دردناک ترین و بیرحمانه ترین روش های اعدام در طول تاریخ

مجازات مرگ یا همان اعدام، نهایت مجازاتی است که در طول تاریخ در انتظار جنایتکاران بوده است. اگر چه در دهه‌های اخیر میزان استفاده از این روش تنبیهی به شدت کاهش یافته است، اما در برخی از کشور‌ها مانند ایران هنوز از این روش برای مجازات مجرمان استفاده می‌شود. در روزگار کنونی اعدام کردن نیز شیوه‌ای انسانی‌تر (نسبت به گذشته) پیدا کرده و بجز چند کشور معدود مانند کره شمالی که روش‌های خلاقانه‌ای برای این کار دارند، در مابقی کشور‌هایی که هنوز اعدام را انجام می‌دهند از روش‌هایی مانند دار زدن یا تزریق مواد کشنده استفاده می‌شود. اما در روزگاران گذشته، اعدام مجرمان اتفاقی بود که هر روزه توسط حاکمان انجام می‌شد و بدتر این که سعی می‌شد بدترین و دردناک‌ترین روش اعدام برای عبرت سایرین انتخاب شود.

در سراسر جهان، کشور‌های مختلف روش‌هایی خلاقانه برای پایان دادن به زندگی مجرمان و محکومین به مرگ داشتند. هدف اصلی در اغلب موارد این بود که طرز اعدام کردن باید طوری باشد که فرد اعدامی بدترین درد و شکنجه را برای طولانی‌ترین مدت ممکن تجربه کند. در برخی موارد نیز شیوه اعدام نمادی سمبولیک از چیزی خاص بود. در این مطلب قصد داریم شما را با دردناک‌ترین و بیرحمانه‌ترین روش‌های اعدام در طول تاریخ آشنا کنیم.

۱۰- لینگچی (قصابی کردن آرام)

«لینگچی» (Lingchi) یکی از بیرحمانه‌ترین روش‌های اعدام بود که در چین انجام می‌شد. در این روش، قربانی در اثر برش‌های متعددی که آرام آرام و در زمانی طولانی در بدنش ایجاد می‌شد درد و رنجی غیرقابل تصور را تجربه کرده و در نهایت در اثر خونریزی زیاد جان می‌داد. متصدیان و اجرا کنندگان اعدام باید تا جایی که می‌توانستند برش‌های بیشتری در بدن فرد اعدامی ایجاد کرده و بدون این که باعث مرگ سریع او شوند تکه‌های از گوشت بدن او را مانند قصابی جدا کنند. این روش اعدام با عنوان «مرگ با هزار برش» نیز شناخته می‌شد. روش اعدام لینگچی در قرن دهم میلادی ابداع شده و تا سال ۱۹۰۵ استفاده می‌شد که در نهایت توسط دولت مرکزی ممنوع گردید.

از آنجا که این روش اعدام تا آغاز قرن بیستم نیز انجام می‌شد، یکی از تنها روش‌های اعدام موجود در این فهرست است که هنوز تصاویری واقعی از آن وجود دارد. هیچ فرآیند خاص و تعیین شده‌ای در مورد لینگچی وجود نداشت. شدت تجربه این اعدام دردناک برای قربانی به فاکتور‌های متعددی مانند مهارت و شفقت فرد اعدام کننده و میزان بد بودن جرمی که فرد محکوم مرتکب شده بود بستگی داشت. بر اساس مدارکی که از دوران سلسله مینگ در چین بجای مانده، می‌توان گفت که برخی از قربانیان تا پیش از مرگ بیش از ۳٫۰۰۰ برش در بدنشان دیده اند در حالی که در برخی موارد این شکنجه تنها ۱۵ دقیقه به طول می‌انجامید و قربانی بسیار زودتر از موارد دیگر جان می‌داد.

در برخی از موارد به قربانی تریاک خورانده می‌شد، اما معلوم نیست که این کار برای کاهش یا افزایش رنج آن‌ها انجام می‌شده است، زیرا تریاک در کنار کاهش درد آن ها، می‌توانست مدت زمان بیشتری قربانیان را بهوش نگه دارد. لینگچی یکی از سخت‌ترین روش‌های موسوم به «۵ مجازات» بود که سخت‌ترین و دردناک‌ترین روش‌های اعدام و شکنجه محسوب می‌شدند و هر یک درجاتی از دیگر روش سخت‌تر و بیرحمانه‌تر بودند. این رده بندی شامل قطع بینی یا پا، تبعید، تتو کردن یا حتی اخته کردن می‌شد.

۹- اره کردن

در دوران قرون وسطی در اروپا، قربانیان معمولاً به خاطر جرم‌هایی مانند جادوگری، زنا، قتل، کفرگویی و ارتداد و دزدی کردن به مرگ با شیوه اره کردن محکوم می‌شدند. در دوران روم باستان معمولاً محکومین را به صورت افقی و با استفاده از اره به دو نیم تقسیم می‌کردند در حالی که چینی‌ها خلاقانه‌تر عمل می‌کردند. آن‌ها قربانی را از پاهایش آویزان کرده و سپس بدن او را به صورت عمودی به دو تکه تقسیم می‌کردند. این روش باعث رنج و شکنجه بیشتری می‌شد، زیرا با آویزان کردن فرد جریان خون بیشتر و بهترین به سمت مغز وجود داشت و بدین ترتیب فرد برای مدت بیشتری هوشیاری خود را حفظ می‌کرد.

بر اساس مدارکی که از دوران جنبش انقلابی هوسیت در چک بدست آمده، در این کشور ابتدا دست‌ها و پا‌های فرد اعدامی را بریده و سپس زخم‌های او را با آتش می‌سوزاندند. بعد از آن بود که فرد را با اره به دو نیم تقسیم می‌کردند. در دوران روم باستان نیز گفته می‌شد که امپراطور کالیگولا هنگام اره کردن قربانیان حضور داشته و همزمان با تماشای درد و رنج افراد غذایش را میل می‌کرد، زیرا این کار باعث می‌شد اشتهای او تحریک شده و لذت بیشتری از خوردن غذا ببرد.

۸- اعدام با استفاده از فیل

این روش اعدام که با عنوان «گونگا رائو» (gunga rao) نیز شناخته می‌شد اغلب در آسیا و هند مورد استفاده قرار می‌گرفت، اما در موارد معدودی نیز در کشور‌های غربی به کار گرفته شده است. این روش اعدام در دوران قرون وسطی در هند استفاده می‌شد. قربانیان معمولاً سربازان دشمن یا مردم عادی بودند که مرتکب جنایاتی از قبیل: دزدی، نپرداختن مالیات و شورش شده بودند. اگر چه امکان استفاده از حیوانات زیادی برای کشتن محکومین وجود داشت، اما از فیل‌ها برای این کار استفاده می‌شد، زیرا آن‌ها را طوری آموزش می‌دادند که قربانیان را شکنجه کرده و سپس به زندگی او پایان دهند.

برای مثال فردی که فیل را هدایت می‌کرد می‌توانست به او دستور دهد که ابتدا اعضای بدن قربانی را خرد کند و در نهایت با فشار دادن پای خود روی سر قربانی، سر او را خرد نماید. یک روش اعدام دیگر با استفاده از فیل‌ها نیز توسط یک جهانگرد فرانسوی به نام فرانسوا برنیه روایت شده که در آن فیل با استفاده از چاقو‌هایی که به خرطومش وصل شده بود اعضای بدن فرد محکوم را می‌برید و در نهایت فرد در اثر خونریزی یا ضربات فیل جان می‌باخت.

۷- دار زدن، کشیدن روی زمین و چهار قسمت کردن

بر اساس قوانین بریتانیای قدیم، این روش اعدام آخرین و بدترین مجازاتی بود که برای افراد متهم به خیانت اعمال می‌شد. زنانی که به خیانت متهم شده بودند برای جلوگیری از لکه دار شدن عفت عمومی زنده زنده سوزانده می‌شدند. تا سال ۱۸۷۰، کسانی که در بریتانیا به خیانت به کشور یا ملکه متهم شده بودند به یک نرده یا سورتمه بسته شده و توسط اسب به محل اعدام کشیده می‌شدند. در آنجا فرد را دار می‌زدند، اما بدون این که به یکباره زیر پای او را خالی کنند. بدین ترتیب فرد فقط در شرایط خفگی قرار می‌گرفت بدون این که گردن او خرد شود. در حالی که قربانی آخرین نفس‌های خود را می‌کشید او را پایین آورده و اعضای تناسلی او را قطع کرده و شکم او را پاره می‌کردند.

سپس اندام‌های داخلی بدن او بیرون کشیده شده و سر از تنش جدا می‌کردند. در نهایت جنازه بدون سر او را به چهار قسمت تقسیم می‌کردند. معمولاً سر و دست و پا‌های قطع شده را نصفه نیمه می‌جوشاندند تا از فاسد شدن آن‌ها جلوگیری کنند و در ادامه در دروازه شهر‌ها به نمایش می‌گذاشتند تا مایه عبرت شاهدان شود. این روش شکنجه و اعدام سادیستیک ابتدا در سال ۱۲۴۱ برای اعدام ویلیام مائوریس به کار گرفته شد که به علت دزدی دریایی به مرگ محکوم شده بود. قانون مربوط به خیانت در سال ۱۸۱۴ این روش اعدام را ممنوع کرده و دار زدن و قطع کردن سر و اعضای بدن بعد از مرگ را جایگزین آن کرد.

۶- در غل و زنجیر کردن و دار زدن

در اسکاتلند قدیم، این روش اعدام بیشتر برای کسانی که مرتبط قتل شده بودند به کار گرفته می‌شد. بر اساس قانون کشور در مورد قتل که در سال ۱۷۵۲ به تصویب رسیده بود، جنازه قاتلان اعدام شده تکه تکه یا در غل و زنجیر از جایی بلند آویزان می‌شد. این روش اعدام در اواخر دهه ۱۷۷۰ منسوخ شد، اما تا سال ۱۸۳۴ همچنان در قانون کشور برای مجازات قاتلان وجود داشت. یکی از دلایل کاهش استفاده از این روش اعدام این بود که جنازه افراد اعدام شده در محل‌های عمومی نگه داشته می‌شد که مشکلات متعددی را برای مردم عادی ایجاد می‌کرد.

مشهورترین مورد از این نوع اعدام مربوط به الکساندر گیلان بود. او کارگر یک مزرعه بود که به تجاوز و قتل یک دختر ۱۱ ساله به نام السپت لمب در سال ۱۸۱۰ متهم شد. او در حال چراندن گله گاو پدرش بود که مورد تجاوز قرار گرفته و بقتل رسید. هیئت قضات آن دوره می‌خواستند روش اعدامی را در مورد قاتل به کار بگیرند که با شدت جنایت گیلان متناسب بوده و برای دیگران مایه عبرت شود. از این رو تصمیم گرفته شد که او را در همان محلی که جنازه دخترک بیچاره پیدا شده بود اعدام کرده و جنازه او را در غل و زنجیر آویزان کنند تا عبرتی برای کسانی باشد که قصد ارتکاب قتل را دارند.

۵- قرار دادن بین دیوار یا فضای بسته

در این نوع از اعدام، فرد خاطی را داخل یک فضای بسته قرار می‌دادند که هیچ خروجی نداشته باشد. گاهی اوقات این روش مجازات به معنای حبس ابد بود، اما در مواردی دیگر نیز فرد در این فضای بسته رها می‌شد تا در اثر گرسنگی و تشنگی جان دهد. تصویری که برای اولین بار در سال ۱۹۲۲ در مجله نشنال جئوگرافیک منتشر شد یک زن مغولی را نشان می‌داد که در درون یک جعبه چوبی قرار داده شده و در بیابان به حال خود رها شده بود تا بمیرد. عکاس این عکس که آلبرت کان نام داشت گفته بود که خود شاهد التماس‌های زن مذکور برای غذا بوده است. اما کان مجبور بود این زن گرسنه را در حال مرگ رها کند، زیرا چنین مردم شناسانی اجازه دخالت در سیستم قضایی دیگر کشور‌ها و فرهنگ‌ها را جایز نمی‌دانند.

به گفته کان، این زن به جرم زنا محکوم شده بود. اگر چه داستان‌های متفاوتی از علت محکوم شدن این زن مغول روایت شده، اما تصویر موجود هیچ شک و شبهه‌ای را در مورد انجام این روش اعدام در مغولستان باقی نمی‌گذارد. البته قربانیان ضرورتاً در اثر گرسنگی و تشنگی جان نمی‌دادند. بر اساس گزارش روزنامه‌های چینی در سال ۱۹۱۴، کسانی که به این روش شکنجه محکوم می‌شدند در داخل یک تابوت سنگین محکم شده توسط قفل‌های فلزی قرار داده شده که مانع از دراز کشیدن یا نشستن آن‌ها می‌شد. این افراد تنها روزی چند دقیقه از سوراخی که هنگام غذا دادن برایشان باز می‌شد می‌توانستند نور آفتاب را ببینند.

۴- غرق شدن با کیسه چرمی

این روش اعدام که با عنوان «مجازات کیسه» یا «Poena Cullei» نیز شناخته می‌شود در مورد کسانی اعمال می‌شد که مرتکب قتل والدین خود می‌شدند. این افراد را در داخل کیسه‌هایی چرمی که پر از حیوانات موذی زنده بود انداخته و در آب غرق می‌کردند. بر اساس مدارکی که درباره این روش اعدام بدست آمده، ابتدا تنها تعدادی مار سمی در این کیسه‌ها انداخته می‌شدند، اما در دوران حکومت امپراطور هادریان، معمول‌ترین روش برای این نوع اعدام این بود که یک سگ، یک خروس، یک میمون و یک افعی همراه با فرد محکوم در داخل کیسه قرار گرفته و پس از بستن در کیسه، آن را در دریا می‌انداختند.

در آن دوران افرادی که مرتکب قتل والدین خود می‌شدند دو انتخاب داشتند: یا اینکه در میدان گلادیاتور‌ها آن‌ها را جلوی حیوانات وحشی بیندازند یا به روش غرق شدن با کیسه چرمی به زندگی آن‌ها پایان داده شود. افرادی که قرار بود به این روش اعدام شوند، ابتدا در حالی که سرشان در داخل یک کیسه قرار گرفته بود با ترکه‌هایی رنگ آمیزی شده با خون کتک می‌زدند. سپس آن‌ها را در داخل کیسه‌ای که از چرم گاو ساخته شده بود و حیوانات مختلفی در داخل آن قرار داشتند انداخته و در یک گاری می‌گذاشتند. این گاری توسط یک گاو نر به کنار یک رودخانه یا دریا برده می‌شود و سپس کیسه را در آب می‌انداختند. این روش بعد‌ها با زنده زنده سوزاندن جایگزین شد.

۳- زنده زنده خورده شدن توسط حشرات و موجودات موذی

این روش اعدام که «Scaphism» نامیده می‌شود روش اعدام ایران باستان برای کسانی بود که به جرم‌های بزرگی مانند قتل و خیانت متهم می‌شدند. محکومین به اعدام را در داخل یک تنه خالی شده درخت یا بین دو قایق (به همین دلیل به این روش اعدام روش «قایق ها» نیز گفته می‌شود) قرار می‌دادند و به زور به آن‌ها شیر و عسل می‌خوراندند. این روش اعدام در باتلاق‌ها یا جایی که قایق‌ها در معرض آفتاب قرار داشته باشند انجام می‌شد. قربانیان نه تنها مجبور بودند مقادیر زیادی شیر و عسل در معده خود بریزند بلکه این مواد را روی تمام نقاط بدن آن‌ها می‌مالیدند. این موضوع باعث می‌شد که انواع حشرات موذی و حتی موش‌ها به این مواد جلب شده و در نتیجه قربانی زنده زنده توسط این موجودات خورده شود.

قربانیان علاوه بر این شرایط دردناک بعد از مدتی دچار اسهال شدید می‌شدند که با ضعف مفرط و از دست رفتن آب بدن همراه می‌شد. اما این افراد نگون بخت در اثر کاهش آب بدن ناشی از اسهال شدید نمی‌مردند، زیرا همواره به زور به آن‌ها شیر و عسل خورانده می‌شد. این روش شکنجه و اعدام بدین معنی بود که آن‌ها ممکن بود روز‌ها یا حتی هفته‌ها زنده مانده و در درون جهنم پر از کثافت و اسهال خود بپوسند و همزمان توسط حشرات موذی، کرم‌ها و موش‌ها خورده شوند. رفته رفته در اثر کثافت اطراف بدن فرد، دیگر موجودات موذی مانند کرم‌ها نیز به این ضیافت جهنمی پیوسته و سپس وارد بدن فرد شده و رفته رفته بدن او را از درون می‌خوردند تا در نهایت قربانی پس از روز‌ها رنج طاقت فرسا و فراتر از حد تصور جان می‌باخت.

۲- چرخ شکننده

این روش اعدام که با عنوان «چرخ کاترین» نیز شناخته می‌شود (زیرا سنت کاترین اهل الکساندریا با این روش کشته شد) در دوران قرون وسطی در اروپا مورد استفاده قرار می‌گرفت. روش اعدام چرخ شکننده در فرانسه و آلمان بیشتر از دیگر مناطق مورد استفاده قرار می‌گرفت و در مواردی حتی پس از قرون وسطی نیز استفاده از آن همچنان ادامه داشت. نام این چرخ از این موضوع گرفته شده بود که در واقع برای خرد کردن استخوان‌های بدن قربانیان مورد استفاده قرار می‌گرفت. کسانی که به قتل‌های کثیف متهم شده بودند به این روش اعدام می‌شدند.

قربانیان را به این چرخ‌های مخصوص می‌بستند و سپس از یک چماق چوبی یا فلزی برای ضربه زدن به اندام‌های او استفاده می‌شد. بعد از اینکه فرد در اثر خرد شدن اعضای بدنش جان می‌باخت این چرخ را در انظار عمومی به نمایش می‌گذاشتند. گاهی اوقات این روش شکنجه و اعدام روز‌ها ادامه داشت، اما در برخی موارد دیگر نیز اعدام کننده با وارد کردن چند ضربه سخت به سینه و شکم قربانی به زندگی او پایان می‌داد. مکانیزم دقیق چرخ کاترین از کشوری به کشور دیگر متفاوت بود به طوری که در برخی کشور‌های دیگر پس از چرخاندن چرخ استخوان‌های بدن قربانی خرد می‌شدند یا در بعضی کشور‌ها علاوه بر چرخ از یک صلیب چوبی نیز برای اعدام قربانی استفاده می‌کردند.

۱- گاروت یا یقه فلزی

اعدام با استفاده از «گاروت» (Garrote) یا یقه فلزی برای اولین بار در سال ۱۸۱۲ به عنوان جایگزینی برای به دار آویختن مورد استفاده قرار گرفت. در طی قرن نوزدهم میلادی دستکم ۷۳۶ نفر به این روش در اسپانیا اعدام شدند. معمولاً کسانی که مرتکب قتل، راهزنی یا اعمال تروریستی شده بودند به این روش اعدام محکوم می‌شدند. قربانی را روی صندلی مخصوص نشانده و پشت او را به پشتی چوبی آن تکیه می‌دادند.

سپس یک طناب حلقه شده که از درون سوراخ‌هایی در پشتی صندلی رد شده و به یک چرخ سکان مانند در پشت آن وصل شده بود به دور گردن قربانی انداخته می‌شد و در نهایت با چرخاندن چرخ، فرد خفه می‌شد. یک نمونه چینی از این روش نیز وجود داشت که از کمان برای خفه کردن محکومین استفاده می‌کرد. با گذشت زمان تغییراتی در این روش اعدام ایجاد شد تا سبک و سیاقی انسانی‌تر به اعدام محکومین داده شود. اما در نهایت مشخص شد که این روش نیز مرگی آسان‌تر و انسانی‌تر از دار زدن را برای افراد رقم نخواهد زد و سرانجام کنار گذاشته شد.

البته این روش‌های اعدام تنها از میان روش‌های اعدام معمول انتخاب شده بودند و روش‌هایی نیز به ندرت مورد استفاده قرار گرفته یا می‌گیرد که فراتر از حد تصور هستند مانند روش‌های هولناکی که داعش برای اعدام قربانیان استفاده می‌کرد. از برخی روش‌های دردناک اعدام در دوران گذشته می‌توان به زنده زنده پوست کندن، استفاده از بامبو برای شکنجه و اعدام افراد (قربانی را روی تخته‌ای که در زیر آن جوانه‌های بامبو قرار داشت می‌بستند و با رشد بامبو‌ها بدن قربانی سوراخ می‌شد، زیرا بامبو می‌تواند در ۲۴ ساعت بیش از ۹۰ سانتیمتر رشد کند)، شکنجه و اعدام با موش (موش‌هایی را در داخل قفس انداخته و روی بدن فرد قرار می‌دادند و در ادامه با روشن کردن آتش و داغ کردن قفس باعث می‌شدند که موش‌ها برای فرار از گرما بدن قربانی را سوراخ کنند) اشاره کرد.

همچنین به پریدن با چشمان و دست‌های بسته در آب دریا، فرود کردن میله‌ای تیز از قسمت پایین بدن و سپس بلند کردن آن که باعث می‌شد نوک میله تیز از دهان یا هر جای دیگر بدن قربانی بیرون بزند (میخ کشی) و روشی دیگر به نام «Keelhauling» اشاره کرد که در آن فرد را روی عرشه به دماغه بسته و سپس از زیر کشتی و زیر آب رد کرده و از طرف دیگر بالا می‌آوردند که در نتیجه آن بدن قربانی در اثر کشیده شدن به الوار‌های زبر زیر کشته دریده شده و آب شور دریا نیز بر درد می‌افزود.

این روش تا زمانی که فرد جان می‌داد ادامه داشت و نمونه‌ای از آن در سریال «بادبان‌های سیاه» (Black sails) به نمایش درآمد. روش اعدام دیگری که مربوط به دوره وایکینگ‌ها بوده، «عقاب خونین» نام دارد که با پاره کردن پشت قربانی و بیرون کشیدن ستون فقرات او همراه بوده است. این سبک از اعدام در سریال «وایکینگ ها» به نمایش درآمده است.

منبع: روزیاتو

70