آنفلوآنزاهای فصلی نیاز به «درمان دارویی» ندارد

دکتر مسعود یونسیان در پاسخ به این سوال که علائم آنفلوآنزا چیست و چه تفاوت ها و شباهت هایی با کرونا دارد و آیا تجویز آنتی بیوتیک ها  برای درمان این بیماری موثر است یا خیر اظهار داشت: برخی از موارد می تواند منجر به عفونت جانبی شود و شاید نیاز به آنتی بیوتیک باشد ولی برای آنفلوانزا آنتی بیوتیک تاثیری ندارد. همانطور که روی هم تاثیر نداشت و برای کرونا آنتی بیوتیک تجویز نمی کردند. در مورد کمبود دارو من اطلاعی ندارم ولی رییس سازمان غذا و دارو استعفا داد یا تغییر پیدا کرد و نمی دانم صحبتی که در مورد عدم عمل به تعهدات و وظایف در مورد شرکت های دارویی چه مساله ای است. ما زمانی می توانیم در مورد یک مساله اظهار نظر کنیم که شفافیت وجود داشته باشد و اطلاعات در دسترس و قابل اعتماد باشد.

 درمان آنفلوانزا مثل کووید تنها درمان های نگهدارنده است

اکثریت قریب به اتفاق موارد ابتلا به آنفلوانزا، آنفلوانزای فصلی است

آنفلوانزاهای فصلی نیاز به درمان دارویی ندارد

وی در خصوص اینکه در بسیاری از خانواده ها اقدام به درمان های خانگی می شود آیا این مساله کفایت می کند؟ گفت: درمان آنفولانزا مثل کووید تنها درمان های نگهدارنده است. کسی که به آنفولانزا مبتلا شد تنها باید مایعات مصرف کند و استراحت کند و اگر تب داشت تب بر استفاده کند. اکثریت قریب به اتفاق موارد ابتلا به آنفلوانزا، آنفلوانزای فصلی است یعنی همان چیزی که هر سال می آید نه آنفلوانزا های اچ وان و ان وان که ما امروز درگیر آن هستیم. آنفلوانزا های فصلی نیاز به درمان دارویی ندارد و درمان ها نگهدارنده است. مایعات گرم و استفاده از بخور برای تخلیه راه های هوایی و اگر بیمار تب یا درد بدن دارد یک استامینوفن به عنوان مسکن استفاده می کند ولی ما متاسفانه در مورد کرونا هم دیدیم که از ابتدا انواع و اقسام دارو ها را تجویز می کردند. درحالیکه بعدا مشخص شد غیر از دگزامتازون که اتفاقا دارویی ارزان قیمت است که خودمان می ساختیم و اکسیژن که برای بیماران شدید لازم بود مابقی دارو ها یا اثر بخشی نداشتند و یا اثر بخشی آن ها محل تردید بود مثلا در مورد رمدسیرور گفته می شد می تواند طول مدت بستری را کم کند ولی مطالعات نشان می داد سرنوشت بیمار را تغییر نمی دهد یعنی اگر ده تا یازده درصد از بستری ها فوت می کردند چه با مصرف رمدسرویر یا عدم مصرف آن هم فوت می کردند و به در بستری ها مثلا به جای هشت روز بستری تعداد روز ها را به هفت یا شش روز می رساند.

عوامل ایجاد بحران دارو

وی تصریح کرد: در مورد آنفلوانزا هم مردم به دلیل ترسی که دارند از همین قاعده تبعیت می کنند و بسیاری از پزشکان ما به دلیل نیاز القایی از طرف مردم که به آنها می گویند یک چیزی بنویسید و یک کاری بکنید، به این شیوه روی آورده اند. در کشور های اروپایی پیشرفته به طور مثال در اتریش در زمان کرونا به کسی دارو نمی دادند و جز اکسیژن و دارو های نگهدارنده دارویی به بیمار داده نمی شد. تنها ما بودیم که کلکسیونی از دارو های گران قیمت و بعضا وارداتی و خارج از اندیکاسیون را تجویز می کردیم. در مورد رمدسرویر سازندگان دارو می گفتند تنها در اوایل بیماری موثر است وقتی بیمار بستری شد مطالعه ای از نتیجه دارو نبود یا در مورد داروی دیگری مساله برعکس بود و گفته می شد تنها در فرم شدید بیماری اثر دارد و در مراحل اولیه با تضعیف سیستم ایمنی بدن می تواند نتیجه عکس به جا بگذارد.

قارچ سیاه به این دلیل زیاد شد که دارو هایی که باید در فرم های پیشرفته تجویز می شد در مراحل عادی به بیماران داده شد

دکتر یونسیان افزود: ما شاهد موارد بسیاری از قارچ سیاه بودیم. این بیماری بیش از اینکه رد پای کرونا در تشدید آن دیده شود تنها به این دلیل زیاد شد که دارو هایی که باید در فرم های پیشرفته تجویز می شد در مراحل عادی به بیماران داده شد. باید در مورد تعداد معدود بیماران هم باید ابتلا به بیماری قارچ سیاه را در برابر مرگ بیمار می پذیرفتیم. وقتی صد مواردی که ضرورت دارد تجویز می کنیم عوارض هم صد برابر می شود درحالیکه منفعتی ندارد و کاربردی نداشته. به نظر من هراس بیش از حد عامل این مساله است حتی در مورد کرونا هم آن هراس جایگاهی نداشت می دانیم که بیش از ۹۰ درصد افرادی که ویروس کرونا وارد بدنشان می شد یا بی علامت بودند یا علایمی خفیف داشتند و در مورد موارد شدید ابتلا نیز باز هم در بسیاری از مواقع داروهایی برای بیماران تجویز می شد که تغییری در سرنوشت آن ها ایجاد نمی کرد. آن هراس وارد جامعه شده و فرهنگ خود درمانی و القای به پزشک و این باور که اگر من تجویز نکنم پیش پزشکی دیگر می رود و او تجویز می کند و این مسائل بعضا پزشکان ما را مجبور به تخطی از دستور العمل ها کرد. من همه پزشکان را محکوم نمی کنم برخی که البته کم رنگ هم نیستند و این موارد در کنار عدم عمل به تعهد در شرکت های دارویی موجب ایجاد بحران دارو شدند. خود بیماری آنفولانزا فی النفسه نقش چندانی در این مساله نداشت.