حقایقی عجیب درباره سیاهچاله‌های فضایی
می‌توان سیاهچاله‌ها را هراس انگیزترین بخش فضا دانست که حقایق عجیبی در دل آن‌ها نهفته است.
سیاهچاله‌ها شاید کابوس انگیزترین ویژگی جهان ما باشند. مانند تونل‌های تاریک طولانی به هیچ کجا، این شگفتی اسرارآمیز در فضا نیروی جاذبه‌ای دارد که در برابر آن هیچ چیز نزدیک حتی نور نمی‌تواند از بلعیدن نجات یابد. آنچه وارد می‌شود، دیگر هرگز دیده نمی‌شود. این فقط نوک کوه یخ کیهانی است. همانطور که دانشمندان کشف کرده‌اند، سیاهچاله‌ها حتی عجیب‌تر از داستان علمی هستند. در اینجا هفت رمز و راز برای تأمل آورده شده است.
۱. سیاهچاله‌ها زمان و مکان را در اطراف خود به چالش می‌کشند
اگر به طور اتفاقی نزدیک یک سیاهچاله پرواز کنید، جاذبه شدید آن به طور فزاینده‌ای باعث کند شدن زمان و تار شدن فضا می‌شود. شما هرچه نزدیکتر می‌شوید، به تدریج به یک دیسک برافزایشی از مواد فضایی در حال چرخش (ستاره‌ها، گازها، گرد و غبار، سیارات) می‌پیوندید که به سمت داخل افق قرار دارد. هنگامی که از این مرز عبور کردید، گرانش بر تمام شانس‌های فرار غلبه خواهد کرد و شما به سمت تکینگی در مرکز سیاهچاله فرو می‌روید؛ یک نقطه غیر قابل تصور کوچک با جرم هیولایی که در آن جاذبه و چگالی از لحاظ نظری به بی‌نهایت نزدیک است. به عبارت دیگر در مکانی که کاملا از قوانین فیزیک سرپیچی می‌کند، در حالی که ما آن‌ها را درک می‌کنیم، نابود می‌شوید.
۲. سیاهچاله‌ها می‌توانند در اندازه‌های مینیاتور، میدلینگ و ماموت باشند
سیاهچاله‌های جرم ستاره‌ای شایع‌ترین نوع هستند. آن‌ها وقتی پدیدار می‌شوند که یک ستاره عظیم‌الجثه یا ابرنواختر منفجر شده و هسته باقیمانده از وزن جاذبه خود را فرو ریخته و در نهایت به یک تکینگی کوچک و بی‌نهایت متراکم تبدیل می‌شود که مرکز را تشکیل می‌دهد. در حقیقت سیاهچاله‌ها واقعا چاله نیستند بلکه نقاطی از ماده بسیار فشرده با رد پای گرانشی بزرگ هستند. وزن سیاهچاله‌های جرم ستاره‌ای معمولا حدود ۱۰ برابر بیشتر از خورشید است اگرچه دانشمندان تعداد کمی از آن‌ها را کشف کرده‌اند که به طور قابل توجهی بزرگتر هستند.
سیاهچاله‌های عظیم بزرگترین عالم هستند، بعضی از آن‌ها میلیارد‌ها برابر خورشید ما جرم دارند. دانشمندان نحوه شکل گیری آن‌ها را به طور کلی درک نمی‌کنند، اما این پدیده‌های عظیم آسمانی ممکن است اندکی پس از یک انفجار بزرگ ظاهر شده باشند و اعتقاد بر این است که در مرکز هر کهکشان، حتی کوچکترین کهکشان وجود دارد. کهکشان راه شیری ما به صورت مارپیچ در اطراف قوس A * (یا Sgr A *) قرار دارد که حاوی جرم حدود ۴ میلیون خورشید است. محققان همچنین اخیرا سیاهچاله‌هایی را کشف کرده‌اند که به نظر می‌رسد مواد و گازها را با سرعت کمتری می‌بلعد، به این معنی که اشعه ایکس کمتری ساطع می‌شود بنابراین تشخیص آن‌ها دشوارتر است. ستاره شناسان همچنین بر این باورند که سیاهچاله‌های بسیار کوچک اولیه در ثانیه‌های پس از انفجار بزرگ ایجاد شده است.
۳. تعداد سیاهچاله‌ها فراتر از حد شمارش است
تصور می‌شود کهکشان راه شیری حدود ۱۰۰ میلیون سیاهچاله با جرم ستاره‌ای داشته باشد که سیاهچاله Sgr A * عظیم در قلب آن قرار دارد. با وجود ۱۰۰ میلیارد کهکشان با ۱۰۰ میلیون سیاهچاله جرم ستاره‌ای و یک هیولای فوق‌العاده بزرگ هسته‌ای در آن‌ها، مانند این است که بخواهید دانه‌های شن را بشمارید.
۴. سیاهچاله‌ها تعداد ستاره‌های یک کهکشان را کنترل می‌کنند
بر اساس مطالعه‌ای که ماه ژانویه در مجله نیچر منتشر شد، سیاهچاله‌های عظیم نه تنها ستاره‌های جدید ایجاد نمی‌کنند، بلکه با تاثیر مستقیم بر سرعت خاموش شدن شکل گیری ستاره، تعداد ستاره‌های یک کهکشان را کنترل می‌کنند. شکل گیری ستاره شاید به طرز عجیبی در کهکشان‌هایی که در آن سیاهچاله‌های کوچکتری وجود دارد، با سرعت بیشتری متوقف می‌شود.
۵. سیاهچاله‌هایی که با یکدیگر همسایه هستند
ستاره شناسانی از آفریقای جنوبی، اخیرا در مطالعات خود موفق به کشف سیاهچاله‌هایی شدند که در یک راستا قرار دارند. به این معنا که انتشار گاز‌های آن‌ها به گونه‌ای است که گویی با یکدیگر در هماهنگی کامل هستند. نظریه‌های فعلی نمی‌توانند توضیح دهند که چگونه سیاهچاله‌ها با فاصله ۳۰۰ میلیون سال نوری به طور هماهنگ عمل می‌کنند. در واقع به گفته محققان، تنها راه ممکن این است که این سیاهچاله‌ها در یک جهت بچرخند، چیزی که ممکن است در زمان شکل گیری کهکشان در جهان اولیه رخ داده باشد.
منبع: باشگاه خبرنگاران جوان
38
