صدای تیراندازی‌ها نقاب ریاکارانه دموکراسی و حقوق بشر آمریکا را فرو می‌اندازد

«جو بایدن»، رئیس‌جمهور آمریکا همان روز به کاخ سفید و تمامی ساختمان‌های فدرال دستور داد که پرچم‌های خود را برای ادای احترام به قربانیان تیراندازی فوق به حالت نیمه افراشته درآورند. بایدن تیراندازی در مدرسه نشویل را «بیماری» خواند و ابراز تاسف کرد که چنین تراژدی‌هایی «بدترین کابوس یک خانواده» است و خشونت با اسلحه «جوامع ما را از هم می‌پاشد، روح این کشور را فرو می‌ریزد و روح کل کشور را متلاشی می کند».  

بر اساس داده‌های وب‌سایت «آرشیو خشونت با اسلحه» آمریکا، تا روز 27 مارس امسال بیش از 9800 نفر از جمله 400 کودک و نوجوان در ایالات متحده بر اثر خشونت‌های مسلحانه جان خود را از دست داده‌اند.  

تیراندازی‌های شرورانه تقریباً به زندگی روزمره و کابوس آمریکایی‌ها از هر طبقه و سنی در ایالات متحده تبدیل شده است. در آمریکای 300 میلیون نفری، بیش از 300 قبضه میلیون اسلحه وجود دارد و هر سال حدود 40 هزار نفر براثر آزادی حمل سلاح کشته می‌شوند. تقریباً هر چند وقت یکبار، تیراندازی مشابهی در ایالات متحده رخ می‌دهد. بعد از مدتی شوک، اندوه و احساس استیصال و عجز آمریکایی‌ها گویا چیزی که قرار نیست هرگز تغییر کند، چنین رویدادها و این سرنوشت خونبار است!

تقریبا پس از هر حادثه تیراندازی، بایدن خواستار محدودیت سلاح‌های تهاجمی می‌شود. اکثر آمریکایی‌ها نیز از برخی اقدامات ممنوعیت حمل سلاح حمایت می‌کنند. اما تعداد زیادی از سیاستمداران اغلب از نیروهای حامی اسلحه پشتیبانی می‌کنند و همین اجرای لایحه کنترل اسلحه را دشوار می‌کند. حتی بایدن که رئیس‌جمهور است، فقط می‌تواند بارها و بارها بی اختیار آه بکشد و کار دیگری از دستش بر نمی‌آید.

خشونت با اسلحه با بسیاری از مشکلات مانند نابرابری اجتماعی، نژادپرستی و شکاف بین ثروتمندان و فقرا در ایالات متحده آمیخته شده است. با آشکارتر شدن واقعیت سیاست پول‌زده و سیاست‌های قطبی‌شده در ایالات متحده، تکثیر اسلحه سال‌های سال است که یک بیماری مزمن به حساب آمده و مردم بهای سنگینی برای زندگی خود پرداخته‌اند.

سازمان‌های طرفدار اسلحه مدت‌هاست که فرهنگ افراطی اسلحه را ترویج می‌کنند و این اظهارات پوچ را فریاد می‌زنند که «این مردم هستند که تیراندازی می‌کنند، نه اسلحه». گروه‌های ذینفع اسلحه پول زیادی برای انتخابات فراهم می‌کنند و با سیاستمداران لابی می‌کنند تا سیاست‌ها را دستکاری کنند  که در نتیجه چندین قانون کنترل اسلحه در نطفه خفه می‌شود.

ایالات متحده با «فانوس دموکراسی» و «الگوی حقوق بشر» خواندن خود، در حال برگزاری به اصطلاح «نشست سران کشورهای دموکراتیک» است.

باید دانست که حق زندگی بزرگترین حق بشر است اما هر ساله بیش از 40 هزار آمریکایی با گلوله جان خود را از دست می‌دهند و همین نقاب ریاکارانه حقوق بشر آمریکا را فرو می‌ریزد و مردم را به تفکر عمیق درباره سیستم دموکراتیک این کشور وادار می کند.

آمریکا اگر نمی‌تواند از حق اساسی مردم برای زندگی محافظت کند، پس چه صلاحیتی برای «معلم» بودن در موضوع دموکراسی و حقوق بشر دارد؟