باید و نبایدهایی برای معلمان و والدین / ۲ راهکار برای کاهش اضطراب دانش‌آموزان
بعد از تقریبا ۲سال دوری دانش‌آموزان از مدرسه و آموزش دیدن در فضایی کاملا غیرحضوری تا نیمه حضوری، معلمان سال تحصیلی جاری را در مواجهه با دانش‌آموزان، به شکل متفاوت‌تری آغاز خواهند کرد؛ در این مدت شاید ارتباط اولیای مدرسه و والدین دانش‌آموزان به اندازه کافی نبوده؛ نکته‌ای که نباید مغفول بماند.
بعد از تقریبا ۲سال دوری دانش‌آموزان از مدرسه و آموزش دیدن در فضایی کاملا غیرحضوری تا نیمه حضوری، معلمان سال تحصیلی جاری را در مواجهه با دانش‌آموزان، به شکل متفاوت‌تری آغاز خواهند کرد. آنها باید ۲ سال شرایط حاکم بر دانش‌آموزان و خانواده‌ها را به خوبی مدنظر قرار دهند. یکی از بهترین اقدامات چه حالا و بعد از آغاز ۲ سال دوری و چه در دیگرزمان‌ها، ملاقات و گفت‌وگوی خصوصی معلم با والدین تک‌تک دانش‌آموزان است.
معلمان در این ملاقات‌ها که بهتر است پیش از آغاز سال تحصیلی انجام شود با خلقیات و خصوصیات دانش‌آموز، شرایط خانوادگی، مشکلات و آسیب‌های احتمالی تأثیرگذار بر دانش‌آموز در گذشته و... آشنا خواهند شد. مواجهه با دانش‌آموزانی که بعد از مدت کوتاهی تحصیل حضوری، با وقفه‌ای ۲ ساله مواجه شده یا دانش‌آموزان پایه دوم ابتدایی که امسال برای نخستین بار قرار است حضور تمام وقت را تجربه کنند، با نگرانی‌ها و اضطراب‌هایی همراه است که با همکاری والدین و کادر مدرسه به مرور از بین خواهد رفت.
یکی از این راهکارها که معلمان به‌خصوص برای دانش‌آموزان کوچک‌تر می‌توانند استفاده کنند، پرس و جو کردن از علاقه‌مندی‌های آنان از والدین است بدون آنکه دانش‌آموز متوجه این پرس و جو شود. دیگر آنکه کتاب یا قصه‌ای مشترک در مورد ورود به مدرسه به خانواده‌ها معرفی شده تا قبل از آغاز سال تحصیلی برای فرزندشان بخوانند و معلم نیز در روزهای آغازین مدرسه از همان داستان و شخصیت‌ها و مسایل‌شان درکلاس گفت‌وگو کند.
این دو راهکار، نقش بسیار مثبت و مؤثری در نزدیک شدن دانش‌آموز به معلم و ایجاد حس امنیت، اعتماد داشته و کاهش اضطراب کودک را به‌دنبال دارد. معلمان در سال تحصیلی جدید با دانش‌آموزانی مواجهند که زمان طولانی در خانه مانده‌اند و اگر از رشد علمی خوبی در این مدت برخوردار بوده‌اند، از منظر رشد اجتماعی و مسئولیت‌پذیری دچار عقب‌افتادگی شده‌اند، پس لازم است در این شرایط قوانین مدرسه به مرور برای آنها بازگو شود.
از طرفی ۲ سال دوری از گروه همسالان، عطش زیادی در آنها برای ارتباط با دوستان و گفت و شنود ایجاد کرده، در این شرایط معلمان باید اجازه دهند این نیاز طبیعی به خوبی در مدرسه برطرف شده و دانش‌آموزان زمان کافی برای تعامل داشته باشند. همچنین برای دانش‌آموزان کم سن و سال‌تر می‌توان از روش‌های متفاوت تدریس مانند قصه‌گویی، اجرای نمایش، خارج کردن کلاس از شرایط کلاسیک و پشت میزنشینی و... بهره‌مند شد اگر معلمان تمام زمان کلاس را با جدیت به تدریس اختصاص داده و نگران عقب افتادن از بودجه‌بندی باشند، چنین فضایی را نمی‌توانند در اختیار دانش‌آموزان قرار دهند و قطعا اتفاقات مثبتی رخ نخواهد داد؛
یکی از پیامدهای این بی‌توجهی آن است که انباشتگی نیاز دانش‌آموزان برای تعامل و گفت و شنود سازنده با گروه همسالان، موجب بروز بازیگوشی‌هایی خواهد شد که به مرور روند تدریس و آموزش را دچار خدشه خواهد کرد.
