آیت الله العظمی جوادی آملی:
اگر «ذکرها» منجر به تحول ما نشد، سودمند نیست/ ویدئو
آیت الله العظمی جوادی آملی به تبیین مفهوم «ذکر» و «مذکور» پرداخت و گفت: وقتی ذکر مؤثر است که آن مذکور هم بشود، ذاکر و این ذاکر هم بشود مذکور، اگر ذکر ما به این تحول نرسید آن ذکر سودمند نخواهد بود. ما به یاد خدا هستیم، وقتی این یاد ما واقعی بود خدا هم به یاد ماست، چون در قرآن وعده داد فرمود: ﴿فَاذْکُرُونِی أَذْکُرْکُمْ﴾. اگر خواستیم بفهمیم این ذکر ما قبول شد یا نه، اگر در خود احساس کردیم که مذکور خدا شدیم و خدا هم به یاد ما بود، معلوم می شود این ذکر قبول است.
مطلب دیگر اینکه علامت قبولی ذکر که ما بشویم مذکور و خدا بشود ذاکر چیست؟ همان است که در سوره مبارکه «رعد» فرمود: ﴿أَلاَ بِذِکْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ﴾. این ﴿أَلاَ بِذِکْرِ اللَّهِ﴾ معنایش این نیست که هر کس به یاد خدا بود قلبش مطمئن می شود که این ﴿الله﴾ بشود مفعول و اضافه ذکر به ﴿الله﴾ اضافه مصدر به مفعول بشود؛ آن ﴿أَلاَ بِذِکْرِ اللَّهِ﴾، ﴿تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ﴾ است که اضافه ذکر به ﴿الله﴾ اضافه مصدر به فاعل بشود یعنی آگاه باشید اگر خدا به یاد کسی بود قلب او آرام می شود؛ اوست که #مقلب_القلوب است.
طمأنینه ای که در سوره مبارکه «رعد» بیان فرمود که ﴿أَلاَ بِذِکْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ﴾، این یک فیض الهی است و خدای سبحان این فیض را یا مع الواسطه یا بلاواسطه در قلب القا می کند، نوری است و فیضی است که به دل می رسد؛ این همین است که فرمود: ﴿أَنزَلَ السَّکِینَةَ فِی قُلُوبِ الْمُؤْمِنِینَ﴾. آن سکینت و آن آرامشی که در دل پیدا می شود با انزال الهی همراه است یعنی این سکینت را این وقار را این طمأنینه را این آرامش را خدای سبحان به عنوان فیض و فوز در دل ایجاد می کند. بنابراین طمأنینه همان سکینه است و به ذکر خدا مطمئن شدن با #انزالسکینه است، وقتی خدا سکینه را نازل می کند و طمأنینه را نصیب کسی می کند که بشود ذاکر و وقتی خدا می شود ذاکر که بنده او صحیحاً به یاد او باشد، آن گاه خدایی که مذکور بود می شود ذاکر و عبدی که ذاکر بود می شود مذکور.
