کشف نوعی قارچ‌کش در نوزادان و زنان باردار!
پژوهشگران آمریکایی در بررسی جدید خود، برای نخستین بار توانستند ردپای نوعی قارچ‌کش را در نوزادان و زنان باردار کشف کنند.
به گزارش نوروساینس نیوز، پژوهشگران "دانشگاه کارولینای شمالی در چپل هیل"(UNC-Chapel Hill) برای نخستین بار، تراکم نشانگر زیستی یک قارچ‌کش رایج موسوم به "آزوکسی‌استروبین"(Azoxystrobin) را در ادرار زنان باردار و نوزادان ۴۰ تا ۸۴ ماهه اندازه‌گیری کردند. همچنین آنها انتقال آزوکسی‌استروبین مادر را به جنین موش هنگام شیردهی ثبت کردند.
همچنین، داده‌های آزمایشی این پژوهش نشان داد که آزوکسی‌استروبین با تراکمی وارد مغز موش‌های داخل رحم می‌شود که قرار گرفتن در معرض محیطی مرتبط را مدل‌سازی می‌کند. سپس، پژوهشگران با استفاده از غلظت‌های مشابه دریافتند که آزوکسی‌استروبین، برخی از نورون‌های قشر جنینی را از بین می‌برد.
"مارک زیلکا"(Mark Zylka)، مدیر مرکز علوم اعصاب دانشگاه کارولینای شمالی در چپل هیل گفت: نگران‌کننده‌ترین جنبه پژوهش ما این است که این قارچ‌کش در حال حاضر به طور گسترده استفاده می‌شود. پژوهش ما نشان می‌دهد که زنان باردار و کودکان، در سطوح بسیار بالاتری از آنچه که از منابع غذایی انتظار می‌رود، در معرض آزوکسی‌استروبین قرار دارند.
زیلکا چندین سال پیش، هنگامی بررسی اثرات این قارچ‌کش روی سلول‌های مغز را آغاز کرد که او و همکارانش دریافتند اعضای گروه این قارچ‌کش باعث تغییر در بیان ژنی می‌شوند که نشان‌دهنده التهاب مغز است. این فرآیند در افراد مبتلا به اوتیسم و بیماری شناختی مرتبط با سن نیز مشاهده می‌شود.
این مواد شیمیایی، تولید رادیکال آزاد را تحریک و ریزلوله‌ها را مختل می‌کنند. ریزلوله‌ها بخش‌هایی از نورون‌ها هستند که برای تقسیم سلولی، انتقال مواد شیمیایی بین سلولها و حفظ شکل سلول مهم هستند.
صنعت کشاورزی، استفاده از آزوکسی‌استروبین و قارچ‌کش‌های گروه "استروبیلورین"(strobilurin) را در اواسط دهه ۱۹۹۰ آغاز کرد. کاربرد آنها به طور تصاعدی به ۱۰۰۰ تن افزایش یافته است و برای محصولاتی مانند سبزیجات، آجیل، سیب‌زمینی و میوه در آمریکا و همچنین برای غلات و چمن استفاده می‌شوند.
آزوکسی‌استروبین به خاطر روان‌آب کشاورزی، به مقدار زیاد در آب‌های سطح یافت شده و برای آبزیان و بی‌مهرگان، مضر شناخته شده است. بعدها، آزوکسی‌استروبین به تخته‌های دیواری مقاوم در برابر کپک اضافه شد که امروزه معمولا در ساخت و سازهای مسکونی و تجاری استفاده می‌شوند.
چندین آزمایش تجربی در دهه گذشته نشان دادند که آزوکسی‌استروبین توانایی ایجاد سمیت رشدی و سمیت عصبی را دارد. آزوکسی‌استروبین در قشر مغزی جنین موش، گونه‌های فعال اکسیژن یا رادیکال‌های آزاد را القا کرد که می‌توانند به سلولها آسیب برسانند.
آزوکسی‌استروبین در گورخرماهی، بیان ژن مرتبط با مرگ سلولی را در لارو تغییر داد و به بروز استرس اکسیداتیو در لارو و فرزندان بالغ منجر شد. پس از قرار گرفتن در معرض آزوکسی‌استروبین والدین گورخرماهی، میزان قابل توجهی از مرگ و میر و ناهنجاری در فرزندان مشاهده شد.
این بررسی‌ها نشان داد که آزوکسی‌استروبین در مراحل جنینی، سمی است و دانشمندان آن را به عنوان یک ماده شیمیایی در آمریکا شناسایی کردند که باید هدف اصلی برای زیست‌پایش قرار بگیرد.
با وجود این، اطلاعات زیادی در مورد این موضوع وجود ندارد که آیا انسان‌ها به ویژه کودکان خردسال و مادران باردار، در معرض مقادیر مضر آزوکسی‌استروبین هستند یا خیر و اینکه آیا آزوکسی‌استروبین می‌تواند از مادر به جنین منتقل شود و اگر چنین است، چه پیامدهایی برای سلامتی دارد.
آزمایشگاه زیلکا، آزمایش‌هایی را به سرپرستی "ونسین هو"(Wenxin Hu)، پژوهشگر دانشگاه کارولینای شمالی در چپل هیل انجام داد تا قرار گرفتن در معرض یک نشانگر زیستی متعلق به آزوکسی‌استروبین را در ادرار زنان باردار و گروهی از نوزادان ۴۰ تا ۸۴ ماهه بررسی کند.
آزمایش‌های بیشتر نشان داد که آزوکسی‌استروبین از جفت عبور کرده، وارد مغز در حال رشد جنین موش شده و طی شیردهی به فرزندان منتقل شده است.
زیلکا گفت: آزوکسی‌استروبین در گرد و غبار خانه نیز شناسایی شده است و برخی از نمونه‌ها، تراکم بالایی از آن را نشان می‌دهند. پژوهش کنونی ما نشان می‌دهد که آزوکسی‌استروبین توسط انسان متابولیزه می‌شود؛ به این معنی که انسان آن را می‌خورد. برخی از کودکان به طور مداوم، سطوح بالایی از این متابولیت را داشتند که نشان می‌دهد آنها بطور مزمن در معرض آزوکسی‌استروبین قرار داشته‌اند.
وی افزود: این قارچ‌کش به اندازه سایر مواد شیمیایی مانند "پیرتروئیدها"(pyrethroids)، نرم‌کننده‌ها و مواد ضد حریق، در خانه رایج هستند. ما از جامعه علمی می‌خواهیم تلاش‌ها را افزایش دهند و تعیین کنند که آیا قرار گرفتن مزمن در معرض آزوکسی‌استروبین، طی رشد جنین و پس از تولد روی او تأثیر می‌گذارد یا خیر.
این پژوهش، در مجله "Environmental Health Perspectives" به چاپ رسید.
