وقتی اجرای نمایش بهانهای برای کمک و همدردی میشود

گروه نمایش «یک دقیقه و سیزده ثانیه» پای درد دل ساکنان خیابان شوش نشستند و با آنها همدردی کردند.
پانتهآ بهرام، لادن مستوفی و مینا دریس سه تن از بازیگران نمایش «یک دقیقه و سیزده ثانیه» بههمراه شهرام گیلآبادی کارگردان این نمایش، نیمهشب و پس از اتمام تمرینهای شبانه به خیابان شوش تهران و میان کارتنخوابهای این محله رفتند و از نزدیک با شرایط و زندگی روزمره این افراد آشنا شدند.
در این سفر شهری که سهساعت به طول انجامید، گروه نمایش از نزدیک با این افراد ارتباط گرفتند و در گپ و گفت های دوستانه و خودمانی با شرایط، روزگار و داستانهای خصوصی زنان و مردان کارتن خواب آشنایی بیشتری پیدا کردند. البته طبیعتا مدتی طول کشید تا کارتنخوابها به گروه اعتماد کنند و داستان زندگی شان را برای آنها بازگو کنند.
در این سفر که با هماهنگی اعضای کمپهای حمایت از کارتن خواب ها همراه بود، اتفاقهای مهم و خوبی افتاد که از میان آنها میتوان به دیدار ساکنان خیابان شوش با بازیگران محبوبشان و گفتوگوی رودررو با آنها و دلسوزیهای مادرانه و خواهرانه گروه بازیگران در گفتوگو با آنها اشاره کرد.
نکته ای دیگری که در این سفر حائز اهمیت بود آشنایی گروه نمایش با افرادی که اصلا کارتنخواب بودن آنها به ذهن هیچکس نمیرسید در این میان میتوان به پسر 26 ساله که نایبقهرمان کشتی بود، و یک دختر 30 ساله که صاحب دو فرزند و فوقلیسانس نرمافزار کامپیوتر بودند اشاره کرد. چالشی که میان این افراد و گروه بازیگران اتفاق افتاده بود، غیرقابل بیان است و آنها بهشدت با داستان زندگی این افراد درگیر شده بودند و درصدد برآمده بودند که به آنها کمک کنند. به همین منظور بازیگران از کارتنخوابهای خیابان شوش درخواست میکردند با اتومبیلهایی که در اختیارشان قرار داشت، بهسمت کمپها بروند و نسبت به نجات زندگی خود اقدام کنند. بازیگران برای اینکه بتوانند این افراد را به زندگی بازگردانند، از تمام توان و انرژیشان استفاده کردند که در برخی از موارد موفق شدند و کارتنخوابها به گرمخانهها منتقل شدند.
به گزارش خبرآنلاین، یکی از دلایل برنامه ریزی این سفر تصمیم کارگردان مبنی بر آشنا کردن هر چه بیشتر بازیگران «یک دقیقه و سیزده ثانیه» با فضای واقعی و برای رسیدن به نقشها و آشنایی بیشتر با شرایط و فضای کاراکترها بود، اما بازیگران پس از ورود به محیط، کاملا این بخش را فراموش کرده و در مدتزمان اندکی که در اختیار داشتند، بهدنبال کمک و دور کردن افراد بیشتری از آن شرایط مخوف و منتقل کردن آنها به گرمخانهها و مراکز امن بودند.
منبع: خبرفوری
34