اسب های سواره‌نظام روم باستان بعد از 1800 سال از زیر خاک بیرون آمدند
باستان‌شناسان در شهر اشتوتگارت بقایای بیش از ۱۰۰ اسب متعلق به دوران روم باستان را کشف کرده‌اند که در یکی از بزرگ‌ترین گورستان‌های شناخته‌شده اسب‌های رومی در جنوب آلمان دفن شده‌اند.
این یافته در جریان یک پروژه ساختمانی در منطقه تاریخی «باد کانشتات» (Bad Cannstatt) انجام شده و داده‌های تازه‌ای درباره‌ی استفاده نظامیان رومی از سواره‌نظام و رابطه‌ی میان سربازان و اسب‌هایشان فراهم کرده است.
به گفته‌ی سارا راث، باستان‌شناس ارشد، این اسب‌ها متعلق به یک یگان سواره‌نظام رومی به نام «آلا» بودند که بین سال‌های ۱۰۰ تا ۱۵۰ میلادی در منطقه هالش‌لاگ مستقر بود. او افزود: «این یگان که نزدیک به ۵۰۰ سوار داشته، احتمالاً بیش از ۷۰۰ اسب در اختیار داشته، چراکه تلفات باید مدام جبران می‌شدند.»
این جزئیات اثرگذار نشان می‌دهند دست‌کم یکی از سربازان رومی، اسب خود را نه تنها به عنوان ابزاری نظامی، بلکه به عنوان همراهی عزیز می‌نگریسته است.
در تضادی تلخ با دیگر بخش‌های این مکان، اسکلت انسانی یک مرد بالغ به شکل دمر و بدون هیچ شیء تدفینی کشف شد. این اسکلت میان بقایای اسب‌ها و در فاصله‌ای زیاد از گورستان انسانی سکونتگاه رومی قرار داشت. باستان‌شناسان گمان می‌کنند این فرد یا از طبقه‌ای مطرود بوده یا به دلیلی شایسته‌ی تدفین رسمی نبوده است.
باستان‌شناسان در جریان حفاری در محل پروژه ساختمانی در اشتوتگارت، گورستانی با بیش از ۱۰۰ اسب نظامی کشف کردند
این کشفیات فرضیه‌ای را که نخستین بار در دهه ۱۹۲۰ مطرح شده بود مبنی بر اینکه این مکان یک گورستان اسب در دوره رومی است، تأیید می‌کنند. آن زمان حین ساخت‌وساز، بقایای اسب‌هایی در این منطقه کشف شده بود. در آن دوران به این مکان «Schindanger» یا محوطه لاشه‌کشی گفته می‌شد؛ اصطلاحی تاریخی برای محل دفن حیوانات! اما یافته‌های جدید داستانی پیچیده‌تر از تدارکات نظامی، مدیریت حیوانات و روابط انسان و حیوان در دنیای روم باستان را روایت می‌کنند.
اکنون که کار میدانی به پایان رسیده، تحلیل‌های دیرین‌جانورشناسی آغاز شده تا قدمت، جنس، اندازه و وضعیت سلامت اسب‌ها در زمان مرگ بررسی شود. این تحقیقات تنها به چگونگی استفاده از این حیوانات نمی‌پردازد، بلکه به نحوه تغذیه، پرورش و مراقبت از آن‌ها نیز توجه دارد.
پژوهشگران امیدوارند بفهمند آیا این اسب‌ها از مناطق دیگر وارد شده‌اند یا در محل پرورش یافته‌اند، پرسشی که برای شهری چون اشتوتگارت که نامش از واژه کهن آلمانی stuotgarden به معنای «باغ مادیان» برگرفته شده، اهمیتی ویژه دارد.
