مریم کاظمی: کرونا ما را با خودمان آشتی داد
مریم کاظمی که مشغول اجرای نمایش «کلوچه دارچینی» بود، در یاداشتی خواستار حمایت از گروه‌های تئاتری شد که در این روزها قرار بود نمایش‌های خود را اجرا کنند و تاکید کرد اجرای نمایش‌ها نیز همچون دیگر رویدادهای مهم کشور باید به زمانی دیگر موکول شود.
این هنرمند تئاتر چندی پیش و قبل از تعطیلی تئاتر به دلیل گسترش ویروس کرونا مشغول اجرای نمایش «کلوچه دارچینی» در مرکز سینما تئاتر کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان در خیابان وزرا بود که همچون دیگر گروه‌های نمایشی، اجرای نمایش‌اش متوقف شد.
او در متن نوشتار آورده است:
«بزرگترین هنر، درک ارزش سلامتی است. درست است که ما در تابستان ۹۸ برای اجرای نمایش «کلوچه دارچینی» و «ماه پیشونی» که از تولیدات قبلی گروه‌مان بود، در کانون پرورش فکری تهیه و تدارک و برنامه‌ریزی کرده بودیم. درست است که موفق شدیم فقط ۲۲ اجرا داشته باشیم و انتظارمان این بود که بتوانیم طبق برنامه تا ۲۳ اسفند پیش برویم و این هم یک واقعیت است که گروه ما و گروه‌های دیگری که در یک ماه گذشته روی صحنه بودند، به لحاظ مادی متضرر شده و خواهند شد. طبیعی است درخواست کنیم در شرایط ناخواسته و در یک اپیدمی همگانی، مورد حمایت دولت، اداره کل هنرهای نمایشی و دیگر ارگان‌هایی که حامی تئاتر هستند، قرار بگیریم اما به نظرم جدا از این مساله باید اندکی هم در مورد دیگری تامل کنیم و به آن بیندیشیم و آن این است که رویداد کرونا و این بیماری که رخ داده، حامل پیامی مهم برای ماست؛ سلامتی.
سلامتی مهم‌ترین دارایی انسان است و این پیامی است بسیار مهم. در نبود سلامتی هیچ ارزش، مزیت و امتیاز دیگری جلوه‌ای ندارد. هیچ شغل و پیشه‌ای جایگاه قبلی را ندارد.
ویروس کرونا همانطور که در بدن انسان در جستجوی خانه‌ای برای خود است، در محیط اجتماعی و انسانی و خانوادگی ما هم ماوا کرده. کدام کسب و کار است که از مضرات این ویروس بی‌نصیب مانده باشد؟ کدام شغل است که دچار بحران و رکود نشده باشد و فعالانش دچار ضرر نشده باشند. داریم تبعاتش را مشاهده می‌کنیم. هیچ کس نمی‌تواند از این مهمان ناخوانده فرار کند.
همه ما گاهی ترس را در زندگی‌مان تجربه کرده‌ایم به نسبت عمرمان و تجربیاتی که در زندگی داشته‌ایم، گاهی از آن فرار می‌کنیم و گاه سعی کرده‌ایم انکارش کنیم ولی حالا خطر را کاملا پشت در خانه‌مان احساس می‌کنیم، در رختخواب‌مان، روی میز کارمان و در دست‌هایمان احساسش کردیم و باور کردیم وجود دارد.
همیشه خطر همه را گرد یکدیگر جمع می‌کند. احساس خطر بیماری ما را جمع کرده و ما را دوباره با خودمان آشتی داده. به یکدیگر فکر می‌کنیم برای جامعه‌مان نگرانیم. یکپارچه در کار جمعی شرکت می‌کنیم. باورکرده‌ایم که باید در مبارزه با خطر هم‌بسته و هم‌پیمان باشیم. دوباره به یاد آورده‌ایم که چقدر همسایه، دوست و همکارمان را دوست داریم .
فهمیده‌ایم جز خانواده‌مان و جز خودمان، دیگرانی هم هستند. این روزها خیلی جاه طلبی ها و زیاده خواهی ها معنای واقعی خود را از دست داده است. در این شرایط فقر و ثروت یکسان آسیب پذیر است. فردگرایی و سودجویی در نبود دیگران و کسانی که با آنان مقایسه شود یا اختلافی را به وجود آورند، بی‌ارزش است. حتی سوداگران ماسک و الکل و مواد ضد عفونی هم نمی‌توانند مدت طولانی به این کارشان ادامه دهند.
پس همه چیز در مقابل سلامتی کمرنگ است. همه شغل‌ها الان دارای ارزش یکسان شده‌اند مجلس و مدرسه و زیارتکده، ورزش و سینما و تئاتر تولید و تهیه همه تعطیل و به وقتی دیگر موکول شده.
در این میان وضعیت داخلی یا سیاست خارجی ما هر چه باشد، ما به این همبستگی نیاز داشتیم به اینکه دوباره خود را ببینیم و به ارزش‌های زندگی بازگردیم. بنابراین ضمن اینکه به حقوق خود واقفم و در این شرایط که صندلی تالارها خالی شده، می‌دانم به نوعی باید این خسارت جبران شود و باید خواهان کمک باشیم ولی این واقعیت، این گونه خود را در شغل ما نشان می‌دهد که تماشاگر تصمیم خود را گرفته حتی اگر تئاترها روی صحنه بود، مثل تصمیمی که خانواده‌ها درباره مدارس فرزندان‌شان گرفته‌اند، کسی تماشاگر نخواهد بود. بنابراین آنچه می‌توانست تامین‌کننده حیات بسیاری از تئاتری‌ها باشد، الان رنگ باخته و حال دوباره بحث کمک‌های دولتی و حمایت دولت به میان می‌آید که اینجا دیگر نمی‌تواند شانه خالی کند ولی حال که این شرایط به وجود آمده ترجیح می‌دهم همگام با دیگران در قرنطینه بمانم و به توصیه‌های بهداشتی توجه کنم.
الان باید باور کنیم ارزش علم و دانش چقدر زیاد است . هر اعتقادی که داشته باشیم و به هر چه باور داشته باشیم، امروز باید به دستورالعمل‌های علمی توجه کنیم و اینکه گاه ارزش علم در زندگی ما ممکن است به نوعی رنگ ببازد و یا به نوعی دیگر خود را نشان دهد، الان دارد یکپارچه جلوه‌گری می‌کند و من این را به فال نیک می‌گیرم . امیدوارم این بحران هر چه زودتر سپری شود و تلفات کمی داشته باشیم و امیدوارم در مبارزه با این خطر همگانی به طور یکپارچه هر چه موفق‌تر عمل کنیم. خود را همراه می‌دانم و ضمن اینکه بسیار متاثرم از تعطیلی تئاترها ولی در کنار همه مشاغل دیگری که دچار این بحران هستند، خود را مسئول می‌دانم صبر کنم و به حقوق خودم برای درخواست حمایت‌های مادی و معنوی از حرفه تئاتر واقفم و همگام با دیگر همکارانم این درخواست را خواهم داشت.
همانطور که بسیاری از سمینارها، جلسات، امتحانات، تورنمنت‌ها، مسابقات ورزشی، میتینگ‌ها و جلسات تصمیم‌گیری‌های مهم و حیاتی در مقابل ارزش حیاتی سلامتی، تعطیل و به وقتی دیگر موکول شد، انتظار دارم درباره تئاتر هم همین تصمیم گرفته شود و این زمان سرنوشت‌ساز و حیاتی برای سلامتی همگانی نادیده گرفته نشود و کسانی که در این دوره بحرانی، فعال بوده‌اند، قربانی نشوند.»
72
