ماجرای واقعی فیلم «دانی براسکو»؛ بعد از پایان داستان چه بر سر لفتی و پیستونه آمد؟

بنجامین «لفتی» روجیرو یک شخصیت کلیدی در فیلم  دانی براسکو  (Donnie Brasco) است، اما آنچه در پایان داستان برای او اتفاق می افتد با سرنوشت واقعی این شخصیت متفاوت است. این فیلم بر اساس داستان واقعی نفوذ شش ساله یک مامور اف‌بی‌آی به نام جوزف پیستونه به درون مافیا ساخته شده و روایتی جذاب را در شهر نیویورک ارائه می‌کند. جانی دپ در نقش پیستونه ایفای نقش می‌کند و این فیلم داستان شخصیت او را دنبال می‌کند که نام مستعار «دانی براسکو» را برای جلب اعتماد و احترام اعضای خانواده مافیایی بونانو، یکی از اصلی تررین خانواده‌های مافیایی در نیویورک، به‌ویژه «لفتی» روجیرو (آل پاچینو) انتخاب می کند.

لفتی، آدمکشی سالخورده عضو مافیا و شرخر خانواده تبهکار بونانو، به عنوان یک شخصیت پیچیده ای به تصویر کشیده می شود که با دانی براسکو دوست می شود. این رابطه هسته اصلی روایت فیلم دانی براسکو را تشکیل می دهد، و آن را به یک فیلم گانگستری عالی تبدیل می کند. با این حال، در حالی که لفتی به عنوان یک چهره کلیدی در خانواده مافیا نشان داده می شود، فیلم تنها مقداری اندک از سرنوشت شخصیت واقعی او را روایت می کند. علاوه بر این، برخی از رویدادهای مرتبط با لفتی در فیلم به شدت دراماتیزه می شوند. تصویر این شخصیت در فیلم به عنوان مبنایی برای کاوش رویدادهای واقعی و آنچه پس از دانی براسکو برای لفتی رخ داد، عمل می کند.

لفتی یک گانگستر واقعی بود

بنجامین “لفتی” روجیرو، متولد ۱۹ آوریل ۱۹۲۶، در منطقه هلز کیچن، منهتن، زندگی طولانی را در دنیای جنایات سازمان یافته سپری کرد. سفر او به دنیای مافیا از ایتالیای کوچک آغاز شد، جایی که او در آن بزرگ شد. در جوانی، لفتی به خانواده مافیایی بونانو پیوست و به عنوان یک نیروی خیابانی تحت نظر شرخری به نام مایکل سابلا شروع به کار کرد.

فعالیت‌های مجرمانه او شامل شرط بندی ها و قمار، اخاذی و نزول دادن بود. روجیرو که از جنبه‌هایی خاص به‌طور قابل‌توجهی با تصویر سینمایی‌اش متفاوت بود، یکی از گانگسترهای کارکشته‌ای بود که در رتبه‌های بالایی در خانواده مافیایی بونانو قرار گرفت. نسخه سینمایی لفتی در دانی براسکو، در حالی که ماهیت او به عنوان یک اوباش را به تصویر می کشد، جزئیات خاصی از زندگی او را پنهان می کند.

خانواده تبهکار بونانو، یکی از اصلی ترین خانواده های مافیایی در نیویورک، جایی بود که لفتی روجیرو جای پای خود را در جنایات سازمان یافته پیدا کرد. ورود او به این خانواده از طریق رابطه او با آنتونی میرا، یکی از نیروهای خیابانی بونانو، تسهیل شد. مشارکت روجیرو در رسیدگی به قماربازی خانواده و فعالیت‌ های مرتبط با اخاذی این خانواده نقش مهمی در ترفیع او در سازمان داشت.

فیلم  دانی براسکو  ترفیع گرفتن و طی کردن پله های ترقی توسط لفتی در سلسله مراتب این خانواده را بسیار ساده می کند و عمدتاً بر ارتباط او با دانی براسکو تمرکز دارد. با این حال، در واقعیت، ادغام لفتی در این ساختار مافیایی فرآیند پیچیده‌تری بود که شامل عملیات‌های تبهکاری مختلف و روابط با شخصیت‌های کلیدی مانند فیلیپ «راستی» راستلی، رئیس آینده این خانواده بود.

بین لفتی و دانی براسکو یک رابطه دوستانه و نزدیک واقعی شکل گرفت

رابطه بین لفتی و دانی براسکو (مامور مخفی جوزف پیستونه) در زندگی واقعی شان نیز واقعاً نزدیک بود و با توجه به زندگی‌نامه پیستونه،  دانی براسکو: تجارت ناتمام ، تقریباً همان چیزی است که در فیلم منعکس می شود. لفتی و دانی که توسط آنتونی میرا به هم معرفی شدند، از طریق همکاری با یکدیگر در عملیات قمار روجیرو، با هم دوست شدند.

این صمیمیت با اتفاقات شخصی بین این دو بیش از پیش تثبیت شد، اتفاقاتی مانند خدمت براسکو به عنوان بهترین نیرو در عروسی روجیرو و توصیه به لفتی در مورد اعتیاد پسرش به هروئین. رابطه آنها نمونه ای از چالش های عاطفی و روانی است که ماموران مخفی با آن روبرو هستند، که اغلب بدون توجه به سابقه جنایی این تبهکاران، با اهداف خود ارتباطی واقعی برقرار می کنند.

دانی براسکو واقعی برای آشنایی با الماس آموزش های زیادی دید

جو پیستونه، دانی براسکو واقعی، برای نقش مخفی خود آماده سازی قابل توجهی انجام داد، از جمله آموزش در مورد جواهرات و الماس های گرانبها. این آموزش برای پیستونه حیاتی بود تا به صورت متقاعد کننده ای به عنوان یک دزد جواهرات خبره به سازمان مافیایی خانواده بونانو نفوذ کند. ارتباط او با جواهرسازان بیش از پیش دانش و اعتبار او را در این زمینه تکمیل کرد.

پیستونه در مصاحبه با Jonesville Station بر اهمیت اصالت در حرفه خود به عنوان مامور مخفی تاکید کرد. وی خاطرنشان کرد که اگر در مورد چیزی مطمئن نبود، به جای دروغ پردازی، به عدم دانش خود اعتراف می کرد، زیرا از هیچکس انتظار نمی رود همه چیز را در حرفه خود بداند. این رویکرد به حفظ پوشش او و ایجاد اعتماد در میان اوباش کمک کرد.

آیا لفتی واقعاً اجساد را تکه تکه می کرد؟

در فیلم دانی براسکو، تصویرسازی های دراماتیکی از خشونت اوباش وجود دارد، از جمله صحنه تکان دهنده ای که در آن لفتی در تکه تکه کردن اجساد نقش دارد. در حالی که فیلم این را به عنوان بخشی از نقش او در مافیا به تصویر می‌کشد، اما واقعیت درگیری لفتی در چنین فعالیت‌هایی بسیار پرجزییات تر است. جو پیستونه واقعی فاش کرده است که در یک مورد خاص، یک جسد توسط آن ها تکه تکه شد، اما این فقط به این دلیل بود که جسد قربانی بسیار بزرگ بود.

حتی در آن زمان، صحبت های پیستونه مشخص نمی کند که آیا لفتی در این ماجرا نقش داشته است یا خیر. علاوه بر این، پیستونه مدعی است که این کار با استفاده از اره برقی انجام شده است، نه اره کمانی که در فیلم دیده می شود. فیلم‌های جنایی مانند Donnie Brasco اغلب به نمایش خشونت حیات تبهکاری تمایل دارند، بنابراین جای تعجب نیست که این فیلم جزئیات ترسناکی را به واقعیت ماجرا اضافه کرده است.

آیا دانی براسکو واقعی کسی را به قتل می رساند؟

جو پیستونه در نقش دانی براسکو، هرگز کسی را در طول عملیات مخفی خود نکشت. این یک انحراف قابل توجه از برخی تصویرسازی های سینمایی از ماموران مخفی است که در آن اغلب برای حفظ پوشش خود درگیر خشونت، از جمله قتل می شوند. پیستونه فاش کرد که اگر موقعیتی پیش می آمد که از او خواسته می شد کسی را بکشد، که اتفاق هم افتاد، او با کمک اف بی آی برنامه ریزی می کرد تا یک قتل غیرواقعی را انجام داده و قربانی مورد نظر را تحت برنماه حفاظت شاهد قرار دهد. این رویکرد چهار بار در طول فعالیت مخفیانه او در خانواده بونانو مورد استفاده قرار گرفت.

واکنش مافیا به فیلم دانی براسکو چه بود؟

انتشار فیلم Donnie Brasco واکنش منحصر به فرد مافیا را برانگیخت، به ویژه خانواده جنایتکار بونانو را تحت تأثیر قرار داد. از همه مهم تر، جان (بوبی) سراسانی، که با خانواده بونانو ارتباط داشت و با دانی براسکو (جوزف پیستونه) در ارتباط بود، علیه سازندگان فیلم شکایت حقوقی کرد. سراسانی علیه شرکت سونی، تری استار پیکچرز، و سایر مشارکت کنندگان در تهیه این فیلم شکایت ثبت کرده و مدعی شد که این فیلم گانگستری او را بدنام کرده است. این ادعا ناشی از تبرئه او در سال ۱۹۸۲ از اتهامات تجاوز جنسی بود که بخشی از تحقیقات پیستونه را شامل می شد.

با این حال، دنی چین، قاضی فدرال منهتن، ادعاهای سراسانی را بی‌اساس دانسته و اظهار داشت که تبرئه وی اعلام بی‌گناهی نیست، بلکه شکست در اثبات قطعی گناه اوست. قاضی چین همچنین سابقه جنایی سراسانی را برجسته کرده و محکومیت های مختلف او از سال ۱۹۸۵ تا ۱۹۹۴ را برشمرد و این دیدگاه را تقویت کرد که تصویر سازی فیلم از فعالیت های او افترا نبوده است. این نبرد حقوقی نمونه ای از تاثیر فیلم در دنیای واقعی بر روی افراد به تصویر کشیده شده و تلاش آنها برای کنترل روایت خود در خارج از دنیای سینمایی است.

بعد از وقایع دانی براسکو چه اتفاقی برای لفتی افتاد؟

پیامدهای عملیات دانی براسکو عواقب قابل توجهی برای لفتی روجیرو داشت. با این حال، در حالی که پایان دانی براسکو به طور ضمنی به قتل لفتی اشاره می کند، به هیچ وجه اینطور نبود. خود روجیرو در ۲۹ آگوست ۱۹۸۱ دستگیر شد و بعداً به اتهام اخاذی با تهدید گناهکار شناخته شده و به ۱۵ سال زندان محکوم شد. زندگی لفتی پس از دانی براسکو با امتناع از باور هویت واقعی براسکو و سوگند انتقام گرفتن همراه بود. او تقریباً ۱۱ سال را در زندان گذراند تا اینکه در آوریل ۱۹۹۳ به دلیل وخامت حالش به دلیل سرطان ریه و بیضه آزاد شد. روجیرو در ۲۴ نوامبر ۱۹۹۴ درگذشت.

چه اتفاقی برای دانی براسکو واقعی افتاد؟

پس از پایان عملیات مخفی دانی براسکو، زندگی جو پیستونه واقعی با تغییرات بزرگی همراه بود. به دلیل نفوذ موفقیت آمیز او به مافیا، که منجر به بیش از ۲۰۰ کیفرخواست و بیش از ۱۰۰ محکومیت شد، مافیا یک جایزه ۵۰۰,۰۰۰ دلاری برای کشتن پیستونه تعیین کرد.

این تهدید به حدی جدی بود که اف بی آی مجبور شد مداخله کند و به روسای مافیا در نیویورک توصیه کند که پیستونه را نکشند. در نهایت، با توجه به ریسک و توجه زیادی که جلب می کرد، این جایزه لغو شد. با وجود این تهدید، پیستونه از انظار عمومی فاصله نگرفت و در دادگاه های مختلف شهادت داده و به کار خود علیه جنایات سازمان یافته ادامه داد.
پس از دوران کار در اف بی آی، زندگی پیستونه به دلایل امنیتی محرمانه ماند. او با نامی دیگر به همراه خانواده اش در مکانی نامعلوم زندگی می کند. علی‌رغم این اقدامات احتیاطی، پیستونه همچنان فعال بوده و کتاب می‌نویسد و به‌عنوان مشاور آژانس‌های مجری قانون در سراسر جهان خدمت می‌کند.

تخصص او در جرایم سازمان یافته به قدری شناخته شده است که از او برای شهادت در مقابل سنای ایالات متحده دعوت شد. در ماه مه ۲۰۲۰، با ظهور عصر دیجیتال، پیستونه پادکستی را با عنوان Deep Cover: The Real Donnie Brasco راه‌اندازی کرد و اطلاعاتی در مورد تجربیات منحصر به فرد خود در دنیای تبهکاران را مطرح کرد.

بعد از دانی براسکو چه اتفاقی برای خانواده بونانو افتاد؟

تاثیر فیلم دانی براسکو بر مافیا عمیق بود. انتشار این فیلم عمق نفوذ پیستونه به مافیا را آشکار کرد و بر آسیب‌پذیری این سازمان‌های جنایتکار در برابر نفوذ مجریان قانون تاکید نمود. خانواده بونانو، به طور خاص، به دلیل نقش سهوی خود در اجازه دادن به پیستونه برای نفوذ در صفوف آنها، با عواقب قابل توجهی مواجه شدند. همانطور که در فیلم نشان داده شد، تلاش موفق پیستونه برای تبدیل شدن به یک «عضو قطعی مافیا» در خانواده بونانو، نفوذ قابل توجهی در ساختار امنیتی مافیا را برجسته کرد.

عواقب نفوذ پیستونه، همانطور که در فیلم به نمایش درآمد، در سراسر ساختار مافیا طنین انداز شد. این فیلم وجود “کمیسیون”، یک نهاد مخفی حاکم بر مافیا را تایید کرد که باعث شرمساری عمومی شد. این افشاگری منجر به محاکمه کمیسیون مافیا شد، جایی که افراد مهمی در این ساختار جنایتکار سازمان یافته محکوم شدند. خانواده بونانو که زمانی بخش شناخته شده ای از کمیسیون بود، به طور موقت از سلسله مراتب حاکم پنج خانواده حذف شد، که نشان دهنده عواقب شدیدی است که به دلیل وقایع رخ داده در دانی براسکو با آن روبرو شدند.

مقایسه دقت دانی براسکو در به تصویر کشیدن ساختارهای مافیایی با دیگر فیلم ها

دانی براسکو نیز در صف میراث طولانی فیلم های گانگستری قرار می گیرد، فیلم های یکه بسیاری از آن ها از زندگی واقعی الهام گرفته اند. در حالی که این فیلم تغییراتی در جنبه‌های داستان واقعی، از جمله نقش لفتی ایجاد می‌کند، دانی براسکو در بازگویی یک داستان واقعی مؤثرتر از سایر فیلم‌های مافیایی است. نمونه‌هایی در این ژانر وجود دارد که بر اساس داستان‌های واقعی ساخته شده‌اند، اما به نظر می‌رسد قصد ندارند بگویند واقعاً چه اتفاقی افتاده است. یکی دیگر از فیلم‌های مافیایی جانی دپ، Public Enemies، تغییرات زیادی در داستان واقعی جان دیلینجر ایجاد می‌کند، در حالی که The Untouchables به طرز باورنکردنی داستان سقوط آل کاپون را زیبا جلوه می دهد.

همچنین فیلم‌های مافیایی وجود دارند که تنها تا حدودی بر اساس داستان‌های واقعی ساخته شده‌اند و از آن‌ها به عنوان الهام برای روایت داستان‌های تا حد زیادی تخیلی استفاده می‌کنند. گفته می شود فیلم کلاسیک  در بارانداز  با بازی مارلون براندو بر اساس داستان یک بوکسور جایزه بگیر است که در مقابل مافیا ایستادگی می کند. به همین ترتیب، فیلم The Departed ساخته مارتین اسکورسیزی که برنده جایزه اسکار نیز شد، از سرگذشت وایتی بولگر، تبهکار بوستونی الهام گرفته شده است، اگرچه فقط جزئیات کوچکی در نسخه سینمایی با سرگذشت بولگر همخوانی دارد.

دانی براسکو بیشتر با سیر دیگر فیلم‌های گانگستری اسکورسیزی، مانند Goodfellas و Casino، مطابقت دارد. در حالی که داستان واقعی Goodfellas مطمئناً تفاوت هایی با آنچه در فیلم نشان داده می شود دارد، اسکورسیزی با به تصویر کشیدن دقیق حس این دنیای مافیایی، یک فیلم مافیایی معتبر و دقیق می سازد. به همین شکل در دانی براسکو، این فیلم ممکن است تمام جزئیات را درست به تصویر نکشد، اما مخاطب این شخصیت ها را در این دنیای مافیایی درک می کند و باور می کند که آنها واقعی هستند. این رویکرد است که این داستان عجیب‌تر از تخیل را بیش از پیش تأثیرگذار می‌کند.