قحطی سیب‌زمینی، جزئیات یک فاجعه تاریخی

در قرن نوزدهم ایرلند دولت تابع بریتانیا بود و بنا به خوی استعماری بریتانیا بر همه جوانب زندگی سیاسی و اقتصادی ایرلند حاکم بود و حتی بر زمین‌های زراعی و کشاورزی سلطه داشت.

در آن برهه اقلیت پروتستان بر اکثریت کاتولیک حاکم بود و مالیات‌های گزافی از مردم دریافت می‌کردند همین اتفاق باعث شد تا مردم ایرلند در فقر نابودکننده‌ای فرو بروند و این بحران با ورود سیب‌زمینی به ایرلند از آمریکای جنوبی همراه شد و از این پس سیب‌زمینی به غذای اصلی مردم ایرلند به خصوص فقرا تبدیل شد.

سیب‌زمینی به غذای اصلی ایرلندی‌ها در زمستان تبدیل شد. کشاورزان فقط در مزارع و زمین‌های استیجاری، سیب‌زمینی می‌کاشتند تا با وجود هوای سرد و فقر بتوانند خانواده خود را سیر کنند.

در سال ۱۸۴۵ میلادی، انگل‌های سیب‌زمینی که منشا آن مکزیک بود از طریق کشتی‌های تجاری به ایالات متحده و سپس به ایرلند و اروپا رسید.

این انگل یک سوم محصول سیب‌زمینی سال ۱۸۴۵ میلادی و ۹۰ درصد سیب‌زمینی‌های سال بعد را از بین برد و تاثیر این خسارت روی ایرلند بیش از هرجای دیگر بود، در سال ۱۸۴۷، قحطی سیب‌زمینی باعث گرسنگی بی‌سابقه شد.

با وجود گرسنگی مردم ایرلند، بریتانیایی‌ها مواد غذایی ذخیره شده را از ایرلند به بریتانیا صادر می‌کردند و بیش از ۴۰۰۰ کشتی در طول دوران قحطی از بنادر ایرلند به بنادر بریتانیا از جمله لیورپول، بریستول و لندن و... منتقل شد.

این کشتی‌ها کره، گوشت و ماهی و لوبیا، خرگوش، عسل، ...را با خود حمل می‌کردند.

بریتانیا ثروت ایرلند را در دوران قحطی به چپاول برد و از ملت گرسنه مالیات گرفت و اجاره‌بها را بالا برد.

این قحطی باعث شد مردم هرآنچه به دست می‌آوردند، بخورند، اجساد مردگان همه جا را فراگرفته و روز به روز بیشتر می‌شد.

بسیاری از ایرلندی‌ها به ایالات متحده مهاجرت کردند و آنها که نتوانستند به انتظار مرگ نشستند. بیش از یک میلیون تن به دلیل گرسنگی مردند و میزان جمعیت به اندازه ۲۰ درصد کاهش یافت.

قحطی سیب‌زمینی یکی از وحشتناک‌ترین گرسنگی‌های ایرلند و نقطه تحولی در تاریخ آن به شمار می‌رود، به طوریکه نسبت جمعیت به مدت یک قرن کاهش یافت و رتبه ایرلند و بریتانیا رو به وخامت رفت زیرا آنها به وجود قحطی مالیات‌ها را افزایش دادند و غذا را به کشور خود صادر کردند.

این اتفاق در حافظه تاریخی مردم ایرلند باقی مانده و امروزه بسیاری از مردم ایرلند آن را یادآوری می‌کنند، و کمک عثمانی‌ها را نیز فراموش نمی‌کنند همانطور که جنایت انگلیسی‌ها را از یاد نخواهند برد.

مجسمه‌هایی در ایرلند و ایالات متحده وجود دارد که این اتفاق تاریخی را یادآوری می‌کند.