بیماری قلب خالی: جوانانی که احساس می کنند زندگی هیچ است
بیماری قلب خالی، نوعی خاص از افسردگی و احساس پوچی است که بعد از رسیدن به پاداش و نتیجه تلاش بیش از حد در جوانان دیده می شود.
بیماری قلب خالی ( به انگلیسی : Empty Heart Disease ) احساس پوچی است که اغلب همراه با فشار و تلاش زیاد برای رسیدن به پاداش یا هدفی مهم است.
پدیده ای نسبتا جدید است که در نوجوانان راه یافته به دانشگاه و عمدتان در جوامع آسیایی به خصوص در چین دیده می شود.
بیماری قلب خالی ، نوعی افسردگی جدید است که در جوانان چینی مشاهده شده است.
احساس پوچی ای که میتواند به دنبال سالها تلاش ، مبارزه و فداکاری ایجاد شود و فرد از خودش بپرسد آیا ارزشش را داشت؟
احساس افسردگی یا حتی افکار خودکشی میتواند با بیماری قلب خالی همراه شود.
به گفته دکتر دیوید شارف David Scharff ، متخصص روانشناسی ، " در چین امروز ، با انتظارات اجتماعی که به سرعت در حال تغییر هستند میتوان شاهد بود که افراد حتی وقتی از پله های موفقیت بالا می روند ، احساس طرد شدن و عقب ماندن دارند.
این احساس ناخوشایند جوانان چینی تفاوتی با سرنوشت بسیاری از جوانان آمریکایی که در تلاش برای پوشاندن احساس درونی و بی معنای ترس از آینده ، خودشان را غرق مشروب خواری و پارتی می کنند، ندارد.
با این که نمیتوان گفت احساس پوچی ، یکی از معضلات جامعه مدرن است ولی فکر کردن به انواع مختلف آن در جوامع شرقی و غربی به ما کمک میکند تا نسخه های مدرن بیهودگی درونی را درک کنید و بتوانیم به بیماران برای یافتن معنای زندگی کمک کنیم".
بیماری قلب خالی چیست؟
پروفسور ژی کایون Xu Kaiwen ، معاون مرکز مشاوره و آموزش بهداشت روان در دانشگاه عالی پکن برای اولین بار بیماری قلب خالی ( به چینی : kongxin bing ) را در یک کنفرانس آموزشی در سال 2016 توصیف کرد.
پروفسور ، این بیماری را در دانشجویانی که موفق به اخذ پذیرش در دانشگاه های درجه اول چین شده اند ، پیدا کرد . این دانشجویان با قلب خالی به این دانشگاه ها وارد می شوند ، دانشجویانی که بعد از رسیدن به پاداش تلاش های شبانه روزیشان احساس پوچی می کنند و دیگرهیچ هدفی در زندگیشان ندارند.
بسیاری از دانش آموزان چینی برای ورود به دانشگاه از خودگذشتگی و فداکاری بیش از حدی به کار می برند ، علایق ، فعالیت های اوقات فراغت و حتی روابط دوستانه را محدود می کند یا به طور کل نادیده می گیرند.
آنها با تلاش زیاد به اوج موفقیتی می رسند که والدینشان از آن ها توقع دارند.
ولی اکنون با این سوال روبرو هستند که نمیتواند پاسخش را در هیچ امتحانی پیدا کرد : چه اهمیتی دارد؟
چند درصد دانشجویان چینی درگیر بیماری قلب خالی می شوند؟
براساس تخمین های انجام شده رسیدن به این موفقیت در 40 درصد دانش آموزان چینی ، فقط یک پیروزی خالی است. آنها بعد از رسیدن به موفقیت مورد نظر ، احساس بیهودگی درونی میکنند و درمورد رندگی و دستاوردهایشان به احساس پوچی می رسند.
تصور کنید ، شما در اوج جوانی ، سخت کوشی و تک فرزندی تا این حد احساس شکست خوردگی کنید.
بسیاری از این دانش آموزان بیش از یک بار به پایان دادن زندگیشان فکر کرده اند.
به گفته یکی از دانشجویانی که در جلسات روان درمانی شرکت میکرد ، " مشکل فقط قلب خالی نیست بلکه ؛ وجود خالی است". این جوانان اساسا نمی دانند چه کسی هستند و این احساس به سرعت در حال افزایش است.
بحران نوجوانی در تمامی جوامع دیده می شود و اغلب نوجوانانی که به تازگی پا به جوانی گذاشته اند به دنبال معنای زندگی و یافتن خود واقعی شان هستند ولی بیماری قلب خالی چیزی فراتر از بحران نوجوانی است و شامل زنجیره ای از اضطراب مزمن می شود که اغلب ناتوان کننده است و منجر به افسردگی و افکار خودکشی می شود.
بیماری قلب خالی و سیاست تک فرزندی
احتمال می رود ، بیماری قلب خالی با سیاست تک فرزندی در چین مرتبط باشد. اغلب جوانان و نوجوانان چیتی تک فرزند هستند و بنابراین سنگینی امیدها ، آرزوها و میراث والدینشان را بر روی دوش های خود احساس میکنند.
از آنجا که فرهنگ چینی اصرار دارد ، فرزندان خودشان را کاملا وقف آینده خانواده کنند و جوانان در سطح اجتماعی به طور گسترده درگیر جاه طلبی و مسئولیت بیش از حد برای آینده خانواده می شود ، احتمال بروز این بیماری افزایش پیدا میکند.
اونایی که حس می کنن کل دنیا به شخمشون هم نیست چه بیماری ای دارن؟
انهايي كه دنيا برايشان پوچ است اين پوچي حاصل زحمات بي نظير حكومت اسلامي است ،كه جوانان از دنيا زده شوند
ما ایرانیادچار واقعیت قلب خالی هستیم نه بیماری قلب خالی چون تقریبا به هر کاری دست میزنیم و هر موفقیتی که کسب میکنیم تقریبا نتیجه اش هیچ است و پوچ زندگی و وموفقیتهای ما مردم عادی ایران شبیه تمام کردن یک بازی پلی استیشن هست وقتی که تمام شد تنها نتیجه اش وقت و عمری است که از دست داده ای بعد سراغ بازی بعدی میریم و پیر میشیم و تمام نه لذتی از زندگی میبریم نه تفریح و حس خوبی داریم فقط کار میکنیم و فرسوده تر میشیم و میریم دکتر که بتونیم بازم کار کنیم تا اخر عمر .
زندگی همینه به هرچیزی برسی راضی نخواهی شد