اخوان ثالث؛ شاعر ناامیدی/ نومیدم و نومیدم و نومید، هرچند می‌خوانند امیدم
مهدی اخوان ثالث در شاعری، تخلص «امید» را برگزیده بود، اما غم و ناامیدی در شعرهایش موج می‌زد.
مهدی اخوان‌ثالث در دهم اسفندماه سال ۱۳۰۷ هجری شمسی در مشهد متولد شد. هنر اصلی اش آمیزش شعر کهن و سبک نو نیمایی بود که او را در این زمینه صاحب سبک خاصی کرد که بسیار تاثیرگذار بود.
نادر نادرپور، شاعر معاصر ایران که در سال‌های نخستین ورود اخوان به تهران با او و شعر او آشنا شد معتقد است که هنر م. امید در ترکیب شعر کهن و سبک نیمایی و سوگ او بر گذشته مجموعه‌ای به وجود آورد که خاص او بود و اثری عمیق در هم‌نسلان او و نسل‌های بعد گذاشت.
با اینکه او نخست به سیاست گرایش داشت ولی پس از رویداد ۲۸ مرداد از سیاست تا مدتی روی گرداند. چندی بعد با نیما یوشیج و شیوه سرایندگی او آشنا شد. شاهکار اخوان ثالث شعر زمستان است.
این شعر که در دی ماه ۱۳۳۴ سروده شده، به گفته غلامحسین یوسفی، در سردی و پژمردگی و تاریکی فضای پس از ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ است که شاعر زمستان اندیشه و پویندگی را احساس می‌کند و در این میان، غم تنهایی و بیگانگی شاید بیش از هر چیز در جان او چنگ انداخته‌است.
شفیعی کدکنی زبان شعر اخوان را یکی از عالی‌ترین جلوه‌ها در شعر فارسی می‌داند و می‌گوید: «او در عصر ما بزرگ‌ترین کیمیاگر زبان فارسی بود. کسی بود که با کلمات زبان فارسی طلا می‌ساخت و سکه می‌زد؛ سکه‌هایی که هیچ‌گاه از رواج نخواهد افتاد.»
اخوان خود درباره شعرش گفته‌است: «من به گذشته و تاریخ ایران نظر دارم. من عقده عدالت دارم. هرکس قافیه را می‌شناسد، عقده عدالت دارد. قافیه دو کفه ترازو است که خواستار عدل است… گهگاه فریادی و خشمی نیز داشته‌ام.»
در این ویدئو همراه ما باشید تا مروری کوتاه بر شعر و آثار مهدی اخوان ثالث داشته باشیم.
افسرده بود
خدا رحمتش کند.
بر عکس نهند نام زنگی کافور!
حالوروز امروز من ولی دوباره بلند خواهیم شد و دست رد به سینه های سیاه خواهیم زد