باید به دلیل گشت ارشاد وزیر کشور را استیضاح می‌کردیم/ مگر مملکت پادگان است که وزیر کشور و معاون سیاسی و استانداران همگی نظامی باشند؟

جلیل رحیمی جهان آبادی  درباره حواشی نامه معاون سیاسی وزیر کشور به استانداران درباره «عدم ورود نمایندگان در امور اجرایی در سال پایانی» در برنامه تهران ۲۰ گفت: ما هم موافق این هستیم که نمایندگان در امور اجرایی دخالت نکنند. واقعیت امر این است که در قانون اساسی مجلس جایگاه بی بدیلی دارد. ما در قانون اساسی این اجازه را به خبرگان رهبری داده ایم که رهبری را عزل کنند و اجازه عزل رئیس جمهور و وزرا را داریم ولی مجلس قابل انحلال نیست زیرا ملت جایگاه بالایی در تشکیل جمهوری اسلامی دارند.

 بخش هایی از گفت و گوی رحیمی جهان آبادی در تهران 20 را در ادامه می خوانید:

ما به عنوان نمایندگان مردم حق داریم از مسئولان بپرسیم چه بر سر مردم دارد می آید یا خیر؟ این بخشنامه به صورت عملی سال های قبل هم بوده و سعی شده در ایام نزدیک به انتخابات از برخی توصیه ها و اقدامات جلوگیری شود. بعد از اینکه وزیر کشور پیرامون توضیح درباره این بخشنامه به مجلس آمد، پذیرفت که این بخشنامه اشتباه بوده و وزیر کشور از آن عقب نشینی کرد.

اصل ۶۳ قانون اساسی عنوان کرده دوره نمایندگی ۴ ساله است. این بخشنامه نشان از درک نادرست مقامات ارشد سیاسی از شرایط کشور است. نماینده تا پایان عمر نمایندگی خود در تمام امور کشور حق ورود دارد. این بخشنامه یک سال عملکرد نماینده را به حاشیه می برد.

بخشنامه خلاف قانون اساسی است آیا وزیر کشور و معاون سیاسی وزیر کشور نیت خوانی می دانند؟ از کجا می دانند این نمایندگان برای سال بعد ثبت نام می کنند؟ این بخشنامه ما را از حضور در پروژه های عمرانی و حضور در کنار استاندارانی و فرمانداران منع کرده است.

میزان شرکت در انتخابات احتمال قریب به یقین بالا نخواهد بود در این بخشنامه حضور نماینده در حوزه اش را تبلیغات محسوب می کنند، در حالی که نماینده به به دنبال برداشتن باری از روی نظام است.

نگارش متن این بخشنامه ایراد دارد. نوع دیدگاه وزیر کشور به جایگاه ملت و خانه ملت دارای ایراد است. فلسفه معاونت پارلمانی این است که نماینده به معاونت پارلمانی هر وزارت خانه ای رجوع می کند تا مشکلات حوزه انتخابیه را برطرف کند ولی این بخشنامه به صراحت می گوید این ارتباط کاملا ملغی است. این چه شیوه مملکت داری است؟ این گونه مدیریت شده که شرایط کشور این است.

اگر نمایندگان نباید در امور دخالت کنند چرا در ابتدای کار مجلس، وزارت کشور نامه ای به نمایندگان داد تا استانداران مورد نظر خود را معرفی کنند اگر آن مشورت بود چرا این کارهای امروز را مشورت نمی دانند؟ آیا استاندار و فرماندار نمی تواند با نماینده ارتباط داشته باشد.

ما باید به دلیل گشت ارشاد وزیر کشور را استیضاح می کردیم. هم اکنون ۸۳ نفر از نمایندگان استیضاح وزیر کشور را امضا کردند ولی اعلام وصول نمی شود.

این بند ۶ معاونت های پارلمانی را بی اعتبار می کند. این بند بعد از آمدن وزیر کشور به مجلس حذف شد، چرا اگر این بند درست بود حذف شد؟ اگر هم وزیر کشور تسلیم فشار سیاسی شده آیا در انتخابات تسلیم فشار سیاسی نمی شود؟

برخی مسئولان ما که در اداره امور نقش دارند سبقه سیاسی ندارند و از آنها توقع نداریم که درک سیاسی داشته باشند. تعداد همفکران من در مجلس برای استیصاح وزیر کشور در مجلس برای گشت ارشاد ۸۰ نفر نیست و به همین دلیل نتوانستیم وزیر را استیضاح کنیم.

مگر این کشور پادگان است که وزیر کشور و معاون سیاسی کشور و استانداران کشور همگی نظامی باشند؟  این مسائل بر سر فقط یک نامه و بخشنامه نیست بلکه مسئله ما عدم درک سیاسی از مسائل کشور است.

تریبون در کشور ما در اختیار اصولگرایان است و معتقدند من به عنوان نماینده نباید در نقطه صفر مرزی در کنار استاندار و فرماندار برای حل مشکلات باشم زیرا تبلیغات محسوب می شود. در حالی که اگر این استانداران و فرمانداران کنار من باشند رای من ریزش می کند و تبلیغی محسوب نمی شود.