تلویزیون به سبک دهه شصت
امروز روی کاناپه جلوی تلویزیون لم داده بودم و طبق عادت، مشغول دورزدن کانال‌ها بودم که ناگهان ذهنم فلش‌بکی زد به ۲۰ سال قبل؛ موقعی که برای تماشای تلویزیون دو گزینه بیشتر نداشتیم: شبکه یک و شبکه دو.
به گزارش خبر فوری به نقل از گلونی، برنامه مورد علاقه‌مون یعنی برنامه کودک هر روز ساعت پنج عصر شروع می‌شد. قبل از اون شاید به منظور زجرکش کردن ما! معمولا به مدت چند دقیقه فقط عکس یه گل سرخ رز نشون می‌دادند با موسیقی‌ای از «باخ» روی تصویر! و ما بی‌صبرانه به همون تصویر تکراری خیره می‌شدیم. تا این‌که بالاخره انتظارها به سر می‌رسید و بعد از پخش تیتراژ، این خانم «الهه رضایی» بود که با یه مقنعه و مانتوی گشاد طوسی‌رنگ و یه مشت حرف جدی بر صفحه تلویزیون ظاهر می‌شد! اما بچه‌ها با همون وضعیت هم از دیدن ایشون سر از پا نمی‌شناختند. و سرانجام شروع کارتون‌ها…
بعد از برنامه کودک، به‌دلیل خالی‌بودن دست مسئولان شبکه یک! یه سری عکس «گمشده‌ها» با اطلاعاتی در رابطه با زمان و مکان مفقودشدن نامبرده دیده می‌شد و منم همین‌جوری مات و مبهوت نگاشون می‌کردم! عصرها و سر شب‌ها هم؛ برنامه‌های ملالت‌بار و زمختی مثل نهضت سوادآموزی، گزارش هفتگی، و پایان بخش برنامه‌های شبکه یک، اخبار ساعت ۹ شب بود. خبرهای خشک سیاسی و اقتصادی اون زمان رو با تصویر ساده‌ای از اطلس جهان پشت سر گوینده یادمه. به‌جز آقای حیاتی که همچنان مشغولند! دو استاد توانا هم بودند: خانم سولماز اصغری و آقای افشار و بعدها آقای بابان هم به این جمع اضافه شد. اخبار که تموم می‌شد، سرود جمهوری اسلامی ایران و دیگه برفک بود که تصویر تلویزیون رو پر می‌کرد…
35
گمشده تاقبل از برنامه هاو راس ساعت 4پخس میشود قانب اون زمونهااصلا پیام بازرگانی پخش نمیشد،بعد از سیال 70یا 71پیام بازرگانی آمد.وبعدازتیر ماه1376که خاتمی خانه برانداز وفشل آمدو با قطع بودجه صداوسیما ،پیامهای بازرگانی اسفناک شدواعصاب خردکن.