درهم ریختگی فراکسیونی مجلس در برابر دولت پزشکیان/ تندروها تنها ماندند

با اینکه اسفند سال پیش آنگاه که نتایج انتخابات مجلس مشخص شد، بسیاری بر این گمان بودند که تندروها نسبت به جریانات میانه رو اصولگرا در اکثریت هستند، اما حالا در جریان رای اعتماد به وزرای پیشنهادی کابینه، مشخص است که نه تنها جریانات رادیکال اکثریت مجلس را در دست ندارند، بلکه حتی چهره هایی که نماد این جریان محسوب می شدند هم حاضر به همراهی با افراطیون مجلس نیستند.

پس از انتخاب محمدباقر قالیباف به عنوان رئیس مجلس، روشن بود که جریان موسوم به جبهه پایداری از وزن کافی برای در اختیار گرفتن مجلس برخوردار نیست. اما در آن زمان گفته می شد رای به قالیباف به نوعی مصلحتی بوده تا او در انتخابات ریاست جمهوری نقش آفرینی نداشته باشد.

با این حال قالیباف به عرصه انتخابات آمد و مغلوب سعید جلیلی شد. نامزد جریان رادیکال اصولگرا حاضر نشد به سود قالیباف کناره گیری کند و به این ترتیب اصولگرایان ناباورانه، تجربه شکست در انتخابات 92 را بازهم به لطف رقابت تاریخی جلیلی و قالیباف تکرار کردند.

این بار مشخص بود که جریان تندرو انتقام شکست در انتخابات ریاست جمهوری را در جریان رای اعتماد به کابینه نامزد پیروز خواهد گرفت. اتفاقی که دست کم تا امروز رخ نداده است.

در جریان بررسی صلاحیت وزرای پیشنهادی پزشکیان، جریان رادیکال اصولگرا سکوت کرده و نطق های آتشین چهره هایی چون امیرحسین ثابتی هم نتوانسته به دیگر رادیکال ها برای مخالفت جدی با وزرای کابینه انگیزه بدهد. اظهارات ثابتی حتی به نوعی به سود پزشکیان تمام شد؛ چراکه حامیان پزشکیان با رویت مخالفت جریان تندرو با وزیر پیشنهادی رئیس جمهور، بار دیگر به او امیدوار شدند و نقدهای اولیه درباره ترکیب کابینه را از یاد بردند.

نکته مهم اما اینجاست که نطق ثابتی علیه عراقچی درحالی ایراد شد که حتی ذوالنوری که نماینده این طیف برای ریاست مجلس در انتخابات خردادماه بود، حاضر به همراهی نشد و به نوعی با وزیر پیشنهادی خارجه همدلی نشان داد. نمادی از اینکه حتی در بین نمایندگان مخالف دولت هم یکدستی وجود نداشته و بسیاری از آنها در حال نزدیک کردن خود به پزشکیان هستند.

یک دلیل این همراهی با دولت، جنس مواضع مسعود پزشکیان است که رویکردی متفاوت داشته و مثلا دفاع او از جبهه مقاومت در مراسم تحلیف اسماعیل هنیه، فریادهای «احسنت احسنت» تندترین نمایندگان منتقد را به دنبال داشت. دلیل دیگر این همراهی به ویژه درباره نمایندگان شهرستانی، نیاز آنها به همراهی دولت برای توسعه حوزه انتخابیه است، چراکه در نبود این همراهی، نماینده منتقد، متهم می شود که به دلایل سیاسی، مانع از رشد حوزه انتخابیه خود و سرمایه گذاری دولت بر روی پروژه های منطقه ای شده است.

بنابراین پس از انتخابات ریاست جمهوری، باید بار دیگر درباره دسته بندی های سیاسی در مجلس سخن گفت. حالا دیگر اکثریت مجلس در اختیار جریانات رادیکال اصولگرا نیست و کم کم وزن حامیان دولت و جریانات میانه رو بیشتر می شود. البته اینها همه به شرطی است که دولت پزشکیان موفق عمل کند چراکه در غیر اینصورت، همین موافقان فعلی، خیلی زود به مواضع قبلی خود در نقد پزشکیان باز خواهند گشت.

اگر جریانات رادیکال موفق شوند چند وزیر پیشنهادی پزشکیان را از همراهی دولت بازدارند، می توانند به آینده سیاسی خود در این مجلس امیدوار باشند. اما اگر آنطور که مشخص است، همه وزرای پیشنهادی از مجلس رای اعتماد بگیرند، آنگاه رادیکال ها باید بپذیرند که نقش اقلیت را در این دوره ایفا خواهند کرد. نقشی که شاید به حذف آنها از دوره بعدی پارلمان منتهی شود.