ادب باستانی ایرانیان!
هرودوت مورخ یونانی چنین می‌نویسد که ایرانیان به فرزندانشان از پنج تا بیست سالگی سه چیز می‌آموختند: سواری، تیر اندازی و راستگویی.
ایرانیان دروغگویی را بدترین عیب‌ها می‌دانند و حتی از قرض خواستن خوداری می‌کنند، زیرا مقروض ممکن است مجبور به دروغ گفتن شود.
ایرانیان از آب دهان افکندن و قضای حاجت در معابر و در حضور دیگران خودداری می‌کردند و حتی در آب روان دست و رو نمی‌شستند و آب را به کثافت نمی‌آلودند. آن‌ها از قدیم جوانان را از کودکی به ورزش و دویدن و تحمل سرما و گرما و به کار بردن اسلحه گوناگون و سواری و ارابه‌رانی عادت می‌دادند و بزرگترین صفات ایشان رشادت و مردانگی و شجاعت بود!
اطفال را در دادگاه حاضر می‌کردند تا دادرسی را به چشم ببینند و به اصول عدالت و دادگستری آشنا شوند، همسایگان خود محترم می‌داشتند. به کسانی که در راه حفظ مملکت خدماتی کرده بودند پاداش می‌دادند. از گرفتن رشوه و دزدی و تصرف مال غیر خودداری می‌کردند. از شکم پرستی و پرخوارگی پرهیز داشتند هنگام راه رفتن چیزی نمی‌خوردند!
24
