رضا عطاران در ویلای ساحلی عیاران
در «ویلای ساحلی» تازه ترین اثر کیانوش عیاری که در حال فیلمبرداری است قرار بود هدیه تهرانی و مهران مدیری هم حضور داشته باشند.
بازگشت به سینما پس از ۶سال دوری؛ ۶سالی که به پیگیری سرنوشت اکران فیلم «کاناپه» و ساخت سریال ۸۷ متر سپری شد. کاناپه، همچنان از آمدن روی پرده ناکام ماند و ۸۷ متر هم دچار مشکلاتی شد و هنوز پخش نشده است.
سریالی که قرار بود تابستان سال گذشته روی آنتن برود. حتی تیزرش هم پخش شد ولی در نهایت به‌دلیل اختلاف‌نظر میان عیاری و مدیران تلویزیون پخش نشد.
«ویلای ساحلی» که پیش از این رکر نام داشت، اینطور که رسانه‌ها درباره‌اش نوشته‌اند فیلمی شاد با حال و هوای آثار بیلی وایلدر است. فیلمی که در آخرین روز مرداد پروانه ساخت گرفت و در شهریور پیش‌تولیدش را سپری کرد و حالا در مرحله فیلمبرداری است. رضا عطاران، پژمان جمشیدی و ریما رامین‌فر ۳بازیگری هستند که مقابل دوربین کیانوش عیاری رفته‌اند.
نمایی از فیلم ویلای ساحلی- عکس: سمیرا بختیاریبا گارد باز
کیانوش عیاری به‌عنوان سازنده تعدادی از متفاوت‌ترین فیلم‌های سینمای ایران در همه این سال‌ها و کارگردان فیلم‌هایی چون «شبح کژدم»، «بودن یا نبودن»، «بیدار شو آرزو» و «خانه پدری» و شهرتش به‌عنوان کارگردانی هنری ساز، هرگز گاردی مقابل سینمای تجاری نداشته است. کارگردانی که سال‌ها پیش در مصاحبه‌ای گفت: «کفه سنگین درهمه کشورها به سود فیلم‌هایی است که ماموریت اصلی آنها صرفا سرگرمی است. این جایگاه هرگز در زمره گناهان کبیره نیست.» حالا عیاری در حال ساخت فیلمی ظاهراً شاد با حضور رضا عطاران و پژمان جمشیدی است. فیلمی برای تماشاگر انبوه و اکران عمومی؛ بعد از ۲۵سال قرار است تماشاگران بسیار، جایگزین مخاطب خاص شوند.
نمایی از فیلم ویلای ساحلی- عکس: سمیرا بختیاریاکران عمومی بعد از ربع قرن
«بودن یا نبودن» آخرین فیلم اکران شده کیانوش عیاری است؛ فیلمی که سال ۱۳۷۷ روی پرده سینماها آمد. در این سال‌ها عیاری فیلم‌های «سفره ایرانی» (۱۳۷۹)، «بیدار شو آرزو» (۱۳۸۳)، «خانه پدری» (۱۳۸۹) و «کاناپه» (۱۳۹۵) را کارگردانی کرده است که هیچ یک اکران عمومی نشده‌اند. (البته خانه پدری چند روزی روی پرده رفت) حال و هوای ویلای ساحلی که گفته می‌شود فیلمی مفرح است.
کارگر دانی که خودش را تکرار نمی‌کند در دهه ۶۰ وقتی «آن سوی آتش» (۱۳۶۶) مورد توجه منتقدان و فستیوال‌های خارجی قرار گرفت، به‌نظر می‌رسید عیاری مسیر مطمئن سینمای جشنواره‌ای را ادامه دهد؛ او اما جای ادامه دادن سینمای آن سوی آتش، سراغ «روز باشکوه» (۱۳۶۷)رفت که یک کمدی شلوغ و پر بازیگر بود و بعد از آن هم ملودرام تجاری «دو نیمه سیب» (۱۳۷۰) را ساخت و دوستدارانش را حیرت زده کرد. بازسازی «دزد دوچرخه» دسیکا در «آبادانی ها» (۱۳۷۱) هم یک تغییر مسیر دیگر بود. عیاری در همه این سال‌ها مصرانه و اغلب به دشواری فیلم ساخته و جالب اینکه هرگز خودش را تکرار نکرده است.
نمایی از فیلم ویلای ساحلی- عکس: سمیرا بختیاری
کی عطاران رو قبول داره دیگه