کشف کوه‌های عظیم شکر در زیر اقیانوس

جهان زمینی ما هنوز ناشناخته‌های زیادی دارد، اما وقتی می‌شنویم که در زیر اقیانوس‌های شور جهان دانشمندان موفق به کشف منابع عظیمی از قند شده اند، واقعاً شگفت زدگی ما از حالت معمول خود فراتر خواهد رفت. یک مطالعه جدید مدعی است که علفزار‌های دریایی موجود در کف اقیانوس‌ها می‌توانند مقادیر زیادی از مواد شیرین را در زیر شاخه‌های تکان‌دهنده خود ذخیره کنند.

دانشمندان می‌گویند در تحقیقات خود متوجه شدند که شکر به شکل ساکارز (ماده اصلی شکر که در آشپزخانه استفاده می‌شود) از علف‌های دریایی و در خاک زیر آن آزاد می‌شود، منطقه‌ای که مستقیماً تحت تأثیر ریشه‌ها قرار می‌گیرد و به ریزوسفر معروف است. این بدان معناست که غلظت قند بستر دریا حدود ۸۰ برابر بیشتر از حد معمول است.

این تیم تحقیقاتی می‌گوید بنابراین در سرتاسر جهان، علف‌های دریایی می‌توانند روی ۱.۳ میلیون تن ساکارز قرار گرفته باشند. به بیان دیگر، این مقدار برای تولید حدود ۳۲ میلیارد قوطی کوکاکولا کافی است، پس ما در مورد کشف منبع قابل توجهی از شکر پنهان صحبت می‌کنیم. نیکول دوبیلیه، میکروبیولوژیست دریایی از مؤسسه میکروبیولوژی دریایی ماکس پلانک در آلمان می‌گوید: «علف‌های دریایی در طول فتوسنتز قند تولید می‌کنند. در شرایط نوری متوسط، این گیاهان بیشتر قند‌هایی را که تولید می‌کنند برای متابولیسم و رشد خود استفاده می‌کنند. اما در شرایط نوری بالا، به عنوان مثال در ظهر یا در طول تابستان، گیاهان بیش از آن چیزی که می‌توانند مصرف کنند یا ذخیره کنند، قند تولید می‌کنند. آن‌ها ساکارز اضافی را وارد ریزوسفر خود می‌کنند که آن را به عنوان یک دریچه سرریز می‌توان درنظر گرفت.»

دانشمندان می‌گویند؛ آنچه شگفت آور است این است که این قند اضافی توسط میکروارگانیسم‌های محیط اطراف بلعیده نمی‌شود. برای جلوگیری از این امر، به نظر می‌رسد که علف‌های دریایی ترکیبات فنلی را به همان روشی که بسیاری از گیاهان دیگر انجام می‌دهند، ارسال می‌کنند. این ترکیبات شیمیایی – که در قهوه و میوه‌ها و همچنین بسیاری از مکان‌های دیگر در طبیعت یافت می‌شوند – عملکرد ضد میکروبی دارند و می‌توانند متابولیسم اکثر میکروارگانیسم‌ها را مهار کرده و سرعت آن‌ها را کاهش دهند.

محققان فرضیه خود را در یک علفزار دریایی واقعی در زیر آب از طریق تکنیک طیف سنجی جرمی آزمایش کردند تا تأیید کنند که این واقعاً همان چیزی است که اتفاق افتاده است. به گزارش فرارو، مگی سوگین، میکروبیولوژیست دریایی از مؤسسه میکروبیولوژی دریایی ماکس پلانک، می‌گوید: «در آزمایش‌های خود، فنول‌های جدا شده از علف‌های دریایی را به میکروارگانیسم‌های ریزوسفر علف‌دریایی اضافه کردیم. نتیجه این بود که ساکارز بسیار کمتری در مقایسه با زمانی که هیچ فنلی وجود نداشت، مصرف شد. مجموعه کوچکی از میکروب‌ها در واقع با وجود فنولیک‌ها از طریق ساکارز رشد کردند». محققان فکر می‌کنند که این «متخصصان میکروبی» شاید در ازای چیزی مانند مواد مغذی که برای رشد به آن‌ها نیاز دارند، به علف‌های دریایی کمک می‌کنند.

علف های دریایی برخی از مهم‌ترین جذ کننده‌های کربن آبی سیاره هستند (کربن گرفته شده توسط اقیانوس‌ها و اکوسیستم‌های ساحلی جهان). به عبارت دیگر یک منطقه از علف‌های دریایی می‌تواند دو برابر بیشتر از جنگلی به همان اندازه در خشکی و ۳۵ برابر سریع‌تر کربن جذب کند. هنگامی که نوبت به محاسبه هزینه‌های جذب کربن از علفزار‌های دریایی می‌شود - که در بین زیستگاه‌های در معرض تهدید روی کره زمین به دلیل فعالیت‌های انسانی و کاهش کیفیت آب است - دانشمندان اکنون می‌توانند ذخایر ساکارز و همچنین خود علف‌های دریایی را نادیده بگیرند.

به زبان ساده اگرچه ما اکنون از وجود این منابع عظیم شکر در زیر اقیانوس‌های خود مطلعیم، اما این اکوسیستم یکی از مهمترین سازوکار‌های طبیعی جهان برای جذب کربن آبی است که بقای حیات در سیاره ما را تنظیم می‌کند. بی شک اکتفا و حفاظت از عملکرد‌های زیست محیطی این اکوسیستم بسیار سودمندتر از منافع تجاری برداشت ساکارز موجود در آن است که در نهایت چند ملیارد قوطی نوشابه دیگر به جهان ما اضافه می‌کند. سوگین می‌گوید: «ما به اندازه زیستگاه‌های خشکی درباره علف‌های دریایی آگاهی نداریم. مطالعه ما به درک بشر از یکی از حیاتی‌ترین زیستگاه‌های ساحلی در سیاره ما کمک می‌کند و نشان می‌دهد که حفظ این اکوسیستم‌های کربن آبی چقدر مهم است.» نتایج این تحقیق در Nature Ecology & Evolution منتشر شده است.