سه‌گانه مرد ناراضی؛ عادل، جسور، منتقد!

در دو سال‌ اخیر شاهد بوده‌ایم که چهره‌های زیادی از اردوگاه اصولگرایان سکوت کرده‌اند، برخلاف رویه سابق خود که در دوران روحانی نقدهای تندوتیزی را علیه دولت مطرح می‌کردند. اما یک نفر هست که در سپهر سیاسی ایران، رویکردش با تغییر دولت‌ها هیچ تغییری نکرده و همواره دغدغه نظام و انقلاب را دارد.

اگر فسادی دیده، نگاه نکرده به اینکه در کدام دولت رخ داده؛ خاتمی بوده یا احمدی‌نژاد، رییسی بوده یا روحانی!

حسن رحیم پورازغدی که در چند دهه اخیر به عنوان معلم اخلاق در سیاست ایران مطرح شده، در 24 ساعت اخیر با همان شناختی که از او داشتیم و داریم، نقدهای تندی را نسبت به عملکرد مسئولین در خصوص فساد چای دبش مطرح کرده که حسابی در فضای مجازی وایرال شده و دست به دست چرخیده‌است.

او گفته: در قضیه چای، می گویید این همه داده اید، من از اینکه چرا با مردم درست حرف نمی زنند انتقاد کردم، مادر من مادر شهید است، بچه اش شهید شد، گریه نکرد! اما درباره این قضایا متاثر شد. می پرسد برخی ها چه می کننند. دولت قبل که عدالت سرش نمی شد و اشرافی بودند. اکنون سوالم این است که این پول را که می گویند، چه شده، گفتند نیمش ابزار آلات خریده شده بود که در کشور است و بقیه اش هم چای بوده که آنها را هم گرفته اند! بنابراین نه بلدند درست با مردم حرف بزنند و نه نظارت می کنند.

حرف‌های رحیم پور ازغدی را هر دولتی باید سرلوحه و نصب العین قرار دهد. او در همین چند جمله یک نظام حکمرانی مطلوب را ارائه کرده و اگر گوش شنوایی وجود داشته‌باشد، مسیر را به درستی تشخیص خواهدداد.

رحیم‌پورازغدی از فساد می‌گوید، ولی نق نمی‌زند، از بحران‌ها می‌گوید، ولی راه حل نشان می‌دهد، از تاثیر منفی و بازخورد بد فسادها می‌گوید، اما این نقدها را محدود به دولتی خاص نمی‌داند؛ او یک منتقد جسور و دلسوز است

کشور بیش از همیشه به این جنس آدم‌ها نیاز دارد، آدم‌هایی که جامعه می‌داند اگر اظهار نظری می‌کنند، اگر گلایه‌ای دارند، اگر هشداری می‌دهند، هم جوانب امر را سنجیده‌اند و هم فارغ از بازی‌های سیاسی مرسوم سیاسیون، تنها دغدغه ایران و مردم را دارند.