کارگردان ایرانی حاضر در برلین: «تمارض» به دنبال ارج نهادن به تخیل است

فیلم سینمایی «تمارض» به کارگروانی عبد آبست در هشتمین روز جشنواره برلین به نمایش درآمد و بعد از نمایش فیلم، کارگردان در سالن نمایش به سئوالات منتقد جلسه و مخاطبان پاسخ داد.

به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، فیلم سینمایی «تمارض» که در بخش فوروم شصت و هفتمین دوره جشنواره برلین حاضر است برای سومین بار در جریان جشنواره به نمایش درآمد.

این فیلم با ساختار متفاوت خود مورد توجه و تشویق مخاطبان حاضر در سالن قرار گرفت. «تمارض» روایتی چند پاره از همراهی سه جوان در فضای یک بلک‌باکس است.

پس از نمایش فیلم به دعوت منتقد نماینده جشنواره برلین، آبست برای پاسخ‌دهی به سئوالات مقابل صحنه سالن سینما استار حاضر شد و در ابتدا در مورد قصه‌ای که در فیلم روایت شد چنین توضیح داد‌: «قصه در این فیلم از هشت شب شروع می‌شود و تا چهار صبح ادامه دارد. اما این مدت در سه تاریخ مختلف است. یکی سال ۱۳۶۲، دومی سال ۱۳۷۶ و بعدی سال ۱۳۹۵.»

او سپس تاکید کرد برای او روایت قصه‌ای به این ترتیب چالشی قابل توجه بوده است.

آبست همچنین گفت: «روایت و شکل تعریف کردن قصه ما از ابتدا به همین ترتیب بود و در ادامه مسیر و در جریان تدوین تغییر نکرد. قصد نداشتم قصه را به شکل ملودرام تعریف کنم و بر این اساس این طراحی خاص را برای فیلم انتخاب کردم.»

او درخصوص بخش‌هایی از فیلم، بیان کرد: «در بخش‌هایی از فیلم متوجه می‌شویم گویی فردی دست در شکل تصویری که می‌بینیم و صدایی که می‌شنویم می‌برد و زاویه دوربین را عوض می‌کند و یا با صداها کاری می‌کند. این به نوعی ارج نهادن به تخیل ماست، به نوعی شاید بتوان این تغییر تصاویر را به یک گیمر نسبت دهیم.»

کارگردان «تمارض» در پاسخ به این سئوال که دلیل استفاده او از رنگ غالب سبز در تصاویر و کفش‌های آبی چیست، گفت: «همیشه در سینما پرده سبز برای آن استفاده می‌شود که چیزی جایگزین آن شود، معمولا در فیلم‌های علمی تخیلی همین شیوه به کار گرفته می‌شود و خود من خیلی این جایگزینی‌ها را دوست نداشتم. فکر کردم اگر خودم فیلم بسازم از پرده سبز استفاده کنم و چیزی جایگزین آن نکنم. در مورد کفش‌های آبی هم قبل از پرده سبز از پرده آبی استفاده می‌شد و این ارجاعی به آن است.»

او درباره اینکه فیلم خود را به جای فصای بیرونی در بلک باکس ساخته است، توضیح داد: «من به این موضوع باور دارم که اگر قرار است در فیلم یک در را نشان دهم باید همان یک در باشد و چیز اضافه‌ای در کادر نیاید بر همین اساس این فضا به کمک من می‌آمد. حتی فکر می‌کنم می‌توانست چیزهایی هم از این کمتر شود. چه در تصاویر و چه در کلام.»

آبست همچنین در پاسخ به سئوال یکی از مخاطبان که درباره شباهت این فیلم به کارهای نمایشی و تئاتر می‌پرسید گفت: «نمی‌توانیم به هر فیلم که در فضای بسته بود بگوییم به تئاتر شبیه است. این عادت ماست که تصور می‌کنیم کاری که در فضای خارجی کار شود سینماست. بنابراین می‌توان در این عادت تغییراتی ایجاد کرد.»

منبع: خبرآنلاین

10