عکس‌های تاریخی از پادشاهی «بوم‌باکس» در نیویورک؛ وقتی خبری از «هندزفری» نبود
در دهه‌های ۷۰ و ۸۰ میلادی، نیویورک شهری بود که با چالش‌های جدی دست و پنجه نرم می‌کرد. جرم و جنایت، آلودگی و بی‌نظمی در همه جای شهر دیده می‌شد. اما در میان این همه آشوب، یک صدا وجود داشت که به طور غیرقابل انکاری بر زندگی روزمره مردم نیویورک تاثیر می‌گذاشت: صدای بوم‌باکس.
بوم‌باکس‌ها دستگاه‌های ضبط و پخش قابل حمل بزرگی بودند که معمولاً با باتری کار می‌کردند. این دستگاه‌ها بلندگوهای بسیار قدرتمندی داشتند که صدا را با حجم بسیار بالا پخش می‌کردند. بوم‌باکس‌ها به دلیل اندازه بزرگ، وزن زیاد و صدای بلندشان مشهور بودند.
نبردهای صوتی بین دارندگان بوم‌باکس‌ها نیز بسیار رایج بود. افراد با یکدیگر رقابت می‌کردند تا ببینند که کدام یک می‌تواند بلندترین و باکیفیت‌ترین صدا را تولید کند. این نبردها به بخشی جدایی‌ناپذیر از فرهنگ شهری تبدیل شده بود.
اما در دهه ۱۹۹۰ دیگر دوران زوال بوم‌باکس فرارسیده بود و تسلط فرهنگی آن رو به کاهش رفت. در این دهه معرفی دستگاه‌های جمع و جورتر مانند Walkman باعث شد که بوم‌باکس‌های بزرگ و سنگین دیگر کاربرد و جذابیت خود را از دست بدهند و به تدریج از خیابان‌های شهر ناپدید شوند.
کاهش تقاضا برای بوم‌باکس در اوایل قرن بیست و یکم دیگر کاملا مشهود بود. طبق گزارش انجمن الکترونیک مصرف‌کنندگان آمریکا، در سال ۲۰۰۳ تنها ۳۲۹ هزار دستگاه بوم‌باکس در ایالات متحده فروخته شد که این در مقابل بیش از ۲۰ میلیون دستگاه فروخته شده در در سال ۱۹۸۶ نشان دهندۀ یک افول کامل بود.
