آن زمانی که وقتش بود، نتواستم فیلم‌نامه‌هایم را بسازم
خسرو سینایی گفت: خدا را شکر می‌کنم که زندگی خوبی داشتم اما یک حسرتی همیشه به همراهم بود؛ آن زمانی که وقتش بود، نتوانستم بعضی از فیلم‌نامه‌هایم را بسازم.
آیین اختتامیه برنامه «مثل یک قصه» ویژه بررسی و مرور ۵۰ سال آفرینش هنری خسرو سینایی، فیلمنامه‌نویس و کارگردان کشورمان با حضور او و جمعی از هنرمندان و مدیران فرهنگی و هنری، عصر امروز (جمعه، ۱۶ شهریور) در باغ‌موزه هنر ایرانی برگزار شد.
در ابتدای این مراسم سید احمد محیط طباطبایی، عضو شورای فنی اداره کل میراث فرهنگی استان تهران با بیان این که برگزاری چنین نمایشگاه‌هایی می تواند راهنمایی برای مردم شود و نگاهی به آینده به مردم دهد، گفت: سینایی بخشی از میراث فرهنگی کشور ماست و امیدوارم این نمایشگاه در آینده به یک موزه تبدیل شود.
محمدرضا اصلانی در ادامه برنامه ضمن تقدیر از برگزارکنندگان این نمایشگاه اظهار کرد: سینماگرانی مثل سینایی برای سرگرمی پا در این عرصه نگذاشتند بلکه برای تاریخ‌سازی تلاش کرده‌اند. آثار سینمایی حافظه جامعه است. کارهای او را می‌توان یک بوم‌شناسی تلقی کرد. سینایی در تمام فیلم‌هایش به وجودشناسی پرداخته است. او یک هنرمند قابل اعتماد است. او موسیقی و معماری خوانده و بعد وارد فیلم‌سازی شده است و به این علت کارهای او رنگ و بوی خاصی دارد.
همچنین ایرج میرزا علیخانی، طراح گرافیک گفت: صحبت کردن درباره سینایی هم زیبا و هم مشکل است. او تاریخ ما را شکل داده است و همچنین تاریخ او را. امیدوارم بتوانیم سینمای سینایی را به کمک شهرداری یک بار دوره کنیم. او از معدود هنرمندان جهان است که چندوجهی است.
در ادامه این برنامه علی مرادخانی، معاون پیشین امور هنری وزارت ارشاد با بیان این که سینایی دوست خوب و باوفایی است، گفت: او اگر قول دهد، همیشه سر حرفش می‌ماند. ماندگاری این هنرمند به زنده بودن و نشاط جامعه ما کمک می کند.
پوران درخشنده، کارگردان سینما ضمن بیان این که سینایی با عشق فراوانی فیلم‌نامه می نوشت، گفت: او فیلم‌نامه‌های زیادی دارد و خیلی ناراحتم که فرصت و سرمایه‌گذاری نشد تا این فیلم‌نامه‌ها تبدیل به فیلم شود. برای سینایی عدالت و داوری خیلی مهم است. بارها در جشنواره‌ها ما این روحیه را از او دیده‌ایم. او انسان ارزشمندی است. امیدوارم تمام آثارش در یک جایی جمع شود، تا همه مردم بتوانند از آنها دیدن کنند.
سعید اوحدی، رییس سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران در ادامه این برنامه ضمن تبریک از استقبال از هنرمندان از نمایشگاه، گفت: یک انسان چقدر می‌تواند به زمان احاطه داشته باشد که بتواند در زندگی خود این همه اثر تولید کند؟ امیدوارم بتوانیم ما قدرشناس او باشیم. قدرشناسی از مفاخر یعنی حرکت در جهت توسعه پایدار.
او با بیان این که در جامعه امروز ما فرهنگ محروم و غریب است، گفت: ما امروز با این نگاه به نمایشگاه خسرو سینایی آمده‌ایم. ما باید به فکر آیندگان باشیم. ما در این نسل جوان، چقدر امسال خسرو سینایی را تربیت کرده‌ایم؟
در ادامه مراسم از خسرو سینایی با اهدای یک لوح، تقدیر به عمل آمد و پس از این تقدیر، سینایی گفت: سینمای ایران برای من جز یک ابزار نبوده است. با آن توانستم افکارم را به مخاطب عرضه کنم. سینما جاده زیبا و پر از سنگلاخ است و باید استوار باشی. من هرگز برای پول درآوردن فیلم نساخته‌ام. من باید همیشه باید عاشق یک فیلم باشم تا آن را بسازم؛ عاشق تک‌تک عوامل سازنده آن.
او تاکید کرد: خدا را شکر می کنم که زندگی خوبی داشتم اما یک حسرتی همیشه به همراهم بود؛ آن زمانی که وقتش بود، نتوانستم بعضی از فیلم‌نامه‌هایم را بسازم.
او در پایان خطاب به جوانان گفت: زندگی جرقه‌ای است میان دو تاریکی. خالی این لحظه را پر کن، زندگی خالی است. تا هستیم باید زندگی کنیم.
سینایی در پایان این مراسم با چهره‌ای گریان، ساز آکاردئون خود را به موزه ملی موسیقی اهدا کرد.
منبع: ایسنا
10
