کشف غزلی تازه از حافظ / بحمدالله بازم دیدن رویت میسر شد
تقریبا هفت قرن پس از درگذشت حافظ شیرازی غزلسرای مشهور ایران زمین نسخه‌ای دستنویس از دیوان اشعار او در هندوستان پیدا شده، که در نوع خود کم‌نظیر است.
به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، این نسخه دستنویس از دیوان اشعار حافظ شیرازی یک ویژگی منحصربه‌فرد دیگر نیز دارد. در این کتاب یک غزل منتشر نشده از این شاعر پرآوازه وجود دارد.
انتشار خبر کشف این نسخه دستنویس از غزلیات حافظ بسیاری از چهره‌های آکادمیک را برای دیدن آن به کلکته کشانده است. این نسخه جدای از خوشنویسی زیبا، امضای شاه جهان و نشان طلایی او را نیز بر خود دارد. زندگی و زمان حافظ به سه قرن پیش از دوران حکومت شاه جهان باز می‌گردد اما به اعتقاد کارشناسان نشان طلایی به این معناست که کتاب برای کتابخانه امپراتوری گورکانیان هند تهیه شده بود.
جامعه آسیایی این نسخه دستنویس را در موزه‌اش به نمایش گذاشته است اما برای حفظ و نگهداری این نسخه کمیاب، نمایش عمومی آن چندان طولانی نخواهد بود.
کشف این نسخه اصلی و دستنویس از غزلیات حافظ خیلی اتفاقی و در جریان بررسی آثار میرزا غالب شاعر پارسی‌سرا در دویست و بیستمین سالگرد تولدش روی داد. رامکریشنا چاترجی مورخ و از اعضای جامعه آسیایی در این باره گفت: «هنگامی که کارشناسان ما با این کتاب برخورد کردند بسیار شگفت‌زده شدند. این یک دستنویس اصیل از غزلیات حافظ بود که تقریبا ۵۰۰ سال پیش از میرزا غالب می‌زیست.»
به گفته سید اختر حسین استاد زبان فارسی دانشگاه جواهر لعل نهرو در این کتاب غزلی منتشر نشده از حافظ وجود دارد که با این مصرع شروع می‌شود: «بحمدالله که بازم دیدن رویت میسر شد»
احمد کریمی‌حکاک استاد زبان فارسی دانشگاه مریلند نیز در این باره گفت: «وجود امضای شاه جهان بر این نسخه دستنویس به اعتبار آن می‌افزاید. حافظ در دوران زندگیش حدود ۵۰۰ غزل نوشت. شاگردان حافظ پس از مرگ او دستنوشته اشعارش را تکثیر و پخش کردند. نسخه‌های نخستین از اعتبار و صحت بسیاری برخوردارند و از آنجا که این نسخه شامل غزلی منتشر نشده است، نمی‌توان اعتبار آن را مورد تردید قرار داد.»
در این میان پرسش این است که چرا امضای شاه جهان روی این کتاب است در حالی که دوران زندگی حافظ به بسیار پیش از آغاز امپراتوری گورکانیان هند بازمی‌گردد. کریمی‌حکاک در این باره گفت: «پادشاه سلسله گورکانیان هند از زمان همایون‌شاه به جمع‌آوری دستنوشته‌های شاعران پارسی‌گو علاقه بسیاری داشتند. پادشاهان این سلسله حتی این دستنویس‌ها را به دیگران حکمرانان هدیه می‌دادند و نسخه‌های خطی به این شکل سفر می‌کردند.»
منبع: تایمز‌آف‌ایندیا / ۶ مارس
منبع: خبرآنلاین
10
