نگاه متفاوت به دانشجو از تهران تا نیوجرسی/ گفت‌وگو با رئیس ایرانی یک دانشگاه آمریکایی

دکتر هوشمند را یک رهبر پویا در دانشگاه "روان" می‌دانند که ارتباط شخصی وی با دانشجویان، کارمندان، فارغ التحصیلان، مدیران دانشگاه، جامعه بازرگانی و مردم از علائم شاخص ریاست وی در دانشگاه محسوب می شود.

یکی از ابتکارات جالب دکتر هوشمند در دانشگاه "روان" آمریکا ایده و اجرای طرح "سُس تند برای بورسیه‌ها" است. در سال ۲۰۱۷ دکتر هوشمند علاقه خود به آشپزی را با عشق به دانش آموزان برای حمایت از بورسیه های دانشجویی اضطراری (اقشار کم در آمد) ترکیب کرد. او که علاقه شدیدی به فلفل تند داشت، "سس تند خطرناک هوشمند" را خلق و تولید انبوه آن را با کمک دانشگاه "روان" آغاز و در تابستان سال ۲۰۱۸ از طریق فروش این سس تند نزدیک به ۲۵ هزار دلار برای حمایت از صندوق بورس تحصیلی اضطراری دانشجویی دانشگاه درآمد زدایی کرد.

آنچه می‎خوانید، گفتگو با فردی است که کار به عنوان تحلیل‌گر در هواپیمایی یونایتد را به مقصد آکادمی در دانشگاه های "سین‌سیناتی" و بعدها "درکسل" آمریکا ترک کرد و هم اکنون به عنوان یک ایرانی بر صندلی ریاست دانشگاه "روان" در ایالت نیوجرسی آمریکا تکیه زده است.

آقای دکتر ابتدا کمی از خودتان بگویید؟

من در سال ۱۹۷۵ و پس از اخذ مدرک دیپلم ایران را به مقصد انگلستان ترک کردم و در این این کشور مدرک لیسانس و کارشناسی ارشد در رشته ریاضیات و آمار را از دانشگاه "اسکس" دریافت کردم و پس از آن در سال ۱۹۸۳ میلادی به آمریکا عزیمت کرده و در دانشگاه "میشیگان" مدرک کارشناسی ارشد دوم و دکترای خودم را در رشته مهندسی صنایع و عملیات اخذ کردم.

متولد کجا هستید؟

من متولد تهران و اهل جنوب تهران و اطراف میدان شوش و در یک خانواده پرجمعیت (۹ تا خواهر و برادر) به دنیا آمدم که در حال حاضر هم تمام خانواده ام در ایران هستند و من نیز با همسر و دو فرزندم در شهر "پیتمن" در ایالت نیوجرسی آمریکا زندگی می کنم.

پسرم دارای لیسانس در رشته بیولوژی و دخترم نیز دارای دکترا در رشته مهندسی پزشکی است که در حال حاضر نیز هر دو نفرشان در شرکت‌های خصوصی مشغول به کار هستند.

شما چطور به عنوان رییس دانشگاه "روان" انتخاب شدید؟

در سال ۲۰۰۶ به عنوان نفر دوم اجرایی در دانشگاه روان استخدام شدم. دانشگاه "روان" یک دانشگاه هیات امنایی با ۱۵ عضو است که از سوی فرماندار ایالت تعیین می شوند و این افراد هستند که رییس دانشگاه را منصوب می کنند. در سال ۲۰۱۱ رییس قبلی دانشگاه با هیات امنا دچار اختلافات و مشکلاتی شد که از این دانشگاه رفت و هیات امنا من را به مدت یکسال به عنوان سرپرست انتخاب کرد.

اعضای هیات امنا در طول آن یکسال در کل آمریکا به دنبال فردی بودند که برای ریاست دانشگاه انتخاب کنند. آنها پس از یکسال در نهایت به من پیشنهاد ریاست دانشگاه را دادند که من هم قبول کردم و در سال ۲۰۱۲ به عنوان هفتمین رئیس دانشگاه "روان" آمریکا از سوی هیات امنای این دانشگاه انتخاب شدم.

اخیرا گزارشی از این دانشگاه در ژورنال فیلادلفیا بیزینس منتشر شده که نشان می دهد این دانشگاه در دوران کرونایی علاوه بر اقدامات موثر برای جلوگیری از ابتلای دانشجویان، اساتید و کارمندان دانشگاه به کووید ۱۹، صرفه جویی‌های قابل توجهی در هزینه‌ها (مبلغی بیشتر از ۲.۲ میلیون دلار) داشته است. آقای دکتر کمی درباره این اقدامات و مشکلات پیش روی دانشگاه در ایام کرونا برای ما بگویید.

اقدامات ما در دانشگاه برای جلوگیری از شیوع بیماری در چند مرحله رخ داد. ما به دنبال ایجاد امنیت کامل برای تمامی دانشجویان، اساتید و کارمندان بودیم زیرا این مسئله برای من از اهمیت ویژه ای برخوردار است. در همین راستا بلافاصله با شیوع بیماری در کشور دانشگاه را تعطیل و تمامی دانشجویان را از خوابگاه های خودمان که دارای ۷۰۰۰ اتاق بودند خارج کردیم و همین امر سبب شد که مجبور شویم هزینه ای که برای خوابگاه ها از دانشجویان اخذ کرده بودیم را عودت دهیم که حدود ۱۷ میلیون دلار برای دانشگاه بار مالی داشت.

در ادامه برای ضدعفونی کردن مرتب دانشگاه و تهیه ماسک و سایر لوازم بهداشتی و ضدعفونی برای کارمندان میلیون ها دلار خرج کردیم .

تقریبا ۱۰۰۰ استاد در این دانشگاه مشغول به تدریس می باشند که خیلی از این افراد تجربه برگزاری کلاس ها به صورت آنلاین و مجازی را نداشتند که همین امر باعث شد به صورت فشرده به این افراد آموزش‌های نحوه برگزاری کلاس های مجازی را بدهیم و حتی برای اساتیدی که در منزل تبلت نداشتند، تبلت هایی خریداری و به صورت رایگان در اختیار اساتید قرار دادیم که در مجموع و در مرحله اول (شامل تعطیلی دانشگاه و برقراری کلاس های مجازی) حدود ۳۵ میلیون دلار به دانشگاه ضربه مالی وارد شد که البته بعد از این فرآیندها دولت فدرال کمک های خوبی به دانشگاه کرد و تمامی این ضررها پوشیده شد.

از ابتدای سال ۲۰۲۱ که آغاز ترم زمستانه دانشگاه بود کلاس ها به صورت ترکیبی از حضوری و مجازی برگزار شد که در همین راستا دروس رشته های پزشکی و برخی از دروس رشته های مهندسی که نیازمند لابراتور هستند (دروس عملی) هم اکنون به صورت حضوری برگزار می شوند.

آقای دکتر در این مدت چند نفر در دانشگاه روان مبتلا به کرونا شدند؟

در مجموع و از ابتدای شیوع پاندمی در آمریکا و این منطقه، حدود ۶۰۰ تا ۷۰۰ نفر از دانشجویان و کارکنان این دانشگاه مبتلا به کرونا شدند که خوشبختانه هیچ کدام از این افراد به فرم های شدید این بیماری که نیازمند خدمات بیمارستانی باشند، مبتلا نشدند ضمن آنکه خوابگاهی برای قرنطینه این افراد مجهز کردیم تا در صورت احتمال ابتلا به کووید ۱۹ این افراد را از سایر دانشجویان جدا کرده و تمامی داروها و غذاهای مورد نیاز را برای آنها تهیه می کردیم. حتی ما در ایام کریسمس نیز دانشجویانی که محل زندگی آنها خیلی دور بود و امکان رفتن برای آنها میسر نبود در خوابگاه اسکان داده و برای آنها غذا نیز در این ایام تهیه کردیم.

چرا این کارها را برای دانشجویان انجام می دهید؟

یک تئوری و یک دیدگاه در دانشگاه ما وجود دارد که آن این است که "اگر دانشجو نباشد ما هم وجود نخواهیم داشت و نه شغلی خواهیم داشت و نه کاری" بنابراین اهمیتی که ما به امنیت دانشجویانمان از لحاظ بدنی، جسمی، مالی و روحی می دهیم خیلی زیاد است و در همین راستا به شدت نگران دانشجویانمان هستیم که در این ایام مریض نشوند و حتی از لحاظ مالی به دلیل اینکه در این ایام آسیب های زیادی به خانواده دانشجویان وارد شده است حدود ۱۵ میلیون دلار کمک های مالی را انجام داده ایم.

برای آینده دانشگاه چه تصمیماتی دارید؟ و چقدر تصمیمات شما در این دانشگاه براساس احساسات است؟

خوشبختانه هم اکنون دانشگاه ما به حالت عادی بازگشته و برنامه های جدی، خوب و بلند مدتی برای بعد از کرونا داریم و به دنبال این هستیم که برای آینده برنامه‌ریزی کنیم.

ما از تمام روش ها و سیستم های مدیریتی و مهندسی استفاده می کنیم و در دانشگاه تیم هایی با بالاترین مدارک تحصیلی داریم که شرایط را تحلیل و آنالیز کرده و براساس متدها و روش های آنها و صرفا با تحلیل و آمار و ارقام تصمیم می گیریم بنابراین تصمیمات ما در این دانشگاه کاملا علمی بوده و هیچگاه احساسات، مسائل شخصیتی و شخصی و خانوادگی در تصمیمات ما وارد نشده بنابراین سبب خواهد شد که تصمیمات هدفمندی را در دانشگاه داشته باشیم.

من خودم را در این دانشگاه در سطح یک سرایدار می دانم و برای من همه افراد دانشگاه برابر و مساوی هستند. ما در این دانشگاه به دانشجویان و کارمندان خیلی اهمیت می دهیم زیرا معتقدیم اگر دانشجو و کارمندی از لحاظ روحی در شرایط مناسبی نباشد قطعا عملکرد و بازده مناسبی نیز برای این مجموعه نخواهد داشت.

شما در صحبت هایتان درباره برنامه های بلند مدت گفتید. کمی درباره این برنامه ها بگویید.

اخیرا کتابچه ای با عنوان "دانشگاه آینده" منتشر کردیم که در این کتابچه برنامه ها و آینده دانشگاه "روان" در آستانه ورود به قرن بیست و یکم را عنوان کرده‌ایم. تمام دانشگاه را به کمیته های مختلفی تقسیم بندی کرده و بر روی اهداف این دانشگاه در قرن بیست و یکم ساعت ها فکر، مطالعه و کار کرده و نتیجه طرح "دانشگاه آینده" را در ۵ زمینه اصلی مدل‌های قیمت‌گذاری، ‌عدالت، دربرگیری و انعطاف‌پذیری میان نیروهای کار،‌ امکانات و زیرساخت‌ها و بازسازی قیمت‌گذاری شهریه‌ها به دانشگاهیان ارائه کرده ایم که برای اجرای آنها به حدود ۶۰ تا ۷۰ میلیون دلار هم اعتبار نیاز داریم که خوشبختانه مورد استقبال بسیاری از روسای دانشگاه های ایالت متحده آمریکا قرار گرفته و در این باره نیز ساعت ها برنامه و گزارش خبری منتشر شده است.

یکی از برنامه های شما در دانشگاه از بین بردن مدل های سنتی شهریه است. منظورتان از مدل های سنتی شهریه چیست؟

معتقدم سیستم شهریه در آمریکا هم اکنون طوری است که در مجموع افراد فقیرتر، سوپسید یا یارانه افراد غنی‌تر را پرداخت می کنند. یعنی اینکه در اکثر دانشگاه های آمریکا فرد پول ثابت و مخصوصی را برای شهریه ترم پرداخت می کند به شرط اینکه ۱۲ تا ۱۷ واحد را اخذ کند و اگر بخواهد بیش از ۱۷ واحد در ترم بردارد باید شهریه بیشتری را پرداخت کند و اگر کمتر از ۱۲ واحد را اخذ کند به عنوان یک دانشجوی پاره وقت محسوب می شود.

از سوی دیگر دانشجویان فقیرتر یا با بُنیه اقتصادی ضعیف تر که در هفته حداقل ۲۰ ساعت باید کار کنند، مجبور هستند تعداد واحد کمتری را اخذ کند که همین امر سبب خواهد شد تا این شخص در یک بازه زمانی ۶ ساله مدرک خود را بگیرد و از سوی دیگر افراد غنی تر به دلیل اینکه وقت آزاد بیشتری دارند می توانند در هر ترم ۱۷ واحد یا بیشتر درس گرفته و در نتیجه در همان ۴ سال مدرک خود را بگیرند و همین امر باعث می شود که پولی که ما از فرد فقیرتر می گیریم بیشتر از فرد غنی‌تر باشد و این مسئله یک نوع بی عدالتی است.

معتقدم باید به گونه ای رفتار کنیم که برای همه در دانشگاه زمین بازی یکسانی داشته باشیم و در دانشگاه "روان" دقیقا چنین سیستمی را ایجاد کرده به طوری که تفاهمنامه هایی با دانشگاه های کوچکتر که مدارک دو ساله را می دهند، منعقد کرده که براساس آن هرچه افراد فقیرتر باشند میزان شهریه ترم آنها در این دانشگاه ها کمتر خواهد بود.

از سوی دیگر برای حمایت از دانشجویان فقیر، طرحی را اجرایی می کنیم که به جای آنکه دانشجو به ازای حداکثر ۱۷ واحد در ترم یک شهریه مشخص را بدهد به آنها اجازه می دهیم که به ازای یک مقدار تعیین شده شهریه هر چقدر که بخواهند واحد درسی در سال اخذ کنند.

بنابراین طرح های شهریه‌ای ما در این دانشگاه به گونه ای است که به افراد فشار مالی بابت شهریه وارد نخواهد شد زیرا معتقدیم هرچقدر ما به عنوان دانشگاه این کارها را نکنیم سبب خواهد شد که افراد ضعیف‌تر از تحصیل دور مانده و همین امر باعث خواهد شد این افراد در جامعه فقیرتر شده و در نهایت باعث لطمه زدن به خود جامعه خواهند شد. اما از سوی دیگر هرچقدر آنها را به سمت بالا بکشیم برای جامعه بهتر خواهد بود زیرا به افراد مفیدی تبدیل خواهند شد که در ادامه مالیات پرداخت خواهند کرد و کشور نیز از وجود آنها منفعت خواهد برد.

آقای دکتر به نظر شما برگزاری کلاس های درس به صورت "مجازی" مفید بود یا مضر؟

به هیچ عنوان برگزاری کلاس های مجازی مفید نبود. کرونا ضررهای بسیار زیادی به جامعه به ویژه جوانان زد. افرادی در سنین درس و دانشگاه به دلیل آنکه پیچیدگی‌های زندگی را تجربه نکرده‌اند قطعا درک چنین شرایط برای آنها سخت خواهد بود و کمتر می پذیرند که یکسال در قرنطینه یا زندان کامل به سر ببرند و همین امر سبب خواهد شد لطمه روحی زیادی به جوانان در سطح دنیا وارد شود و می طلبد که هر جامعه و کشوری به این مسئله توجه ویژه داشته باشد و ما در دانشگاه "روان" بر روی این مسئله زیاد کار کرده ایم و در هنگام برگشت دانشجویان به دانشگاه تمامی این افراد را تحت نظر مشاورانی قرار داده ایم که به این افراد رسیدگی کرده و در ارتباط و تماس با آنها باشند.

در ایام کرونایی و به دلیل ماندن ساعت های زیاد افراد در منزل سبب شده که متاسفانه برخی به سمت موادمخدر، الکل و در جوامع غربی به بازی های قمار روی بیاورند که این اتفاقات قطعا خطرها و آسیب های طولانی مدت را به همراه خواهد داشت و باعث بروز آسیب های اجتماعی بسیار زیادی در جامعه می شود و می طلبد جامعه جهانی به صورت فشرده و به عنوان یک انسان به این موضوع رسیدگی کرده و در غیر این صورت لطمه این آسیب ها به همه وارد خواهد شد.

آینده پسا کرونا را برای دانشگاه‌ها، زندگی و علم چگونه می بینید؟

دنیای پسا کرونا دنیای متفاوت برای همه و در تمامی زمینه ها خواهد بود و خیلی از جریانات عوض می شود. در قدیم استاد در سر کلاس تمام علم و دانش خودش را در اختیار دانشجویان قرار می داد. اما امروز دنیا به گونه ای شده است که علم در همه جا وجود دارد و به راحتی هر کسی می تواند به دانش های روز دنیا دسترسی پیدا کند. به اعتقاد بنده استادهای آینده نمی توانند دانشمند باشند بلکه به عنوان یک مدیر یا پدر یا راهنما همراه دانشجو خواهند بود و دانشجو را به یک انسان تصمیم گیر در جامعه تبدیل خواهد کرد و این تغییر یک تغییر بسیار عظیمی است که در حوزه آموزش باید این تغییر رخ بدهد.

از سوی دیگر معتقدم در آینده نه چندان دور معنای مدرک در دانشگاه ها و حتی جامعه عوض خواهد شد. لیسانس یا دکترا دیگر معنا نخواهد داشت و دانشگاه‌ها و مردم به سمت مدارک مهارتی (پودمانی) کوتاه مدت خواهند رفت به طوری که گذراندن چند دوره کوتاه مهارتی و آموزشی به یک مدرک تحصیلی تبدیل خواهد شد که این کار تا حدودی در ایالات متحده آمریکا آغاز شده است.

آقای دکتر شما با دانشگاه های ایران هم در ارتباط هستید؟

متاسفانه تاکنون شرایطی فراهم نشده است که با فرآیند و سیستم های مدیریتی دانشگاه های ایران آشنا بشوم و تنها رابطه من با برخی از اساتیدی بوده است که قبلا در اینجا تحصیل کرده اند اما تنها موضوعی که به آن واقف هستم این است که برخی از دانشجویان ایرانی به ویژه از دانشگاه های شریف، دانشگاه تهران و صنعتی اصفهان که به برای ادامه تحصیل به کشورهای دیگر می آیند فوق العاده بوده و جزو دانشجویان تاپ های دانشگاه های دیگر می شوند که دارای خلاقیت های بسیار زیادی هستند.

سپاس از وقتی که در اختیار ما گذاشتید. و صحبت های پایانی شما...

برای توسعه بیشتر علم و روند کاری دانشگاه ها نیاز است که روابط کاری بین مراکز صنعتی و دانشگاه ها افزایش پیدا کند تا دانشجویان بتوانند در حین تحصیل به صورت عملی نیز با آموزش های خودشان بیشتر آشنا شوند و متاسفانه شنیده ام که در ایران هیچ رابطه ای بین این دو بال توسعه کشور وجود ندارد یا عملا خیلی محدود است.

از سوی دیگر دانشگاه مرکز خلاقیت است و افرادی که خلاق هستند، این خلاقیتشان زمانی شکوفا خواهد شد که احساس امنیت داشته باشد یعنی فکر این شخص آزاد باشد و به نظر من این اشتباه است که دانشگاهی وجود داشته باشد که افراد در آن خلاق نباشند پس باید دانشگاه ها به سمتی بروند که ساختاری را به وجود آوردند تا بتوانند افراد خلاق را دل خودشان پرورش دهند.

منبع: ایسنا

46