مناظره امام رضا (ع) با دیگر مناظره‌ها در جهان چه تفاوتی دارد؟
یک کارشناس مذهبی گفت: شخصیت علی ابن موسی الرضا (ع) در مناظره با بزرگان دیگر پر از درس است.
حجت الاسلام و المسلمین بهشتی به مناظرات مهم و اصولی امام رضا(ع) با بزرگان دیگر ادیان و مذاهب اشاره کرد و گفت: مناظره در جهان از ابتدا بوده و خواهد بود، اما مغرب زمین در زمینه مناظره نمونه‌های خجالت آوری از خود به جاگذاشته است که آخرین فاجعه آن، مناظره نامزد‌های ریاست جمهوری آمریکاست که به تعبیر خودشان مناظره‌ای پر از اهانت، تحقیر و تمسخر بود.
وی ادامه داد: امروزه هم رسانه‌های انگلیسی که بین عالمان شیعه و سنی مناظره برقرار می‌کنند پر از پشت پرده‌های منحوس هستند. مأمون ملعون، رهبران و دانشمندان مسیحی، یهودی، مجوسی و حتی هندی را دعوت می‌کرد و و از امام رضا (ع) می‌خواست با آنها مناظره کند، امام رضا (ع) نیز به سفارش مأمونی که سرشار از اهداف شوم بود، به مناظره می‌نشست.
این کارشناس مذهبی با بیان ویژگی‌های امام رضا (ع) در مناظره‌های خود تشریح کرد: اولین ویژگی ایشان در مناظرات نیت خالص شان بود. دومین ارزش مهارت حضرت است که نشان می‌دهد ایشان دانش و تخصص موضوع را دارد و براساس منابع موجود در دین طرف مقابل سخن می‌گوید و آن را اثبات می‌کند. مهمترین خاصیت امام هشتم در مناظره‌ها اخلاق کم نظیر ایشان است؛ جایی نداریم که حضرت در مناظره به کسی توهین یا اهانت کرده باشند.
حجت الاسلام و المسلمین بهشتی افزود: مناظرات پیامبر گرامی اسلام (ع)، امام علی (ع)، امام صادق و دیگر معصومین نیز در تاریخ به ثبت رسیده است؛ پیش روی آنان که منکر خدا بودند با حسن خلق، سعه صبر، ارامش و مدارا به همراه منطقی قوی که سرشار از استدلال و برهان است به مناظره می‌نشستند. امروزه دنیا باید به تاریخ برگردد و شیوه درست مناظره را نه از فرانسه، آمریکا و انگلیس، بلکه از ائمه معصومین ما یاد بگیرد که سلام و درود خدا بر آنان باد.
منبع: باشگاه خبرنگاران جوان
24
گفته های دینی پیامبران و اولیا از دین سرشت نشین خداوند اعتبار کسب می کنند نه بالعکس --- قوام و اعتبار دین به صدور اثبات پذیر احکام و اعتقادات آن ، که هیچ دلیل بشری توان انکار آنها را ندارد ، از جانب خداوند است. دین اعتبار خود را تنها از این اثبات پذیری سرشت نشین می گیرد . مبلغان و ناقلان دین از پیامبران گرفته تا سایر بندگان مقرب خدا نیز صداقت و اعتبار ادعاهای دینی خود را از همین اثبات پذیری و سرشت نشینی دین خداوند کسب می کنند. دین سرشت نشین خدا به صداقت گفتارهای دینی مبلغان و ناقلان این دین اعتبار می بخشد و اگر این اعتبار بخشی را واژگون تعبیر و تفسیر کنیم اعتبار دین سرشت نشین خداوند را با سطح دانش ناچیز بشر مقایسه کرده و دین خدا را تحقیر کرده ایم. افتخار و اعتبار پیامبران و اولیا و سایر بندگان مقرب خدا به وابستگی گسست ناپذیر ایمانی آنان به دین خداوند است نه بالعکس. هدف تاکید خداونددر قران به پیامبر به خود داری از رفتن فراتر از وحی الهی قرآن در تبلیغ دین و خود داری از افزودن به این و حی یا کاستن از آن با دانش بشری خود؛ ثابت ماندن اعتبار و اثبات پذیری و سرشت نشینی دین الهی و جلوگیری از آلوده شدن این دین با دانش ناچیز بشر است ؛ زیرا این آلودگی سرشت نشینی حقایق دین خدا را لوث می کند و دین را بعلت ناقص بودن دانش بشر حتی پیامبران بغرنج و نامفهوم می سازد. «أَفَلَا يَتَدَبَّرُونَ الْقُرْآنَ وَلَوْ كَانَ مِنْ عِنْدِ غَيْرِ اللَّهِ لَوَجَدُوا فِيهِ اخْتِلَافًا كَثِيرًا » ﴿ آیه ۸۲ سوره نساء﴾ .
چرا اکثریت دین شناسان از بحثهای علمی گریزان اند؟؟؟!!! --- آی کاش دانشمندان روان کاوی برای پویا ساختن گرایش جوامع خود به علم بویژه در زمینه ی ارزیابی نتایج گرایش نسلها یه دین و مذهب از خود با شهامتی عالمانه حرکتی را با هدف پویا و مثبت و سازنده ساختن آموزش و تبلیغ دین و مذهب انجام می دادند. روان کاوان با این کاوش باید میزان علم گرایی دین شناسان را در آموزش و تبلیغ دین و میزان بهره وری مثبت و سازنده ی جوامع بشری از آموزش و تبلیغات دینی و مذهبی را با تجربیات میدانی خود و با بی طرفی مثبت بسنجند. باید روان کاوان مؤمن به دین و مذهب برای جذب مردم به ارشهای دینی و مذهبی تلاش علمی و تجربیات خود را در زمینه ی این سنجش به اثبات برسانند این سنجش باید سرنوشت هزاران ترلیون پول را که جوامع بشری برای آموزش دینی و مذهبی فرزندان خود در طول زمان هزینه کرده اند برای آیندگان مشخص سازد. بی توجهی مطلق دین شناسان به انتقادهای علمی که از روش آموزشی و تبلیغی آنان و از نا استواری و ناپایداری محتوای موضوعاتی که در این آموزش به کار می برند ثابت می کند این قشر حتی از توان دفاع علمی از روش و موضوعات آموزشی خود محروم است . این قشر در این زمینه حتی جرئت به میدان آمدن و رویا رویی علمی و علنی با این انتقادها را ندارد و خام خود را دین شناس معرفی می کند. انجام این گونه ارزیابیها و سنجشها برای علمی ساختن آموزش دین و مذهب و تفکیک دین شناسان راستین از مدعیان دین شناسی ضروری و واجب و خدا پسندانه است. اگر دین خداوند علم ستیز بود و نمی توانست استواری حجتهای ثابت احکام و اعتقادات خود را به اثبات برساند هرگز خداوند بشر را در وحی خود به پیامبران در زمینه های دین داری و مذهب داری به تفکر و تامل و تدبر و خرد گرایی فرا نمی خواند.