غذاهای منزجرکننده باستانی که اجداد ما از خوردن‌شان لذت می‌بردند

غذا جنبه‌ی مهمی از فرهنگ افراد است. غذاهایی که جوامع مختلف باستانی از خوردن‌شان لذت می‌بردند در طول تاریخ تکامل یافته و به غذاهایی که ما امروزه می‌شناسیم و دوست داریم تبدیل شدند.

۱. زبان فلامینگو

ما اصلاً فکرِ خوردن فلامینگو را هم نمی‌کنیم چه رسد به زبان آن. با این حال، اجداد ما طور دیگری فکر می‌کردند. فلامینگوها درست مانند هر پرنده‌ی دیگری از جمله مرغ، مرغابی، طاووس، شترمرغ و حتی طوطی، یک غذای باستانی بودند. زبان فلامینگو خوراک لذیذی در نظر گرفته میشد، چون در روم باستان، فلامینگو نماد ثروت بود و تنها ثروتمندان توانایی خوردن زبان فلامینگو را داشتند، بنابراین، خوردن زبان فلامینگو برای بسیاری از افراد جامعه یک فرصت نادر بود.

۲. گاروم

گاروم یک سس ماهیِ تخمیرشده‌ی معروف در روم باستان بود. رومیان دل و روده‌ی ماهی، خون، سرکه، عسل، گیاهان معطر و ادویه‌ها را با هم مخلوط می‌کردند و چندین ماه این معجون را زیر آفتاب می‌گذاشتند. این سس با زائدات ماهی ساخته میشد، اما در واقع بسیار گران بود چون تهیه آن مدت‌زمان زیادی طول می‌کشید. همچنین پیدا کردن این سس سخت بود، چون به خاطر بوی تند و زننده‌ای ناشی از تخمیر شدن، حتماً باید بیرون از شهر درست میشد.

۳. رحم خوک ماده

رحم خوک در اروپای قدیم یک خوراک لذیذ به حساب می‌آمد که از شکم و پستان خوک ماده درست میشد. به گوشت خوک ادویه می‌زدند و آن را با سیلفیوم، سرکه، آب گوشت، عسل، دانه کرفس، فلفل و نعناع آماده می‌کردند و سپس آن را کباب می‌کردند. برخی افراد حتی از آن برای درست کردن یک غذای مفصل‌تر شامل ماهی و مرغ استفاده می‌کردند و تمام این گوشت‌ها را به صورت لایه‌لایه با هم کباب می‌کردند.

۴. موش شکم‌پر

رومیان باستان همیشه با موش‌ها مشکل داشتند. راه‌حل چه بود؟ شکم آنها را پر کنند و آنها را بخورند! در روم‌ باستان‌، موش‌های خانگی را می‌گرفتند و آنها را با آجیل و میوه‌ی درخت بلوط تغذیه می‌کردند تا قبل از خوردن چاق و چله شوند. سپس، شکم آنها را با گوشت، آجیل و گیاهان معطر پر می‌کردند و آن را آماده‌ی کباب شدن می‌کردند. شاید ما نتوانیم خوردن جوندگان را تصور کنیم، اما از نظر رومیان باستان، جوندگان لذیذ بودند.

۵. کلوچه‌ی پرنده‌ی زنده

بله درست خواندید! برخی دستورغذاهای باستانی به داشتن حیوانات زنده در فهرست مواد اولیه‌شان معروفند. با این حال، حیوانات زنده واقعاً در این غذاها مصرف نمیشدند بلکه جنبه‌ی تزیینی داشتند. کلوچه‌ی پرنده‌ی زنده یک قشر گنبدمانند داشت که زیر آن پرنده زنده را می‌چپاندند. ایده‌شان این بود که وقتی قشر گبندی را بشکافند، لحظه‌ی باشکوهی به نمایش گذاشته می‌شود. شاید این کار، آن زمان جالب به نظر می‌رسید، اما امروزه ما حتی نمی‌توانیم تصور کنیم این شکنجه را به یک پرنده‌ بیچاره تحمیل کنیم. معلوم نیست دیدن فضله پرنده در ظرف غذا برای گذشتگان ما چه لذتی داشته است!

۶. ژله آپیسین

اگر نام درخت زبان گنجشک (Aspic) را شنیده باشید، قدری با این غذا آشنا هستید. یکی از غذاهای محبوب روم باستان ژل آپیسین بود. ژل آپیسین، ژل خوشمزه‌ای است که آن را با مرغ، بره، آجیل، کشمش، موسیر، خیارشور، سرکه، روغن و گیاهان معطر می‌سازند. از گوشت‌ها برای ساختن یک آبگوشت لذیذ استفاده می‌کنند که درون آن مواد دیگر ترکیب شده‌اند. سپس، این معجون به مدت چند روز درون برف می‌گذارند تا یخ ببندد و به ژل تبدیل شود. پس از آماده شدن ژل، آن را با پنیر بز و سس سرو می‌کنند.

۷. شراب مدفوع کودکان

یکی از منزجرکننده‌ترین غذاهای باستانی این فهرست، ttongsul است؛ یک شراب برنج دارویی که از مدفوع تهیه می‌شود. قرن‌ها پیش این غذای سنتی کُره بود و تهیه‌ی آن، اهداف دارویی داشت. کسانی که هنوز به قدرتttongsul باور دارند ادعا می‌کنند این غذا می‌تواند به بهبود کبودی‌، بریدگی‌، شکستگی استخوان‌ و حتی بیماری صرع کمک کند. طرز تهیه‌ی این شراب به این صورت است که مدفوع کودکان یا حیوانات را چندین روز منجمد نگه می‌دارند، سپس آن را با آب ترکیب و با برنج و مخمر تخمیر می‌کنند. خوشبختانه، این شراب امروزه دیگر رایج نیست.

۸. کلوچۀ رز

نام کلوچه رز یا Patina de rosis بسیار غلط‌انداز است. در دستور این خوراکی از گلبرگ‌های رز واقعاً استفاده می‌شود اما ماده‌ی اصلی این کلوچه در واقع مغز پخته‌ی گوساله است. مغز گوساله را می‌پختند و از آن یک خمیر درست می‌کردند و درون کلوچه را کاملاً با آن پر می‌کردند و سپس دوباره آن را می‌پختند تا غلظتش بیشتر شود. در آخر از گلبرگ رز برای تزیین روی کلوچه استفاده می‌کردند.

۹. ریه‌ی خیس‌خورده در شیر

انسان‌ها در طول تاریخ تمام انواع اعضای بدن را خورده‌اند، ریه‌ها را چطور؟ در دوران باستان، ریه‌ی حیوانات یک غذای خاص بود. ریه‌ها را در شیر غوطه‌ور می‌کردند تا هم مرطوب بمانند و هم هرگونه بوی نامطبوع آنها برطرف شود. سپس آنها را با انواعی از مواد از قبیل تخم‌مرغ، عسل، نمک و انواع گیاهان معطر پر می‌کردند تا طعم و مزه بگیرد. آنگاه این ریه‌های شکم‌پر و طعم‌دار را می‌جوشاندند تا بپزد. سپس آن را برش می‌زدند و آماده‌ی سرو بود.