اتحادیه اروپا پنجاه و یکمین ایالت آمریکاست اما بدون حق رای

برای همه معلوم است که در مساله درگیری روسیه با اوکراین، اروپا برای تحریم روسیه و ارائه کمک‌های نظامی به اوکراین کاملا جا پای آمریکا گذاشته، آن هم در شرایطی که به دلیل واکنش روسیه به این تحریم‌ها، برخی کشورهای اروپایی در تامین انرژی مورد نیاز خود دچار مشکل شده‌اند.

البته نه تنها در این مساله، بلکه در بسیاری مسائل دیگر اروپا همدست یا دنبال‌رو آمریکا بوده است. مثلا در صدور قطعنامه اخیر شورای حکام آژانس بین‌المللی انرژی اتمی علیه ایران که به منظور اعمال فشار بر تهران صادر شد، اعضای اروپایی آژانس مانند انگلیس، فرانسه و آلمان نیز به نوعی، با آمریکا همکار بوده‌اند.

در مواجه با چین نیز اروپا هم رویکرد مستقلی نشان نداده‌ است. مثلا پارلمان اروپا اخیرا قطعنامه‌ای که در آن مدعی وجود مساله حقوق بشر در شین جیانگ بود، تصویب کرد در حالی که در آینده نزدیک آمریکا طبق قانونی که پیشتر تصویب شده، شرکت‌های شین جیانگ را مورد تحریم قرار می‌دهد.

لازم به ذکر است که این ادعا نوعی سیاه‌نمایی علیه چین است زیرا جمعیت اویغور شین جیانگ از 3.6 میلیون به 11.6 میلیون نفر افزایش یافته که با روند تغییر جمعیت قومیتی که به ادعای آنها دچار نسل‌کشی شده، کاملا متناقض است.

در موضوع دیگری نیز پارلمان اروپا اخیرا گزارشی مبنی بر به خطر انداختن منافع اتحادیه اروپا در آسیا-اقیانوسیه توسط چین را منتشر کرد و این اقدام تقریبا همزمان با هیاهوی آمریکا برای تشکیل سازوکار چهارجانبه آمریکا-ژاپن-هند-استرالیا (کواد) در این منطقه-اقدامی که کاملا برضد چین تلقی می‌شود- صورت گرفته است.

شاید برخی، سخنرانی خشمگینانه کولاکوشیچ را به موضع دیگر نمایندگان پارلمان اروپا در درگیری روسیه-اوکراین نسبت دهند اما باید گفت این اظهارنظر از سوی دیگر منعکس کننده این حقیقت است که وقت آن رسیده که اروپا استقلال دیپلماتیک و خودمختاری در عرصه سیاست خارجی را در دستور کار خود قرار دهد.