زندگی انسان ها در سال ۲۱۰۰ چگونه خواهد بود؛ از مسکن زیرزمینی تا سلاح های لیزری

یکصد سال بعد، در سال ۲۰۰۰، ماشین آلات یک بار دیگر مرزهای کارها و چیزهایی که ممکن انگاشته می شد را جابجا کردند. اکنون انسان ها می توانند به لطف، ایستگاه فضایی بین الملی در فضا کار کنند. به لطف توالی سنج دی ان ای اکنون می توانیم ترکیبات زندگی را درک و شناسایی کنیم، کامپیوترها و شبکه گسترده جهانی (اینترنت) شیوه یادگیری، خواندن، ارتباط برقرار کردن ما را تغییر داده و حتی انقلابی در حوزه سیاست ایجاد کردند.

اکنون سوال این است که ماشین آلات تغییر دهنده بازی در سال ۲۱۰۰ چگونه خواهند بود؟ چطور این ماشین آلات باعث خواهند شد که زندگی بهتر و راحت تر، تمیزتر، ایمن تر، کارآمدتر و هیجان انگیزتر باشد. در ادامه این مطلب می خواهیم سبک زندگی در سال ۲۱۰۰ را از دیدگاه کارشناسان، دانشمندان، مهندسان، آینده نگران و سازمان هایی فعال در حوزه های مختلف مانند تغییرات اقلیمی، نظامی، زیرساخت، حمل و نقل و جستجو در فضا پیش بینی کنیم و اینکه چطور تکنولوژی های آینده زندگی انسان را در سال ۲۱۰۰ تغییر خواهد داد.

آب و هوا: سازگار می شویم تا اینکه تغییر می کنیم

در سال ۲۰۲۳ سیاره ما دچار دردسر و مشکل است. دو قرن سوزاندن سوخت های فسیلی به نگرانی ها و معضلات محیط زیستی متعددی منجر شده که تازه داریم اثرات آن را حس و درک می کنیم. در سال ۲۱۰۰، سطح آب دریاها- بر اساس برآوردها و پیش بینی ها- چیزی بین ۳۰ سانت ۳.۵ متر افزایش خواهد یافت که جان میلیاردها انسان را در خطر قرار می دهد. علیرغم هشدارهای فراوان و ترس هایی که دلایل موجه دارند، انسان ها همیشه استعداد خوبی برای سازگاری با شرایط داشته اند.

در ابتدا باید بزرگ ترین مسئله را حل کرد که همان آلودگی محیط زیستی است. اگر دیگر خبری از سوخت های فسیلی نباشد، در سال ۲۱۰۰ با چه چیزی نیروی ماشین آلات و کلیت زندگی مان را تامین خواهیم کرد؟ انرژی آبی، الکتریکی و بادی همگی انتخاب های واضحی هستند اما تکنولوژی خورشیدی و همججوشی هسته ای امیدوار کننده ترین گزینه ها هستند.

جوک کلاسیک در مورد انرژی همجوشی هسته ای این است که پذیرش گسترده و جهانی این انرژی تنها ۲۰ سال دیگر طول خواهد کشید اما پروژه های خصوصی و دولتی به شکلی دیوانه کننده در تلاش برای بدست آوردن این منبع انرژی بدون کربن هستند که می تواند به ساخت یک «باتری بی نقص» منجر شود.

اما اگر همجوشی هسته ای در مقیاس بین المللی در دسترس نباشد، همیشه خورشید را خواهیم داشت. اگر چه انرژی خورشیدی همین حالا نیز قطبی مهم در شبکه انرژی مدرن به شمار می آید اما در سال ۲۱۰۰، انرژی خورشیدی می تواند نقشی بسیار مهم تر و بزرگ تر در این زمینه ایفا کند. جان مانکینز، کارشناس ارشد سابق ناسا می گوید که در سال ۲۱۰۰، این «ماهواره های با انرژی خورشیدی و انرژی بی سیم دوربرد خواهند بود که مقادیر زیادی انرژی خورشیدی را با بازارهای جهانی» خواهند فرستاد و در دهه های آینده یک منبع انرژی پاک را برای سیاره ما فراهم خواهند کرد.

اما به دام انداختن اشعه های خورشید تنها گام اول است و باید راهی برای ذخیره این انرژی پیدا کنیم. در سال ۲۱۰۰، به گفته جاش ساویسلاک، کارشناس انعطاف در فاجعه و مدیر ارشد مرکز دولیتل، این مشکل را به خوبی با تولید جمع کننده های انرژی خورشیدی حل کرده ایم، از رنگ خانه ها تا آسفالت های به کار رفته در جاده ها. بدین ترتیب مردم قادر خواهند بود که این انرژی را در ابزارهای کوچک و قابل حمل برای ذخیره انرژی خورشیدی که به اندازه گوشی های هوشمند امروزی است نگهداری نمایند. وی در این باره می گوید: «یک دستگاه کوچک خواهم داشت که می توانم ماشینم را با آن راه بیندازم».

انرژی خورشیدی چنان برای انسان های آینده مفید خواهد بود که انرژی کربنی و سوخت های فسیلی تقریباً به تمامی از بین خواهند رفت. ساویسلاک تصریح می کند: «انرژی کربن محور در سال ۲۱۰۰ شبیه چراغ گازی امروزی خواهد بود. بزودی شاهد آن خواهید بود…. اما در نقاطی که سعی می کنند تاریخ ساز باشند».

در حالی که دستکاری در مقیاس گسترده جو و محیط زیست همچنان بحث برانگیز خواهد بود، بسیاری از دانشمندان فکر می کنند که ارزش امتحان کردن را دارد اگر بخواهیم امیدی به قابل تحمل کردن و قابل سکونت ماندن زمین برای انسان ها داشته باشیم. همچنین ایده ماشین آلات غول پیکری که آلودگی را جذب کرده و ترکیباتی زندگی بخش را تولید می کنند نیز فوق العاده به نظر می رسد.

بزرگ ترین نگرانی اما عواقب فاجعه بار بدنبال دستکاری در جو است. در سال ۲۰۰۷، محققان دانشگاه هاروارد به این نتیجه رسیدند که دستکاری یا مهندسی زمین در شرایط کنونی بسیار خطرناک است اما در قرن ۲۲ چطور؟ چنین تکنولوژی آینده ای چطور خواهد بود؟ شاید ناوگانی از پهپادهای بزرگ باشند که اتمسفر فوقانی را پوشانده و تن ها ذرات بسیار ریز شبیه گرد و غبار در آسمان بالای سرمان رها می کنند. یا شاید ماشین آلاتی باشند که به گفته لیزا آلوارز-کوهن، استاد مهندسی محیط زیست در دانشگاه برکلی، «می توانند گازهای گلخانه ای را به شکلی موثر نه تنها از منابع تولید کننده حذف نموده بلکه در مقیاس گسترده از جو نیز حذف کرده تا تغییرات اقلیمی بین المللی را متوقف و معکوس نمایند». البته برای دیدن چنین تکنولوژی هایی لازم نیست تا یک قرن دیگر صبر کنیم زیرا همین حالا نیز تلاش ها و پیشرفت هایی در این حوزه صورت گرفته است.

جنگ: ظهور سربازان رباتیک

از زمانی که انسان های اندیشه ورز (Homo sapiens) روی زمین راه رفتند، جنگ یک بخش اجتناب ناپذیر از زندگی انسان ها بوده است و شکی در این نیست که در دهه های آینده نیز شاهد جنگ خواهیم بود. اما در قرن بعد، جنگ ها ممکن است بسیار متفاوت از آن چیزی باشند که امروزیه می بینیم. در سال ۲۱۰۰، تلفات انسانی به دلیل اتکای فزاینده به هوش مصنوعی، اتوماسیون و سلاح های دقیق بیشتر کاهش می یابد.

درک تلفیق ماشین آلات جنگی، هوش مصنوعی و انسان ها در میدان نبرد در قرن ۲۲ برای ذهن سال ۲۰۲۳ ما خیلی دشوار است. این ترکیبات ذهنی انسان/ماشین شاید شبیه داستان های علمی تخیلی باشد اما دارپا (بخش تحقیقات دفاعی پیشرفته پنتاگون) گفته است که شاید بزودی شاهد استفاده بی سابقه ای از تلفیق های انسانی-ماشینی در جنگ ها باشیم، با رابط های کاربری بین این سیستم های قدرتمند و اپراتورهای انسانی شان که بی نقص ترین شرایط ممکن را داشته باشند.

گیل متزگر، رییس تحقیقات کاربردی در کمپانی لاکهید مارتین می گوید: «سلاح ها هوشمندتر، سریع تر و پرکاربردتر و کمتر مرگبار خواهند بود. آن ها خواهند توانست عملیات را با احتمال موفقیت بالاتر اما عوارض جانبی کمتر و تلفات کمتر انجام دهند». اما همه بر این باور نیستند که هوش مصنوعی و اتوماسیون نظامی چیز خوبی است و برخی بر این باورند که تصور مشارکت بیشتر هوش مصنوعی در میدان های نبرد بسیار ترسناک بوده و می تواند به آینده ای در تسخیر ربات های دارای هوش مصنوعی منجر شود، موضوعی که در دنیای سینما در قالب اسکای نت و گورت به تصویر کشیده شده است.

نه تنها در قرن جدید سربازان تغییر خواهند کرد، سلاح ها نیز بسیار متفاوت از امروز خواهند بود. یان مک کینی، کارشناس ارشد بخش هوش و فضای ریتون می گوید که لیزر و تجهیزات تولید انرژی مستقیم، به دلیل دقت بالایشان، سلاح های محبوب آینده خواهند بود. همچنین هزینه پایین به ازای هر شلیک، داشتن خشابی تقریباً بی پایان و در بسته ای کوچکتر از یک تفنگ AK-47 باعث می شود سلاح های لیزری و تولید انرژی مستقیم گزینه اصلی برای جنگ های آینده باشند.

مک کینی می گوید که اگر به استفاده از ژنراتورهای ۵۰ کیلوواتی برای تامین انرژی اشعه های لیزری ۵۰ کیلوواتی نزدیک شویم، غیرممکن نیست که در سال ۲۱۰۰ تفنگ های لیزری را در دست سربازان ببینیم که بسیار شبیه آن چیزی خواهد بود که در فیلم های جنگ ستارگان و فیلم های مشابه دیده ایم. در نوامبر ۲۰۱۷، آزمایشگاه تحقیقات نیروی هوایی ایالات متحده قراردادی را با لاکهید مارتین برای «طراحی، توسعه و تولید یک لیزر فیبری قدرت بالا» منعقد کرد که قرار بود آن را در سال ۲۰۲۱ روی یک جت جنگنده تاکتیکی آزمایش کند.

زیرساخت: سریع تر، کارآمدتر و زیر زمین

علیرغم مشکلات زیرساختی در سراسر جهان، این امیدواری وجود دارد که در سال ۲۱۰۰ بسیاری از این مشکلات به کمک ماشین آلات بزرگ و کوچک رفع شده باشد. هزاران و شاید میلیون ها ماشین آلات ریز را تصور کنید که به شکل گروهی برای تعمیر سریع و دقیق یک پل یا ساخت زیرساخت های درمانی در جریان یک سیل عظیم با هم کار می کنند. این آینده بالقوه نانوتکنولوژی است. اما در حالی که این ماشین آلات کوچک برای تعمیرات کار می کند، در نهایت یک سیستم انتقالی از مد افتاده نیاز به جایگزینی دارد. در سال ۲۱۰۰، سیستم های ریلی کاملاً جدید و با سرعت بالا یا حتی هایپرلوپ ها جایگزین سیستم های قدیمی کنونی خواهند شد.

سیستم هایی که در اولین فاز تولید هستند نیز تنها آغاز راه خواهند بود. با پایان قرن بیست و یکم، خطوط راه آهن و تونل ها با سیستم حمل و نقل سریع و کارآمدی تمام نقاط بزرگ و کوچک را به شکل زیگزاگی در سطح ملی و بین المللی به هم متصل خواهند کرد. در سال ۲۱۰۰، به احتمال فراوان بتون در عرض کمتر از نیم ساعت از واشنگتن دی سی به نیویورک رفت. اگر چه بسیاری از این تکنولوژی های آینده به حل کردن مشکلات بزرگ کمک خواهند کرد، توانایی دستیابی کامل به منابعی که در عمق اقیانوس ها دور از دسترس ما قرار دارند می تواند تاثیر بسیار گسترده ای داشته باشد. علیرغم این که ۷۱ درصد از سطح زمین با آب پوشیده شده است، تامین آب آشامیدنی سالم و پاکیزه هنوز هم یک مشکل عظیم است. بیش از ۹۶ درصد از آب های جهان به خاطر شور بودن یا آلوده بودن به دلایل دیگر، غیر قابل آشامیدن هستند.

اما آلوارز-کوهن از دانشگاه برکلی بر این باور است که قرن جدید این مشکل را حل خواهد کرد و ماشین آلاتی تولید خواهد شد که آب را با کارآیی و راندمان بالایی تصفیه می کند و بدین ترتیب شاید شاهد پایان بحران آب در سطح جهانی باشیم.

بعد از اینکه این مشکل بزرگ حل شد، یک نیاز دیگر بشریت باید برآورده شود و آن مسکن است. بر اساس اکثر برآوردها، زمین تا سال ۲۱۰۰ میزبان ۱۱ میلیارد نفر خواهد بود که باعث می شود فضای زیادی برای زندگی و بقای انسان باقی نماند. اما زیر پای ما، هنوز هم فضای زیادی وجود دارد و البته ماشین آلات بزرگ تری که می توانند تونل های بزرگ و فراوانی زیر شهرهای بزرگ زده و زیرساخت لازم برای ساخت و ساز در زیر زمین با سرعت و هزینه مناسب را فراهم کنند.

ساخت و ساز در زیر زمین باعث می شود که بحران زیرساختی کنونی بشریت حل شده و فضاهای بیشتری برای زندگی انسان ها در آینده فراهم شود. سیستم های زیرزمینی قابل اعتماد بوده و در برابر عناصر مختلف حفاظت بیشتری دارند. می توانیم زندگی هایمان روی زمین را رها کرده و از سروصدا و جداسازی هایی که به خاطر جاده ها و بزرگراه های فراوان ایجاد شده رها شویم.

سیستم حمل و نقل: روی زمین یا با راکت

انسان ها همیشه در رویای آینده ای با خودروهای پرنده بوده اند. ساخت هواپیماهای آینده نگرانه خودکار در واقع بسیار ساده تر از ساختن خودروهای خودران است زیرا نگرانی کمتری در مورد برخورد آن ها با چیزی در آسمان وجود دارد. در نهایت به نقطه ای خواهیم رسید که دیگر حتی نیازی به خلبانان نیز نباشد. الین چائو وزیر سابق حمل و نقل ایالات متحده می گوید که در سال ۲۱۰۰، به نظر او تاکسی های بدون سرنشین همراه با هواپیماهای دارای خلبان، آسمان ها را تسخیر خواهند کرد. این تکنولوژی های جدید چنان سرعت سفر را افزایش می دهند که خواهیم توانست در کسری از زمان کنونی به نقاط دوردست جهان سفر کنیم و کاملاً امکانپذیر خواهد بود که مردم برای رفتن روزمره به سر کارهایشان، با راکت از کشوری به کشور دیگر بروند.

چنین نوعی از سفر درون شهری راکتی، رویایی دیگری است که توسط کمپانی اسپیس اکس ایلان ماسک به اشتراک گذاشته شده است، کمپانی که در سال ۲۰۱۷ از برنامه خود برای خلق یک سیستم خبر داد که شما را در کمتر از یک ساعت به هر نقطه ای از جهان برساند. اما اکثر انسان ها از برنامه هایی حمل و نقلی سود خواهند برد که بیشتر زمین محور هستند. خودروها و کامیون های خودران باعث می شوند که ترافیک کمتر باشد، تصادفات کاهش یافتند و نیاز به زیرساخت های کمتری باشد.

اما اتوماسیون و خودرانی تنها شیوه حرکت انسان ها را متحول نخواهد کرد بلکه نحوه حرکت اشیاء را نیز تغییر خواهد داد. در سال ۲۰۲۳، میلیون ها تن کالا در کسری از ساعت از نقطه ای به نقطه دیگر منتقل می شوند اما در ۸۰ سال آینده، بخش اعظم کالاها از طریق پهپادها یا لوله های فشار بادی (پنوماتیک) منتقل خواهند شد. حتی ممکن است که حمل و نقل خود از بین برود اگر تکنولوژی پرینت سه بعدی بتواند ایده نسخه المثنی جنگ ستارگان را پذیرا باشد. این ماشین ها می توانند هر چیزی را برایتان بسازند، از کفش گرفته تا پیتزای قارچ.

فضا: خانه جدید انسان

امروزه، کار کردن و زندگی در فضا تنها برای عده معدودی ممکن شده است. اما در سال ۲۱۰۰، این موضوع یک روتین روزمره برای همگان خواهد بود. ایده آسانسورهایی که ما را به فضا منتقل می کنند از اواخر قرن نوزدهم الهام بخش انسان ها بوده اند اما عملیاتی کردن آن ها بسیار دشوارتر از تصور کردنشان است. ایده اصلی این است که یک خودرو به یک خط بسیار قوی متصل شود (خطی که شاید از نانولوله های کربنی ساخته شده است)، یا به وسیله آهنرباهای قوی یا ربات هایی که به آن امکان می دهند هزاران مایل به درون فضا برود. این آسانسورها می توانند سفرهای فضایی را ارزان تر، راحت تر و پرتکرارتر کنند.

در حالی که پروژه های مختلفی در این زمینه در مراحل اولیه قرار دارند، مشکل اصلی این است که هنوز ابزار کِشنده یا مکنده ای که به اندازه کافی قوی، ارزان و سبک باشد وجود ندارد. اما این مشکلات احتمالاً تا سال ۲۱۰۰ حل شده اند و آسانسورهای فضایی بخش بسیار بزرگی از جمعیت زمین را به فضا خواهند برد. در واقع موضوع اصلی کاهش هزینه سفر به فضاست که می تواند راه را برای تاسیس یک اقتصاد مستقل به وسعت منظومه شمسی و کاملاً مستقل از زمین، از طریق هتل های فضایی، ماموریت های فضایی به ماه، مریخ و فراتر از آن باز کند.

این آسانسورها تنها برای توریسم فضایی به کار گرفته نخواهند شد و برای سفرهای روزانه نیز استفاده خواهند شد. در سال ۲۱۰۰، کولونی هایی مستقل و خودبسنده در ماه و حتی مریخ وجود خواهند داشت. اگر چه تعداد و حجم آن ها هنوز کوچک خواهد بود- شاید چند صد نفر- اما به ماشین آلاتی نیاز خواهند داشت که می تواند منابع مورد نیاز را از دل سیاره ها بیرون کشیده و خودشان را تعمیر کنند. معدن کاوی در فضا چیزی است که ناسا همین الان هم خود را برای آن آماده می کند.

در حالی که آسانسورهای فضایی به تامین نیازهای کولونی های مریخ و معدن کاوی در سیارک ها کمک می کنند، پیشرفت در سیستم های پیشرانه به ما امکان خواهد داد به نقاطی از کهکشان برویم که تاکنون نرفته ایم. تکنولوژی هسته ای و امواج لیزری قدرتمند راه را برای کاهش قابل توجه زمان سفر به دورترین نقاط در کهکشان راه شیری باز خواهند کرد.

در سال ۲۱۰۰، ماشین آلات و تجهیزات پیشرفته به ما کمک خواهند کرد که به بزرگ ترین سوال بشریت پاسخ دهیم: آیا ما در جهان هستی تنها هستیم؟