلیون دلاری را نابود کند، در واقع یک حمله موفق صورت گرفته است.

شعله افکن الکترومغناطیسی

صنعت دفاعی با راه حل‌های مختلفی به تدید هواپیما‌های بدون سرنشین پاسخ داده است که بیشتر آن‌ها با استفاده از سلاح‌های موجود و اصلاح آن‌ها برای نقش پدافند هوایی کوتاه برد بوده است. این راه حل‌ها شامل استفاده از مسلسل، توپ خودکار کالیبر کوچک، موشک یا حتی لیزر بوده است. مشکل این است که به جز توپ خودکار که از فیوز‌های هواگرد قابل برنامه ریزی استفاده می‌کند، هر کدام از سلاح‌هایی که گفته شد تنها می‌توانند یک پهپاد را در هر شلیک ساقط کنند.

یک سلاح ضد پهپاد باید یک پهپاد را شناسایی کرده، آن را ردیابی نموده، روی آن قفل کرده، به آن شلیک کند و در صورت خطا رفتن و نزدن هدف، دوباره شلیک کند. باید این فرآیند را بار‌ها و بار‌ها تکرار کند، تلاشی زمان بر که به این معنی است که تمام پهپاد‌ها شناسایی و ردگیری نمی‌شوند و برخی از آن‌ها موفق می‌شوند به هدف برسند.

سیستم ضد پهپاد لئونیداس رویکرد متفاوتی دارد. این سیستم دارای یک آنتن بزرگ، مستطیلی و مسطح است که شبیه سیستم رادار آرایه فازی سیستم AN/MPQ-۶۵ است که خود بخشی از سیستم دفاع موشکی پاتریوت می‌باشد. این دو سیستم از این نظر شبیه به هم هستند که هر دو برای پخش انرژی الکترومغناطیسی در یک منطقه وسیع طراحی شده اند، در یک مورد برای شناسایی یک هدف و در مورد دیگر برای نابودی آن.

آنچه لئونیداس را از دیگر سیستم‌های ضد پهپاد متمایز می‌سازد، قابلیت حمله الکترونیکی گسترده آن است. لئونیداس امواج مایکروویوی را پخش می‌کند که هواپیما‌های بدون سرنشین را در میانه پرواز از کار می‌اندازند، سیستم‌های داخلی آن‌ها را خاموش می‌کنند و آن‌ها را وادار به سقوط از آسمان می‌کنند. ساطع کردن و شلیک اشعه در یک پرتو باریک که یک پهپاد واحد را تحت تاثیر قرار می‌دهد، به سمت هدف شلیک نمی‌شود بلکه یک پرتو عریض است که قادر است چندین پهپاد را در آنِ واحد از بین ببرد. این سیستم پهپادی یک شعله افکن نامرئی و الکترومغناطیسی است که می‌تواند هر پهپادی را در مخروط تابش مایکروویو تحت تاثیر قرار دهد.

کنترل نرم افزاری به این معنی است که لئونیداس می‌تواند به سرعت خروجی خود را برای مقابله با تهدید تغییر دهد. درست مانند رادیو‌های تعریف شده توسط نرم افزار که می‌توانند به سرعت فرکانس‌ها را تغییر دهند، قدرت سیگنال را افزایش دهند یا عملکرد‌های دیگری که قبلاً به صورت دستی انجام می‌شد را انجام دهند، نرم افزار لئونیداس به اپراتور اجازه می‌دهد تا پرتو مایکروویو خود را شکل دهد و ولتاژ را تغییر دهد. این امر باعث می‌شود که آنتن سیستم قادر به شلیک دقیق در یک لحظه باشد، پرتو باریکی را پخش کند که می‌تواند پهپاد‌هایی را به صورت واحد و موردی ساقط کند، سپس به سرعت خود را برای شلیک گسترده‌تر تنظیم کند که می‌تواند دسته‌ای از پهپاد‌های مهاجم را از بین ببرد.

سخن پایانی

همانطور که جنگ‌ها در اوکراین و خاورمیانه نشان داده اند، هواپیما‌های بدون سرنشین ماهیت جنگ را به طور غیرقابل بازگشتی تغییر داده اند. توقف حملات دسته جمعی پهپادی، که برای موفقیت تنها به عبور یک فروند پهپاد از سیستم‌های دفاعی دشمن نیاز دارند، یک چشم انداز دلهره آور است. یک شعله افکن الکترومغناطیسی که برای هر پهپادی مرگی آنی و قطعی محسوب می‌شود، چیزی نبود که کسی فکرش را بکند به این زودی ساخته شود، اما خلاقیت انسانی هیچگاه پایانی ندارد.