چرا مردم ایران توانایی حضور در موقعیت‌های بحرانی را ندارند؟/ یک روانشناس اجتماعی: مثل بقیه دنیا، باید کودکان را به کمپ بفرستیم

به گزارش گروه اجتماعی خبر فوری ؛ سیل، زلزله، بحران و حوادث غیر مترقبه، از آن‌ها در رسانه‌ها و کتاب‌های درسی زیاد خوانده‌ایم و شنیده‌ایم، اما وقتی در شرایط بحرانی قرار می‌گیریم توانایی کنترل خود را نداریم. استیلای اضطراب، کمک کردن به افراد مصیبت زده به صورت افرادی در حالیکه نه آموزش دیده‌ایم و نه توانایی داریم، احساس ناامیدی و بی اعتمادی به سران کشور و ... اینها و احساسات دیگر از جمله مواردی است که در شرایط بحرانی سراغ ما می‌آید. اکنون سوال اینجاست که چرا مردم ایران با وجود آموزش‌های هرچند اندک نتوانستند تا آنجا که باید در موقعیت‌های غیر قابل پیشبینی بر خود مسلط شوند.
یک روانشناس اجتماعی به مردم توصیه‌هایی داشت، او در این باره به خبر فوری می‌گوید: دو دسته توصیه وجود دارد، یک توصیه‌های بلند مدت و دیگر توصیه‌های کوتاه مدت؛ توصیه‌های کوتاه مدت به طور مثال برای 10روز آینده موثر هستند اما توصیه‌های بلند مدت مناسب برای زمانی است که بحران پشت سر گذاشته می‌شود.
دکتر علیرضا شریفی یزدی، روانشناس اجتماعی ادامه می‌دهد: توصیه‌های کوتاه همین مواردی است که دائم در رسانه‌ها تکرار می‌شود، سفر نکنیم، چگونه از خود مراقبت کنیم. تکرار این‌ها در کوتاه مدت استرس منتقل می‌کند، اما از دید من این استرس مثبت است و می‌تواند از شدت بحران بکاهد.
وی در ادامه و درباره توصیه‌های بلند مدت تاکید می‌کند: برای توصیه‌های بلند مدت اما باید از دستگاه‌ها مطالبه کرد و فرهنگسازی کرد، مثلا از آموزش و پرورش پرسید چرا حتی یک ساعت از این ۱۶ هزار ساعت آموزش به کودکان به زنده ماندن در شرایط بحرانی اختصاص داده نشده است.
وی با انتقاد از سیستم نظام آموزشی ادامه داد: ما باید در طول سال از سازمان‌های مربوطه کمک بگیریم تا کودکان و نوجوانان را برای حضور در شرایط سخت آماده کنند، به طور مثال مانند همه جای دنیا آن ها را به کمپ بفرستیم و دستورالعمل‌های ساده برای برخورد با سیل یا زلزله به آن‌ها بدهیم.
وی در ادامه درباره حضور مردم در مناطق بحرانی نیز توضیح می‌دهد: بخشی از این حضور بدلیل عدم اعتماد عمومی به دستگاه‌های دولتی است، افراد ترجیح می‌دهند اگر قرار است کمکی هم کنند خودشان در منطقه حضور داشته باشند، در حالیکه اغلب این کمک‌ها کور و دست و پا گیر هستند.
شریفی یزدی در پایان و در جمع بندی این موضوع می‌گوید: اولین پیشنهاد این است که از دستگاه‌های آموزشی مطالبه کنیم که به کودکان از سنین پایین حضور در در موقعیت‌های سخت را بیاموزند، توصیه دوم هم همین توصیه‌های کوتاه مدتی است که همگی شنیده‌ایم، اینکه اگر به جای دست و پا گیر شدن در مناطق بحرانی و فیلمبرداری و تماشا در خانه‌ها بمانیم و این کار را به مردم آموزش دیده بسپریم.

33