علت تعلق روز جمعه به «امام زمان (عج)»
یک کارشناس علوم قرآنی گفت: طبق روایات، هر کدام از ایام هفته متعلق به یکی از معصومین است و روز جمعه نیز متعلق به «امام زمان(عج)» است.
حجت‌الاسلام مهدی حائری‌زاده در مورد وظایف یک فرد منتظر فرج «صاحب الزمان (عج)» گفت: منتظر واقعی یک سری وظایف عام و یک سری وظایف خاص دارد، وظایف عام آن این است که «امام زمان (عج)» را بشناسد و نسبت به ایشان معرفت پیدا کند و از وظایف خاص این است که بر سختی‌های دوران غیبت صبر پیشه کند.
حائری زاده در مورد جمعه‌های انتظار تصریح کرد: در روایات داریم که هرکدام از ایام هفته متعلق به یکی از معصومین است، به طور مثال روز شنبه به «پیامبر اکرم (ص)» تعلق دارد و روز یکشنبه به «حضرت علی (ع)» و «حضرت زهرا (س)» و روز جمعه نیز متعلق به «امام زمان (عج)» است.
وی در ادامه در خصوص علت تعلق روز جمعه به «امام زمان (عج)» تصریح کرد: از باب اینکه در روایات آمده است که ظهور حضرت در روز جمعه است و اولیای خدا هر جمعه این آمادگی را در وجود خودشان دارند و عهد و میثاق خود را با امام عصر (عج) تجدید می‌کنند، پس در روز جمعه به‌صورت بارزتر باید توسلات و توجهات ما به «امام زمان (عج)» بیشتر باشد و می‌طلبد که ما یکسری وظایف را نسبت به حضرت انجام دهیم.
این کارشناس مذهبی در ادامه در خصوص مفهوم انتظار و منتظر واقعی بیان کرد: انتظار یک حالت وجدانی است مثل گرسنگی یا تشنگی که تعریفی ندارد و تا فرد مبتلا نشود، حقیقت آن را نمی‌توانید به او القاء کنید، انتظار نیز یک حالت وجدانی و نفسانی است و اگر این حالت در انسان ایجاد شد طبیعی است که نگران شود، بنابراین انسانی که منتظر است مانند مادری است که فرزندش گم‌شده و بااینکه منتظر است از پا نمی‌نشیند و منتظر خبر است و درعین‌حالی که دارای حالت درونی است از پا نمی‌نشیند و سعی می‌کند به دنبال حضرتش باشد البته نه اینکه حضرت را به‌صورت فیزیکی ببیند بلکه حالت انتظار این است که سرباز خوبی برای «امام زمان (عج)» باشد، چه در حالی که امام خود را مشاهده کند و چه نکند.
این استاد حوزه و دانشگاه در خصوص ویژگی‌های یک منتظر واقعی تصریح کرد: منتظر واقعی یک سری وظایف عام و یک سری وظایف خاص دارد، وظایف عام آن این است که «امام زمان (عج)» خود را بشناسد و نسبت به ایشان معرفت پیدا کند و خودش را نیازمند به امام حس کند و همه این‌ها جمیعاً معرفت می‌شود، پس این معرفت «امام زمان (عج)» یک نوع آشنایی ایجاد می‌کند که این آشنایی یک نوع نیازمندی به «امام زمان (عج)» در ما به وجود می‌آورد و درنهایت این نیازمندی نوعی حرکت به سمت «حضرت مهدی (عج)» در شخص ایجاد می‌کند.
وی ادامه داد: نکته دوم در وظیفه عام، پایداری در محبت اهل‌بیت (ع) است، سعی کنیم که این محبت تداوم داشته باشد، باید پرهیزگار باشیم و دائماً خودمان را در محضر «امام زمان (عج)» بیابیم و پیروی از دستوراتی که ایشان به ما فرموده‌اند داشته باشیم و نکته دیگر دستگیری از فقرا و ضعفا است که به‌شدت به آن توصیه‌شده است، این‌ها وظایف عمومی و همگانی هستند، اما یکسری وظایف خاص از قبیل دوستی با دوستان حضرت و دشمنی با دشمنان حضرت هم داریم و باید بر سختی‌های دوران غیبت صبر کنیم چراکه دوران غیبت دوران سختی است و هجمه دشمن زیاد است.
وی در ادامه در خصوص دعا‌های سفارش شده در روز جمعه برای جمعه‌های انتظار خاطرنشان کرد: در مفاتیح‌الجنان اگر مراجعه کنید زیارت آل یاسین و و دعای «اللَّهُمَّ ارْزُقْنَا تَوْفِیقَ الطَّاعَةِ، وَ بُعْدَ الْمَعْصِیَةِ» و همچنین دعای روز جمعه و دعای زیارت «امام زمان (عج)» موجود است که می‌توانند از آن فیض ببرند ضمن اینکه به غیر از روز جمعه هرروز بعد از نماز صبح دعای عهد و دعای «اَللّٰهُمَّ بَلِّغْ مَوْلایَ صاحِبَ الزَّمانَ» که در آخر مفاتیح‌الجنان آمده است همه مقید باشند به تلاوتش که این خواندن نوعی تلقین نفسانی است برای اینکه انسان از این خواندن به یک نوع باور برسد و از باور به عمل برسد، انشاالله که بتوانیم آماده‌باشیم و سرباز و یار خوبی برای «امام زمان (عج)» باشیم.
از نوه ات چه خبر اقای صدیقی
حواسو پرت کن جیبو بزن مردمو دیگه
نمیشه سرکار گذاشت من سهم نفتمو میخوام
مراجع دین در مقابل این همه چرای فاجعه بار در قیامت چه پاسخی خواهند داشت؟؟؟!!!
---
چرا مراجع آموزش و تبلیغ دین و مذهب در جوامع ما شیعیان بویژه در ایران و عراق و سایر کشورهای شیعه نشین از پرداختن به بحث موضوعی روشمند و سازمان یافته و ضابطه مند شناختهای فرهنگ دین داری و مذهب داری قرآنی حیاتی و سرنوشت ساز گریزان اند؟؟؟!!!
چرا این مراجع در مقابل این شناختهای حیاتی سرونوشت ساز که با حد و مرزها و ملاک و معیارها و نویدها و هشدارهای محکم و مفصل خود سره از ناسره ی دین داری و مذهب دار را با آیات بینات قرآن از هم تفکیک و جدا می کنند و متدینان را از گرفتار شدن به پیروی از شیطان و از گمراهی و بی دینی و لامذهبی نجات می دهند ؛ همیشه خاموشی مرموز مطلق را بر گزیده اند؟؟؟!!!
آیا خاموشی مطلق مراجع دین در مقابل این شناختهای اصیل الهی و کتمان این شناختها بدین معنا نیست که از این شناختها در قرآن هرگز هیچ اثر عینی محسوسی وجود ندارد یا باید این هدایت گرهای اصیل دین توحیدی خدا را بر توده های متدیننان کتمان کرد و آنان را بی هیچ گونه روشنگری قرآنی و عقلی به سوی دامهای گسترده شیطان پلید ترفند باز گسیل داشت؟؟؟!!!
آیا مراجع دین با این کتمان فاجعه آفرین ؛ بزرگ ترین ظلم را در حق دین توحیدی خدا و بزرگ ترین گمراهی را در حق توده های متدین روا نمی دارند؟؟؟!!!
چرا و با چه هدفی باید مراجع دین با کتمان موضوعات شناختهای حیاتی و سرنوشت ساز فرهنگ دین داری و مذهب داری قرآنی ؛ انبوه من در آوردیها و خرافات و جعلیات دین زدای ضد قرآن و عقل در اذهان انبوه متدیننان جایگزین کنند؟؟؟!!!
چرا باید این توده های متدین بعلت سکوت مراجع دین ؛ قرنها حاصل یک عمر دین داری و مذهب داری خود را بحکم آیات قرآنی 103 تا106 سوره کهف و آیه 65 سوره زمر و بسیاری دیگر از آیات محکم و مفصل هشدارهای سر تا سر قرآن بی اثر و تباه و نابود کنند و بحکم قرآن در قیامت به بزرگترین زیان گرفتار شوند؟؟؟!!!
چرا باید مراجع دین با کتمان حقایق قرآن این بندگان نا آگاه را بعلت جهل و بی توجهی به شناختهای فرهنگ دین داری و مذهب داری توحیدی قرآنی که همیشه در اختیار آنان بوده از روشنگری قرآنی و عقلی ؛ به عذاب ابدی الهی نا بخشودنی گرفتار کنند؟؟؟!!!
مراجع دین در مقابل این همه چراهای فاجعه بار فردای قیامت برای رهایی از عذاب ابدی الهی چه پاسخی برای عرضه به خداوند ارائه خواهند کرد؟؟؟!!!
مراجع دین در مقابل این همه چرای فاجعه بار در قیامت چه پاسخی خواهند داشت؟؟؟!!!
---
چرا مراجع آموزش و تبلیغ دین و مذهب در جوامع ما شیعیان بویژه در ایران و عراق و سایر کشورهای شیعه نشین از پرداختن به بحث موضوعی روشمند و سازمان یافته و ضابطه مند شناختهای فرهنگ دین داری و مذهب داری قرآنی حیاتی و سرنوشت ساز گریزان اند؟؟؟!!!
چرا این مراجع در مقابل این شناختهای حیاتی سرونوشت ساز که با حد و مرزها و ملاک و معیارها و نویدها و هشدارهای محکم و مفصل خود سره از ناسره ی دین داری و مذهب دار را با آیات بینات قرآن از هم تفکیک و جدا می کنند و متدینان را از گرفتار شدن به پیروی از شیطان و از گمراهی و بی دینی و لامذهبی نجات می دهند ؛ همیشه خاموشی مرموز مطلق را بر گزیده اند؟؟؟!!!
آیا خاموشی مطلق مراجع دین در مقابل این شناختهای اصیل الهی و کتمان این شناختها بدین معنا نیست که از این شناختها در قرآن هرگز هیچ اثر عینی محسوسی وجود ندارد یا باید این هدایت گرهای اصیل دین توحیدی خدا را بر توده های متدیننان کتمان کرد و آنان را بی هیچ گونه روشنگری قرآنی و عقلی به سوی دامهای گسترده شیطان پلید ترفند باز گسیل داشت؟؟؟!!!
آیا مراجع دین با این کتمان فاجعه آفرین ؛ بزرگ ترین ظلم را در حق دین توحیدی خدا و بزرگ ترین گمراهی را در حق توده های متدین روا نمی دارند؟؟؟!!!
چرا و با چه هدفی باید مراجع دین با کتمان موضوعات شناختهای حیاتی و سرنوشت ساز فرهنگ دین داری و مذهب داری قرآنی ؛ انبوه من در آوردیها و خرافات و جعلیات دین زدای ضد قرآن و عقل در اذهان انبوه متدیننان جایگزین کنند؟؟؟!!!
چرا باید این توده های متدین بعلت سکوت مراجع دین ؛ قرنها حاصل یک عمر دین داری و مذهب داری خود را بحکم آیات قرآنی 103 تا106 سوره کهف و آیه 65 سوره زمر و بسیاری دیگر از آیات محکم و مفصل هشدارهای سر تا سر قرآن بی اثر و تباه و نابود کنند و بحکم قرآن در قیامت به بزرگترین زیان گرفتار شوند؟؟؟!!!
چرا باید مراجع دین با کتمان حقایق قرآن این بندگان نا آگاه را بعلت جهل و بی توجهی به شناختهای فرهنگ دین داری و مذهب داری توحیدی قرآنی که همیشه در اختیار آنان بوده از روشنگری قرآنی و عقلی ؛ به عذاب ابدی الهی نا بخشودنی گرفتار کنند؟؟؟!!!
مراجع دین در مقابل این همه چراهای فاجعه بار فردای قیامت برای رهایی از عذاب ابدی الهی چه پاسخی برای عرضه به خداوند ارائه خواهند کرد؟؟؟!!!
من در کودکی در یک بیابانی گم شده بودم هوا تاریک شده بود و چشمم جایی رو نمی‌دید به شدت ترسیده بودم در آن هنگام مردی سپید پوش پیشم
اومد و گفت نترس و پشت سرم بیا ......در اون تاریکی فقط یک خط نور می‌دیدم و قدم تو اون
مسیر میگذاشتم همه جا سیاه سیاه بود من پشت
سر اون آقا حرکت میکردم چهره‌اش رو نمی‌دیدم
فقط لباسش از شدت سپیدی برق میزد و پشت سرش یک راهی از نور درست میشد وقتی به نزدیکی خونه رسیدم ایشون گفت این هم خونه تون من با خوشحالی به سمت خونه رفتم ولی یک لحظه برگشتم تا صورت اون آقا رو ببینم که ناگهان
غیب شد
مطمئن نیستم ولی احساس میکنم امام زمان علیه السلام بودند