انتخابات ۱۴۰۰، بایدها و نبایدها

با نزدیک شدن به انتخابات ۱۴۰۰ اشخاص و احزاب فعالتر شده ( البته برخی احزاب فقط در مواقع انتخابات ظهور و بروز دارند و نقشی یکی دو ماهه بیشتر ندارند)

انتخابات پیش رو تفاوت هایی با انتخابات گذشته دارد که بنده به خطیر ترین و اهم این تفاوت میپردازم.

نقطه عطف و مهم این دوره از انتخابات میزان مشارکت مردم است.

شاید بفرمایید که در هر دوره ای میزان مشارکت برای نظام و حاکمیت مهم بوده ، ولیکن چرا عرض میکنم این موضوع در این دوره از اهمیت بیشتری برخوردار است ، به اين دلیل که برخی از احزاب و اشخاص با کوته بینی ناشی از قدرت طلبی بر خلاف بزرگان نظام پیروزی خود را در مشارکت حداقلی مردم می دانند و با اینکه ایمان دارند این خواسته بر خلاف جمهوریت نظام است ولیکن خود را حق مطلق دانسته فلذا پیروزی با هر میزان مشارکت را مقبول میدانند.

برخی از این احزاب ، تشکل ها و اشخاص این خواست قلبی را کتمان و برخی نیز تلویحأ آن را بیان می نمایند.

در این خصوص امیال سه طیف اشخاص و احزاب را بررسی کنیم :

۱- اصلاح طلبان :
اشخاص و احزاب اصلاح طلب سوای ماهیت و رویکرد سیاسیشان ، در خصوص موضوع بحث ، اعتقاد به مشارکت حداکثری دارند چون تنها راه و امید خود را در نیل به پیروزی ، مشارکت حداکثری مردم و کشاندنشان پای صندوق آراء ميدانند.
و در اين خصوص بيراه نمي انديشند و مجلس كنونى مؤيد همين موضوع است و بايد قبول كرد در اكثر انتخاباتى كه با مشاركت بالا بوده ، اين اصلاح طلبان بودند كه به پيروزي رسيدند.
لذا خواسته يا ناخواسته اصلاح طلبان از مشاركت حداكثري استقبال خواهند كرد.
البته اگر قصد معرفى نامزد انتخاباتي داشته باشند كه عدم معرفي نامزد و كنار كشيدن و تحريم انتخابات و تبديل به اپوزيسيون شدن براي اصلاح طلبان بسيار بعيد بنظر مي رسد.

٢- اصولگرايان كلان انديش :
اين طيف از اشخاص و احزاب اصولگرا هم به مشاركت مي انديشند و هم به پيروزي در انتخابات و حتي ميتوان گفت براي مشاركت حداكثرى اولويت بيشتري قائلند ، زيرا براستى ميدانند كه مقبوليت و مشروعيت نظام اهم است و پيروزي در انتخابات ، مهم.

٣- اصولگرايان خُرد انديش :
اينان خواهان پيروزي اند ، به هر قيمت و با هر ميزان مشاركت .
در اين طيف هم افراد شكست خرده در انتخابات ادوار گذشته وجود دارند و هم تازه به دوران سياست رسيده هايى كه با رفتار ماكياوليستى تشنه قدرتند. اينان بشدت در اميد مشاركت كم فروغ هستند تا بلكه با رويگردانى و با نا اميدى اكثريت از صندوق رأي دولت را بچنگند آورند .

نتيجتأ ، تكليف با گروه اول و دوم مشخص است وليكن روي سخن با دسته سوم است و بايد به اينان يادآور شد كه قدرت حاكميت چه در عرصه داخلى و چه خارجى به ميزان رضايت و مقبوليت مردمى است و دولت حداقلى را نه مردم بر ميتابند و نه بيگانگان در مذاكرات و عرصه هاى خارجى به اينان روى خوش نشان خواهند داد و جدي شان خواهند گرفت.

"اينان بايد مستحضر باشند كه اگر حاكميت مشروعيتش را از دست بدهد نه از تاك نشان خواهد ماند و نه از تاك نشان"

66