۱۰ بازیگر بزرگ که دوست داریم دوباره بدرخشند

بنا بر دلایلی که از بازنشستگی زود هنگام نشئت می‌گیرد یا شاید هم به سبب نقش‌های کم‌اهمیت، شکست در باکس آفیس یا دورشدن از فیلم‌هایی که منتقدان از آن ایراد گرفته‌اند،‌ بسیاری از بازیگران نیاز مبرمی به بازگشت دوباره و تجدید حیات فعالیت سینمایی خود دارند. وقتی این بازیگران در جایگاهی که مستحق و شایسته‌ی آن هستند قرار بگیرند، صنعت سرگرمی هم وضع بهتری خواهد داشت.

۱۰. شان پن

شان پن که پسر لئو پن کارگردان و آیلین رایان بازیگر است، هنرمند به دنیا آمده است. او که دو بار برنده‌ی جایزه‌ی اسکار شده، یکی از دو بازیگر تاریخ سینما است که برنده‌ی جایزه‌ی بهترین بازیگر مرد در نقش اول در جشنواره‌‌های سینمایی کن، ونیز و برلین شده است.

اما با همه‌ی این اوصاف در سال‌های اخیر، پن به جای بازیگری، بیشتر به خاطر فعالیت‌های سیاسی و آمیخته به خشونت خود شناخته شده است که از آن جمله می‌توان به مصاحبه با ال چاپو، قاچاقچی بدنام مکزیکی و رهبر کارتل اشاره کرد. به جز ایفای نقشی کوتاه در فیلم «پیتزای شیرین‌بیان» به کارگردانی پل توماس اندرسون، پن از سال ۲۰۱۱ در فیلم شایان توجهی بازی نکرده است سالی که او در دو فیلم «اینجا باید همان‌جا باشد» و «درخت زندگی» بازی کرد.

۹. جودی فاستر

جودی فاستر که حرفه‌ی بازیگری‌اش از زمان کودکی آغاز شده است، نخستین بار برای بازی‌هایش در دو فیلم مارتین اسکورسیزی یعنی «آلیس دیگر اینجا زندگی نمی‌کند» و «راننده تاکسی» به شهرت رسید و برای بازی در فیلم «راننده تاکسی» در مقابل رابرت دنیرو، نامزد جایزه‌ی اسکار بهترین بازیگر زن در نقش مکمل شد. او در زمان بازی برای این فیلم تنها ۱۲ سال سن داشت. فاستر به راه خود ادامه داد و به یکی از بازیگران اصلی زن در سال‌های دهه‌ی هشتاد و نود میلادی تبدیل شد و دو جایزه‌ی اسکار بهترین بازیگر زن در نقش اصلی را دشت کرد.

از زمان شروع سال‌های دهه‌ی ۲۰۱۰، فاستر تنها در چندین نقش بازی کرده است که با این همه، هیچ کدام با قامت دوران اوج او برابری نمی‌کند. فاستر بیشتر تمرکز خود را روی کارگردانی گذاشته و در سریال‌هایی مثل «آینه‌ی سیاه»، «نارنجی مد جدید است» و «خانه‌ی پوشالی» در قامت کارگردان حضور پیدا کرده است.

۸. نائومی واتس

در سال‌های دهه‌ی ۲۰۰۰ و اوایل سال‌های ۲۰۱۰، نائومی واتس یکی از برترین بازیگران هالیوود بود. او در فیلم‌های موفق تجاری مثل «حلقه»، «کینک گونگ»، «غیر ممکن» و شاهکار‌های هنری مثل «جاده‌ی مالهالند»، «۲۱ گرم»، «قول‌های شرقی» و «بردمن» نقش‌آفرینی کرده است.

واتس به کار خود در فیلم و سریال ادامه داده و از سال ۲۰۱۵ تاکنون در ۲۳ فیلم حضور داشته است اگرچه تعداد زیادی از آن‌ها یا در باکس آفیس شکست خورده‌اند یا منتقدان آن‌ها را به شدت کوبیده‌اند. آخرین نقش‌آفرینی‌های قابل توجه او به سال ۲۰۱۴ و حضور در فیلم‌هایی مثل «تا وقتی جوانیم»، «وینسنت مقدس» و «بردمن» برمی‌گردد.

۷. هیلاری سوانک

بعد از شروع‌کردن حرفه‌ی بازیگری خود با نقش‌های کوچک تلویزیونی، نخستین نقش‌آفرینی چشمگیر هیلاری سوانک در فیلم «پسر‌ها گریه نمی‌کنند» رقم خورد، فیلمی که برای او اسکار بهترین بازیگر زن در نقش اصلی را به ارمغان آورد. پنج سال بعد سوانک دومین اسکار خود را برای نقش‌آفرینی دلهره‌آور خود در فیلم «عزیز میلیون دلاری» کلینت ایستوود  به دست آورد.

پس از موفقیت سریع سوانک، او در فیلم‌هایی حضور پیدا کرد که منتقدان رغبتی نسبت به آن نشان ندادند و آن‌ها را کوبیدند و این موضوع سبب شد که او از چشم عوامل اجرایی هالیوودی بیفتد. در اواسط سال‌‌های دهه‌ی ۲۰۱۰ سوانک وقفه‌ای در حرفه‌ی خود ایجاد کرد تا از پدر بیمار خود مراقبت کند. سوانک که تنها ۴۸ سال سن دارد، دیر زمانی است که به یک نقش‌آفرینی قابل توجه که رستاخیز او را رقم خواهد زد، نیاز دارد.

۶. جنیفر لارنس

وقتی جنیفر لارنس تنها ۲۵ سال داشت، ۴ نامزدی اسکار را در کارنامه‌ی خود می‌دید که برای یکی از آن‌ها برنده‌ی بهترین بازیگر زن در نقش اصلی برای ایفای نقش در فیلم «دفترچه‌ی امیدبخش» شد. لارنس در اوایل سال‌‌های دهه‌ی ۲۰۱۰ بر سینما سیطره داشت و در سال‌های ۲۰۱۵ و ۲۰۱۶ به پردرآمدترین بازیگر زن سینما تبدیل شد.

بعد از یک شروع تاریخی در حرفه‌ی بازیگری، موج خیزان او فروکش کرد که به سبب حضور در برخی  از فیلم‌هایی بود که در باکس آفیس شکست سنگینی را متحمل شدند و منتقدان هم از آن‌ها استقبال نکردند. او بعد از نقش‌آفرینی ملال‌انگیز خود در فیلم «مردان ایکس: ققنوس سیاه» مدت کوتاهی از بازیگری کناره گرفت. جای امیدواری است که لارنس خیلی زود می‌تواند به آن فرم برنده‌ی جایزه‌ی اسکار خود بازگردد.

۵. گونگ لی

گونگ لی ورودی ناگهانی به عرصه‌ی فیلم با حضور در چندین فیلم تحسین‌شده‌ی جهانی داشت که با همکاری کارگردان مولف شناخته‌شده‌ی چینی ژانگ ییمو در سال‌های دهه‌ی ۸۰ و ۹۰ میلادی انجام گرفت. در سال‌های دهه‌ی ۲۰۰۰، لی با وونگ کار وای در فیلم‌های «۲۰۴۶» و «اروس» همکاری کرد و از طرفی در فیلم‌های مهمی مثل «خاطرات یک گیشا» و «میامی وایس» نقش‌های قابل توجهی ایفا کرد.

از زمان بازی محبوب منتقدان او در سال ۲۰۱۴ در فیلم «آمدن به خانه» لی تنها در چهار فیلم حضور داشته است. همه‌ی نشانه‌‌ها حاکی از این بود که بازسازی لایو اکشن دیزنی از انیمیشن «مولان» می‌تواند جرقه‌ای برای بازگشت لی باشد اما شهرت فیلم‌ «مولان» به سبب قیل و قال‌های متعدد و مشکلات پخش فیلم در میانه‌ی پاندمی کرونا به کلی خراب شد.

۴. مایکل فسبندر

مایکل فسبندر که دو بار نامزد جایزه‌ی اسکار شده است، کار خود را به عنوان یکی از برترین بازیگران جهان  با بازی در فیلم‌هایی آغاز کرد که منتقدان را به تحسین واداشت فیلم‌هایی از قبیل «گرسنگی»، «حرام‌زاده‌های لعنتی»، «۱۲ سال بردگی» و «استیو جابز». همچنین فسبندر توانست در فیلم‌های گیشه‌ هم با حضور در نقش مگنتو در فرنچایز «مردان ایکس» موفقیت خوبی به دست آورد.

بدنه‌ی اصلی کار‌های فسبندر از آغاز سال ۲۰۱۶ عمدتا شامل فیلم‌هایی بوده که بازخورد منفی از منتقدان دریافت کرده است خصوصا فیلم‌های «آساسینز کرید»، «آدم‌برفی» و «مردان ایکس: ققنوس سیاه» که منتقدان با بی‌رحمی این فیلم‌ها را سلاخی کردند. از سال ۲۰۱۷ فسبندر تمرکز خود را بر روی رانندگی در مسابقات گذاشته و از سال ۲۰۱۸ تنها در یک فیلم حضور داشته است.

۳. جانی دپ

جانی دپ که لقب وارث بلافصل مارلون براندو را یدک می‌کشد، شهرت خود را مدیون فیلم‌های جنبش فیلم‌سازی مستقل در سال‌های دهه‌ی ۹۰ میلادی است. در قرن جدید دپ به کلی از سینمای مستقل کوچ کرد و به یکی از برترین ستاره‌های بلاک‌باستر تمام دوران تبدیل شد. در دوران اوج موفقیت خود، دپ پردرآمد‌ترین بازیگر مرد جهان بود.

در اوایل سال‌های دهه‌ی ۲۰۱۰ بود که نقطه‌ی اوج کارنامه‌ی هنری دپ رو به افول گذاشت. با این حال نقش‌‌آفرینی تحسین‌برانگیز او در فیلم «عشاء ربانی سیاه» به نظر می‌توانست به نقطه‌ی آغازی برای یک بازگشت او تبدیل شود اما گویا قرار نبود این اتفاق رخ بدهد آن هم به دلیل زندگی شخصی متلاطم او که سبب شد این بازیگر به پوسته‌ای از خود سابقش تبدیل شود. جای بسی تاسف است که حرفه‌ی دپ گویا با زندگی پرآشوب مرشد خود براندو به فرجامی مشابه ختم شده است.

۲. مگی چانگ

مگی چانگ حرفه‌ی بازیگری خود را با حضور در فیلم‌های کمدی در سال‌های دهه‌ی هشتاد میلادی شروع کرد قبل از آن که پایش به فیلم‌های درام باز شود که تبدیل به سکوی پرتابی برای او شد تا به یکی از برترین ستاره‌های سینمای هنگ کنگ تبدیل شود. چانگ بیشتر به خاطر همکاری‌هایش با وونگ کار وای شناخته می‌شود که شامل فیلم‌های «همانطور که اشک‌ها  می‌ریزند»، «روز‌های وحشی‌بودن»، «خاکسترهای زمان» و «در حال و هوای عشق» می‌شود.

در سال ۲۰۰۴ و در نقطه‌ی اوج بازیگری خود، چانگ از این حرفه کناره گرفت و از آن زمان تا به امروز و بازی او در فیلم «تمیز» که جایزه‌ی کن را برای او به ارمغان آورد، در فیلمی حضور نداشته است. درست مثل گرتا گاربو که در ۳۵ سالگی از بازیگری بازنشسته شد تا به زندگی خود در کنج عزلت بپردازد، چانگ شهرت را کنار گذاشت و به جای آن زندگی را برای خود برگزید که به دور از انظار عمومی باشد.

۱. دنیل دی لوئیس

دنیل دی لوئیس که مجله‌ی تایم لقب بهترین بازیگر مرد جهان را به او داده است، به خاطر داستان‌های افسانه‌ای درباره‌ی او و وقف خودش برای سبک متد اکتینگ شناخته می‌شود که به معنی ماندن در قالب کاراکتر تا پایان فرآیند تولید فیلم است. لوئیس تنها بازیگر تاریخ سینما است که برنده‌ی سه جایزه‌ی اسکار برای بهترین بازیگر مرد در نقش اصلی شده است که برای نقش‌آفرینی او در فیلم‌های «پای چپ من»، «خون به پا خواهد شد» و «لینکلن» است.

لوئیس آشکارا در طول حرفه‌ی بازیگری خود گزیده‌کار بوده و تنها در شش فیلم در فاصله‌ی بین سال‌های ۱۹۹۸ تا ۲۰۱۷ نقش‌آفرینی کرده است. بعد از بازی تحسین‌شده‌اش در فیلم «رشته‌ی خیال» لوئیس تصمیم گرفت تا از بازیگری کناره بگیرد. در سال ۱۹۹۷ هم لوئیس از بازیگری کناره گرفته بود و به عنوان کفاش در کشور ایتالیا مشغول به کار شده بود. اگر بخواهیم به شکل آرمانی به قضیه نگاه کنیم، این بازنشستگی هم به نظر موقتی است.