تهیه کننده‌ی چندین سریال جاسوسی - امنیتی صداوسیما:
تصمیم درمورد سریال‌های امنیتی در اتاق فکری خارج از تلویزیون گرفته می‌شود / انتخاب چنین موضوعاتی کار تیم برنامه ساز نیست
تهیه کننده سریال های جاسوسی - امنیتی درباره این نوع تولیدات می گوید: اتاق فکری خارج از تلویزیون وجود دارد. وقتی می‌خواهید در حوزه امنیت کار کنید با نهاد امنیتی همکاری دارید چون اینها مسائل امنیتی آنهاست نه تلویزیون.
او درباره سریال های ژانر امنیتی می گوید: من سریال ساز هستم. مأموریتی که تلویزیون می‌بیند یا مسئولیتی که واگذار می‌کند در این محدوده است. قدر آن را تلویزیون تعیین می‌کند. مسائل کلان‌تر وجود دارد اما اینکه می‌توان به آنها پرداخت یا نه من تصمیم گیر نیستم. شخص دیگری باید درباره اینها صحبت کند. اساساً انتخاب چنین موضوعاتی کار تیم برنامه ساز نیست.
در بخشی از این گفتگو، «مهر» از «نقش مرتضی اصفهانی که در اکثر پروژه‌های امنیتی به عنوان مشاور یا فیلمنامه نویس حضور دارد» می پرسد.
صفری در این باره گفت: آقای اصفهانی بیشتر از مشاور ورود نکرده است. تلویزیون تصمیم می‌گیرد یک سریال این چنینی بسازد و همه مسائل دراماتیک آن به سازمان و شوراهای سازمان و حوزه فیلمسازی برمی‌گردد. مسائل فنی هم نیاز به مشاور دارد و آقای اصفهانی به دلیل تخصصی که در این حوزه داشته است ارتباط مؤثری بین بحث درام و مباحث فنی ایجاد کرده است تا جزئیات کار درست دربیاید.
وی می افزاید: او در فیلم‌ها و آثار دیگر هم نقش فیلمنامه نویس را داشته است. تخصص اصلی‌اش همین است توانایی‌هایی دارد که در جامعه نویسندگان سینمایی کمتر سراغ داریم. سکانس تند امنیتی و اطلاعاتی خیلی از دل تخیل درنمی‌آید و باید اشراف داشته باشید. برخی از سکانس‌های خانه امن، سرجوخه، در همین سریال تمام رخ هم وجود داشت. کارمند سفارت آمریکا که با پوشش افسر اطلاعاتی را پلی گراف می‌کند چنین فرایندی از فیلمنامه نویس در نمی‌آید و باید شخصی باشد که با چنین فرایندی، جنس سوالاتی که پرسیده می‌شود و جنس پاسخ‌هایی که داده می‌شود آشنا باشد چون اینها جزئیات این فیلم‌هاست.
خبرگزاری سازمان تبلیغات در بخش دیگری درمورد روند ساخت سریال های امنیتی می پرسد: «گویا خیلی این تصمیم در قالب تلویزیون اتفاق نمی‌افتد و حتماً اتاق فکری در خارج از این مدیوم هم وجود دارد که شاید پیشنهاد می‌دهد و طرح‌ها بررسی می‌شود.».
صفری پاسخ می دهد: دقیقاً همینطور است. اتاق فکری خارج از تلویزیون وجود دارد. کمااینکه وقتی شما می‌خواهید در حوزه محیط زیست فیلم بسازید با محیط زیست در ارتباط هستید وقتی می‌خواهید درباره بهداشت کار کنید با این حوزه و وقتی می‌خواهید در حوزه امنیت کار کنید با نهاد امنیتی همکاری دارید چون اینها مسائل امنیتی آنهاست نه تلویزیون. خاصه اینکه ما در ایران هستیم در خارج از ایران تخیل می‌کنند و هرچه دلشان می‌خواهد می‌سازند و می‌شود امثال سریال‌های «هوم لند»، «۲۴» و… اما در ایران نمی‌توانید تخیل کنید. برای قصه‌های غیرتخیلی باید به هزار جا جواب پس بدهید (می‌خندد) مدل تخیلی‌اش که دیگر هیچ.
وی ادامه می دهد: بنابراین حتماً اتاق فکری در بیرون وجود دارد چون مساله کشور است و ما درباره مسائل سیاسی و خطی و ربطی و صحبت نمی‌کنیم. درباره نکاتی می‌گوئیم که «مساله» هستند و کشور می‌تواند از آنها ضربه بخورد. اگر در دل کسی محبتی باشد متوجه این نکته می‌شود. چندین دانشمند رشد می‌کنند و به جایی می‌رسد که یک فرمولی از دل اینها شکل بگیرد و حالا بگذاریم بزنند و بروند. از «سرمایه» کشور حرف می‌زنیم. همه ارزش «اطلاعات» به همین است. سرمایه‌های کشور با اطلاعات آن تعریف می‌شود. یکی از مستندسازان سینمای هالیوود می‌گفت من بعد از ساخت اثرم متوجه شدم مساله غیراطلاعاتی وجود ندارد. یعنی پیوست هر اتفاقی «اطلاعات» آن است که موقعیت آن پدیده را ارزشمند و تعریف می‌کند که در اتاق فکر یا پدیده‌های مشابه می‌توان در نظر گرفت.
