چاقی ژنتیکی برای سلامت قلب و عروق مضر است؟

این تحقیق داده‌های دوقلوهای سوئدی را که قبل از سال ۱۹۵۹ متولد شده بودند، تجزیه و تحلیل کرد، کسانی که شاخص توده بدنی خود را در میانسالی یا اواخر زندگی اندازه‌گیری کردند و اطلاعاتی در مورد بیماری‌های قلبی عروقی داشتند. یک امتیاز چند ژنی شاخص توده بدنی (PGSBMI) جهت تعیین شاخص توده بدنی پیش‌بینی شده ژنتیکی استفاده شد.

این تحقیق بدون در نظر گرفتن افراد فاقد اطلاعات یا افرادی که با اولین اندازه‌گیری شاخص توده بدنی با بیماری‌های قلبی عروقی تشخیص داده شدند، داده‌های ۱۷ هزار و ۹۸۸ نفر را تجزیه و تحلیل کرد.

این تحقیق با نکات بالینی ذیل به پایان رسید:

نتایج تحقیق نشان داد که چاقی میانسالی با خطر بالاتر بیماری قلبی عروقی در همه گروه‌ها مرتبط بود اما این خطر در افرادی که از نظر ژنتیکی شاخص توده بدنی پایین‌تری داشتند، بیشتر بود.

بین جفت‌های دوقلوی همسان، ارتباط با شاخص توده بدنی پیش‌بینی‌شده ژنتیکی تفاوتی نداشت که نشان‌دهنده آشفتگی ژنتیکی است که توسط امتیاز چند ژنی برای شاخص توده بدنی ثبت نشده است.

این یافته‌ها زمانی که چاقی در اواخر عمر اندازه‌گیری شد مشابه بود اما تحقیق قدرت محدودی برای تشخیص تفاوت‌های معنادار داشت.

یافته‌ها نشان می‌دهد، در حالی که چاقی بدون توجه به مقوله امتیاز چند ژنی برای شاخص توده بدنی، با بیماری‌های قلبی عروقی مرتبط بود، چاقی تحت‌ تاثیر استعداد ژنتیکی (شاخص توده بدنی بالای پیش‌بینی‌شده از لحاظ ژنتیکی) کمتر از چاقی تحت‌ تاثیر عوامل محیطی بود (چاقی با وجود شاخص توده بدنی پایین پیش‌بینی‌شده از لحاظ ژنتیکی).

دکتر السا اوجالهتو، محقق اصلی این تحقیق افزود: مداخلات با هدف قرار دادن عوامل محیطی ممکن است مؤثرتر از مداخلات متمرکز بر ژنتیک در کاهش خطر بیماری‌های قلبی عروقی در افراد چاق باشد. تحقیقات بیشتری برای شناسایی و هدف قرار دادن عوامل محیطی خاص که در تاثیر مضر چاقی بر سلامت قلب و عروق نقش دارند، مورد نیاز است.  

یافته‌های این تحقیق در eClinical Medicine: The Lancet منتشر شده است.