آینده عکاسی از سیاه چاله‌ها چه خواهد شد؟
به لطف تلسکوپ
وز دهم آوریل روز مهمی در نجوم بود چرا که اخترشناسان برای نخستین بار توانستند از سیاه چاله‌ای موسوم به" Powehi" تصاویری را ثبت و منتشر کنند. سیاهچاله "Pōwehi" در کهکشانی به نام "M۸۷" قرار دارد که ۵۵ میلیون سال نوری از ما فاصله دارد.
به لطف تلسکوپ "افق رویداد" دانشمندان توانستند این تصویر را ثبت کنند اما اکنون این سوال برای افراد پیش آمده که آینده عکاسی از سیاه چاله‌ها چه خواهد شد؟
"شفرد دوئلمن"(Sheperd Doeleman) رئیس مأموریت تلسکوپ افق رویداد در کنفرانسی که طی آن از نخستین تصویر سیاه چاله رونمایی کردند گفت: به دست آوردن و ثبت نخستین تصویر واقعی از سیاه چاله بدین معنا نیست که کار ما تمام شده است. ما به زودی می‌توانیم تصاویر سیاهچاله‌های دیگری را نیز مشاهده کنیم.
تلسکوپ افق رویداد، داده‌های چندین تلسکوپ رادیویی در سراسر جهان را ادغام می‌کند. تصویر سیاه چاله شکار شده توسط شبکه‌ای از هشت تلسکوپ در سراسر جهان ثبت شده است.
دوئلمن در ادامه افزود: به زودی ما تلسکوپ دیگری را نیز به ۸ تلسکوپ یاد شده اضافه خواهیم کرد زیرا این کار سبب بهبود کیفیت تصویربرداری خواهد شد.
تا به امروز، تلسکوپ "افق رویداد" سیاهچالهها را تنها در یک فرکانس (نور با طول موج ۱.۳ میلی متر) رصد می‌کرد اما در آینده نزدیک قرار است تلسکوپ مذکور سیاهچالهها را در یک فرکانس با طول موج ۰.۸۷ میلی متر رصد کند که این عمل می‌تواند منجر به پیشرفت‌های بسیاری شود.
یکی از برنامه‌های دیگری که پژوهشگران برای مطالعه انجام خواهند داد، مأموریت" آنتن فضایی تداخل‌سنج لیزری" است که آژانس فضایی اروپا آن را رهبری خواهد کرد. بنابر گفته دانشمندان این مأموریت در اواسط سال ۲۰۳۰ انجام خواهد شد.
آنتن فضایی تداخل سنج لیزری(Laser Interferometer Space Antenna) که به اختصار لیسا (LISA) نامیده می‌شود یک طرح پیشنهاد شده با هدف آشکارسازی و اندازه‌گیری دقیق امواج گرانشی ساطع شده از سیاه چاله‌های غول پیکر ادغام شده است.
چگونه سیاه چاله‌ها به وجود می‌آیند؟
تمام ستارگان عمری محدود دارند این بدین معنا است که عمر آنها طولانی است اما محدود، برای مثال خورشید تقریباً پنج میلیارد سال عمر دارد و حدوداً پنج میلیارد سال دیگر نیز به حیات خود ادامه خواهد داد اما در نهایت خورشید به حدی بزرگ خواهد شد که به زمین خواهد رسید. پس از رسیدن به زمین، خورشید به شکل یک هسته مرده‌ی کوچک به نام "کوتوله‌ی سفید" (While Dwarf) در خود فرو خواهد ریخت.
اما ستارگان بزرگ‌تر از خورشید (حداقل بیست برابر آن) مرگ دراماتیک‌تری دارند چرا که آنها در نهایت انفجاری به نام "ابرنواختر" را تجربه خواهند کرد (عکس پایین سمت چپ) که پس از آن به یک نقطه بسیار کوچک به نام "تکینگی" فرو خواهند ریخت که این موضوع سبب تشکیل سیاهچاله در اطرافشان می‌شود.
سیاه چاله حجمی کروی اطراف تکینگی است که اگر جسمی به درون آن بیفتید دیگر راه بازگشتی ندارد. سطح این سیاه چاله افق رویداد نام دارد. سیاهچالهها پس از تشکیل می‌توانند بزرگ‌تر شوند. هرچه ستاره‌ی اولیه بزرگ‌تر باشد افق رویداد بزرگ‌تری تشکیل می‌شود. با توجه به اینکه سیاه چاله‌ها گرانش بسیار زیادی دارند می‌توانند هر چیزی حتی گازها و ستارگان را نیز ببلعند. بنابراین آنچه اوایل قرن بیستم به طور تئوری پیش‌بینی شده بود واقعاً در جهان هستی رخ می‌دهد.
منبع: ایسنا
763
